آغاز سلطنت طغرلبیگ در نیشابور 
طغرلبیگ، اولین پادشاه سلسله سلجوقیان در چنین روزی از سال ۴۲۹ هجری قمری در نیشابور به سلطنت رسید.
طغرل؛ سلطان قدرتمند سلجوقیان با براندازی حکومت غزنویان، ایران را در استیلای خویش قرار داد. او همچنین با هجوم به عراق و تصرف بغداد، حکومت شیعیمذهب آلبویه را برانداخت و به حمایت خلیفه عباسی پرداخت. طغرل تمام حرکتهایى را که از سوی مخالفان خلافت در سراسر حکومت اسلامی برخاسته بود، دفع نمود.
طغرل در آغاز محرمالحرام ۴۲۹ق / اکتبر ۱۰۳۸م وارد نیشابور شد و در کوشک شادیاخ بر تخت سلطنت نشست و خطبه به نام خود خواند. پس از آن برادرش چغریبیگ را کارگزار گشودن هرات نمود. چغریبیگ نیز پس از گشودن شهر، عموی خود را به امارت آنجا گذاشت و به مرو رفت و آنجا را به تصرف درآورد. با غلبه نهایی بر مسعود در جنگ دندانقان و چیره شدن طغریبیگ بر بلخ، تمامی نواحی خراسان به دست سلجوقیان افتاد.
در زمان طغرل، خوارزم در اختیار شاهملک بود که در بیست و دوم رجبالمرجب ۴۳۲ق / بیست و هشتم مارس ۱۰۴۱م بر تخت پادشاهی خوارزم نشسته بود. خبر کشته شدن سلطان مسعود غزنوی به چغریبیگ رسید، وی با سپاهی به کنار آمویه رفت و بههمراه اسماعیل خوارزمشاه که توسط شاهملک از امارت خوارزم برکنار شده بود، رهسپار آن دیار شدند.
اما بهسبب سرمای زمستان کاری از پیش نبردند تا آنکه در بهار سال ۴۳۳ق / آوریل ۱۰۴۱م در نبردی سخت، ملکشاه را شکست داده، بر خوارزم نیز چیره شدند. از آن پس، فتوحات سلجوقیان و تسلط آلسلاجقه بر سراسر ایران آغاز شد. طغرل پس از تحکیم قدرت در خراسان، گرگان و طبرستان را نیز به اطاعت خویش درآورد. بعد از آن نیز چندی در ولایات جبال تاخت و تاز کرد و بالاخره در ۴۴۶ق / ۱۰۵۴م به تسخیر آذربایجان پرداخت.
در ۴۴۴ق / ۱۰۵۲م، القائم بامرالله - خلیفه عباسی - فرستادهای بهنام ابومحمد هبةالله بن محمد بن حسن بن مأمونه را نزد طغرل گسیل داشت و او را به بغداد فراخواند. طغرل که سرگرم پیروزیها و فتوحات خود بود، مجال رفتن به بغداد را نداشت، از اینرو، فرستاده خلیفه تا سه سال نزد طغرل باقی ماند تا اینکه طغرل در ۴۴۷ق / ۱۰۵۵م عازم بغداد گردید.
القائم بامرالله چون خبر نزدیک شدن او را به شهر شنید، پیشکشهای گرانبها برای او فرستاد و ملکرحیم دیلمی تا نهروان به پیشواز طغرل آمد. اما به دستور امیر سلجوقی دستگیر و در دژ تبرک ری زندانی شد. خلیفه با رسیدن طغرل به بغداد، پادشاهی عراق عجم و عراق عرب را به او بخشید و دستور داد که نام طغرلبیگ را در خطبه بخوانند و سکه به نام او زنند و او را به لقب «سلطان رکنالدوله ابوطالب طغرلبیگ محمد بن میکائیل یمین امیرالمؤمنین» خواند.
وی چندی بعد، به فتنه بساسیری که موجب فرار خلیفه القائم از بغداد شده بود، پایان داد و خلیفه را با احترام به بغداد بازآورد. (۴۵۲ق / ۱۰۶۰م) آنگاه برای ایجاد یک پیوند استوار با خلیفه، با اصرار و الزام، سیدةالنساء دختر خلیفه را به ازدواج درآورد (۴۵۴ق / ۱۰۶۲م). هرچند خلیفه از این امر امتناع کرد ولی سرانجام به این ازدواج رضایت داد و قرار شد دختر خلیفه عباسی در ذیالقعده سال ۴۵۵ق به عقد طغرل درآید. ولی این عقد به عروسی منجر نشد.
اندکی بعد، مرگ طغرل بهسبب بیماری و کهولت سن در سن هفتاد سالگی و در هشتم رمضانالمبارک سال ۴۵۵ق، مطابق با پنجم سپتامبر ۱۰۶۳م به وقوع پیوست و از آنجا که برادرش چغریبیگ پیش از او درگذشته بود، بعد از طغرل، برادرزادهاش البارسلان به فرمانروایی آلسلاجقه رسید. طغرل از بغداد راهی ری بود که در بین راه به بیماری رعاف مبتلا گشت و چشم از جهان فروبست. جسد وی را به ری برده و در مقبرهای که امروز به برج طغرل معروف است، به خاک سپردند.
