به گزارش خبرنگار سینمایی فارس، شاید وقتی «میرزا ابراهیمخان صحافباشی» با فکر نمایش فیلم، حیاط پشتی دکان آنتیک فروشیاش را- در خیابان لالهزار- آب و جارو میکرد، تصور این را هم نداشت که آغاگر چه تحول بزرگی است، اما یک سال بعد اولین سالن عمومی سینما را در همان نزدیکی، در خیابان چراغ گاز باز کرد و به همین سادگی خیابان لالهزار شد شانزه لیزه تهران.
پس از آن، سالنهای سینما با وجود امکانات ابتدایی و صامت بودن، تا مدتها کسب و کار تئاتریها را از رونق انداخت و چه طعم تلخی داشت چشیدن پیشرفتی به اسم سینما در کام هنرمندان هنرهای نمایشی پیشین. اما روال همین طور ادامه نیافت، سیاست و اعتقادات مردم از کودتای 28 مرداد تا چند سال پس از پیروزی انقلاب اسلامی بنای ناسازگاری با هنر هفتم برداشت تا سرانجام با پیام امام خمینی (ره) مبنی بر اینکه «ما با فحشا مخالفیم، با سینما مخالف نیستیم» دوباره دوستی مردم و سینما آغاز شد.
هماکنون پس از گذشت بیش از 3 دهه از انقلاب اسلامی، سینما مسیر پر پیچ و خمی را طی کرده است و هماکنون هنر هفتم یک هنر–صنعت شناخته میشود که افراد با هدفگذاریهای معین از آن بهره میبرند اما فیلمهای سینمایی نرمافزار این ابر صنعت دنیا هستند و در یک طرف دیگر معادله سخت افزاری سینمایی جای میگیرد که مهمترین آنها سالنهای نمایش فیلم و پرده اکران است.
«امیرحسین علمالهدی» کارشناس امور اکران و مدیر تبلیغات و پخش حوزه هنری در این باره میگوید: طبق آمار جهانی در دنیا برای هر 10 هزار نفر یک سالن سینما تعریف شده، اما در ایران برای 300 هزار نفر یک سالن سینما وجود دارد و اما در تهران به عنوان پایتخت کشور 30 تا 35 سالن سینمای فعال و حدود 90 تا 95 پرده نمایش وجود دارد که شامل سینماهای پردیسهای سینمایی، سینماهای مدرن، ممتاز، درجه یک و دو است.
وی درباره تعداد صندلیهای این سالنهای سینما نیز میگوید: به طور میانگین 45 تا 50 هزار صندلی در سینماهای تهران وجود دارد که تنها 15 تا 20 درصد این تعداد صندلیها استاندارد است.
با این توضیحات علمالهدی اگر تعداد کل صندلیها را 50 هزار فرض کنیم و درصد صندلیهای استاندارد را هم 20 درصد لحاظ کنیم، 10 هزار صندلی استاندارد خواهیم داشت.
حال اگر بخواهیم بر اساس این رقم و جمعیت 12 میلیونی پایتخت، حسابی سرانگشتی داشته باشیم، به این نتیجه میرسیم که به طور میانگین برای هر 1200 تهرانی یک صندلی استاندارد سینما وجود دارد. این آمار میتواند برای سینمایی که به تازگی صاحب سازمان سینمایی شده، آمار قابل تأملی باشد.
این تنها گزارشی آماری از وضعیت سختافزاری سینماهای فعال پایتخت است و ما باید در نظر بگیریم که بسیاری از شهرستانهای کشور یا اصلا سالن سینما ندارند و یا اینکه فاقد امکانات اولیه هستند.
بسیاری از سالنهای سینما در تهران به لحاظ صدا و تصویر کیفیت خیلی پایینی دارند و مخاطب با تماشای یک فیلم در این سالنها، تا چند ماه قید تماشای همه فیلمهای روی پرده را میزند.
با توجه به افزایش بهای بلیت در پردیسها و سینماهای ممتاز و قابل دسترس بودن فیلمهای روی پرده پس از چند ماه با هزینه کمتر، مطمئناً جمعیت مخاطب بیشتری به سمت سالنهای معمولی درجه ا و 2 سینما میروند و در این میان شاید بهتر باشد فکری اساسی به حال صندلیها، نور، صدا و پرده اکران سالنهای سینما کرد، چرا که در غیر این صورت ممکن است تغییر کابری سالنهای سینما تبعات ناخوشایندتری را در بر داشته باشد.
-----------------------------------
گزارش از: سمیه دهقانزاده
-----------------------------------
انتهای پیام/ی
