«تفاوت دو بازيگر» عنوان يادداشت روز روزنامه حمايت است كه در آن مي‌خوانيد:
منطقه در حالي دوراني حساس را سپري مي‌كند كه رفتارها و عملكردهاي برخي از كشورهاي منطقه از نكات قابل توجه است. از جمله اين امور را در رفتارهاي تركيه و عراق مي‌توان مشاهده كرد. در ماههاي اخير دو تفاوت عمده در تحولات اين كشور روي داده است اولا تركيه كه در گذشته توانسته بود جايگاه ويژه‌اي در منطقه كسب كند نه تنها اين موقعيت را حفظ نكرده بلكه هر روز از ميزان جايگاه آن کاسته شده است چنانكه بسياري از كشورهاي منطقه به تعديل روابط با اين كشور پرداخته به گونه‌اي كه حتي كشورها براي برگزاري مذاكرات ايران و گروه 1+5 حاضر به حضور در تركيه نگرديدند و مذاكرات در عراق برگزار شد.
ثانيا محور ديگر بازيگري منطقه را عراق تشكيل مي‌دهد. عراقي كه چند ماهي از خروج اشغالگران از آن مي‌گذرد، در حال رشد جايگاه منطقه‌اي است كه برگزاري نشست سران اتحاديه عرب و سپس ميزباني 2 روزه مذاكرات ميان ايران و گروه 1+5 از نمودهاي اين تحولات است. عراق با برگزاري اين نشست‌ها نشان داد كه توان بازيگري منطقه‌اي و جهاني را دارد و مي‌تواند نقش مهمي را در منطقه ايفا كند.
اين حقايق در حالي در قبال تركيه و عراق روي داد كه بسياري تاكيد دارند فرآيند مذكور به دليل نوع نگاه كشورها به جبهه مقاومت ايجاد شده است تركيه زماني با قرار گرفتن در كنار كشورها و منطقه و با اعتراض به رژيم صهيونيستي توانست بازيگر مهم منطقه‌اي شود اما در طول يك سال اخير تركيه نقش كاملا متضاد را ايفا مي‌كند به گونه‌اي كه از مهره‌هاي غرب براي بحران سازي در منطقه شده است به گونه‌اي كه ديگر كشورها اعتمادي به آن ندارند و بحران سازي در عراق، سوريه، لبنان و عدم رفتارهاي متناسب با فلسطين، از جمله اقدامات غلط ترکها می دانند. زنجيره بازيگري‌هاي تركيه در حمايت از غرب موجب شده تا نه تنها منطقه بلكه كشورهاي ديگر نيز در برابر آن قرار گيرند. در مقابل عراق رويكردهاي متفاوتي را در پيش گرفت و با حمايت از ملت بحرين، رد درخواست‌ها براي دخالت در امور سوريه، همگرايي منطقه‌اي با همسايگان و... توانست از كشوري منفعل به بازيگري نقش آفرين مبدل گردد.
بسياري از ناظران سياسي تاكيد دارند كه اين حضور موجب شد كه كشورهاي مهم منطقه مانند جمهوري اسلامي ايران فرصت‌هاي جديدي را براي ارتقاي بيشتر اين كشور در منطقه ايجاد كنند كه برگزاري مذاكرات ايران و گروه 1+5 از نمودهاي آن بوده است. به عبارت ديگر مي‌توان گفت كه اكنون تركيه و عراق در حالي در مسيرهاي متفاوتي قرار گرفته‌اند كه دليل شكست تركيه و پيروزي‌هاي عراق را توسعه حركت آنها در مسير مقاومت تشكيل مي‌دهد. تركيه با دوري از مقاومت در حاشيه قرار گرفت و عراق با گرايش به مقاومت در حال ارتقاي جايگاه خود است.
