بانک مقالات شیعه شناسی

چکيده عربي:
هناك مجموعة من شيعة العراق يعيشون في اهوار جنوب هذه البلد. هذه المجموعة من الناس والذين يعرفون بعرب الاهوار ايضا هم من الاشخاص الذين وبالاعتماد علي بيئتهم المائية يعملون غالبا بالاعمال التقليدية كالزراعة وصيد الاسماك وتربية الجاموس. منطقة الاهوار في جنوب العراق و ان كانت تعد اقتصاديا من اغني مناطق البلد الا ان سكانها و نتيجة للاهمال المتعمد و المقصود من قبل الحكومات التي حكمت العراق، يعيشون الفقر والحرمان. تفاقم هذا الحرمان بعد الاعمال القمعية التي قام بها حزب البعث ضمن اطار الاعتداءات المقصودة والواسعة. ان الالتفات الي الاهمية الاقتصادية للاهوار و ظروف الشيعة الساكنين فيها الي جانب دراسة سياسات حزب البعث تجاه هذه المنطقة كل هذه تكون اساس هذه المقالة.

چکيده فارسي:
در بين شيعيان عراق، گروهي وجود دارد که در هورهاي جنوب عراق زندگي مي کنند. اين گروه که با عنوان «اعراب مرداب ها» نيز مشهورند، افرادي هستند که با اتکا به محيط آبي خود، عمدتا به کارهاي سنتي از قبيل کشاورزي، ماهيگيري و پرورش گاوميش مشغولند. منطقه مرداب ها يا هورهاي جنوب عراق، اگر چه از نظر اقتصادي از غني ترين بخش هاي کشور به حساب مي آيد، اما در نتيجه اهمال عمدي و هدفمند دولت هاي حاکم بر عراق، ساکنان آن همواره دچار فقر و محروميت اند. اين محروميت ها به دنبال اقدامات سرکوب گرايانه حزب بعث در چارچوب تجاوزهاي هدفمند و گسترده تشديد شد. توجه به اهميت اقتصادي هورها و شرايط شيعيان ساکن در آن، در کنار بررسي سياست هاي حزب بعث در قبال اين منطقه، اساس مقاله پيش روي را تشکيل مي دهد.

 نسخه قابل چاپ

چکيده فارسي:
فلسفه انتظار، علاوه بر ابعاد معنوي و دعوت انسان ها به خير و صلاح، در بعد اجتماعي، تلاشي براي برقراري ساختار اجتماعي بر مبناي عدالت و برابري است. در طول تاريخ، منتظران اديان و آيين ها چشم به ظهور منجي و مصلحي اجتماعي داشته اند. آموزه هاي قرآني بشارت جامعه اي را مي دهد كه انسان هاي صالح، وارث آن هستند. احاديث و روايات تاكيد دارند كه منجي مورد نظر، از خاندان پيامبر بوده، با نام «مهدي» شناخته مي شود.
مقاله حاضر قيام هاي دو قرن اول هجري را كه با رويكرد فلسفه انتظار و به نام مهدي (عجل اله تعالي فرجه الشريف) صورت گرفته و در تحولات سياسي و اجتماعي ايران تاثيرگذار بوده است را در سه گروه: قيام هايي با توسل به انديشه موعودگرايي شيعه به نام مهدي؛ قيام هاي مسلمانان، عليه خلافت اموي و عباسي به نام الرضا من آل محمد؛ قيام هاي ايرانيان بر اساس افكار مذهبي التقاطي اسلام و باورهاي پيش از اسلام مورد بررسي قرار مي دهد. اين قيام ها در نهايت، موجب آشنايي مردم ايران با حقوق انساني و اسلامي شان شد.

 نسخه قابل چاپ

چکيده فارسي:
اگرچه مساله آزادانديشي از ديرباز در آموزه هاي ديني مورد تاکيد و توجه بوده است، اما همواره با دشواري هايي روبرو بوده است. اينکه چگونه اين مشکل در نهاد روحانيت شيعه و حوزه هاي علميه پا گرفت و چرا بسياري از عالمان آزادانديش با دشواري مواجه شدند، موضوع اين مقاله است. مدعاي نگارنده اين است که آزادانديشي در سازمان روحانيت شيعي، همواره دغدغه اي شخصي بوده، به دغدغه اي نهادي تبديل نشده است؛ از اين رو آزادانديشي توسط معدودي از عالمان مورد توجه بوده است. با اين وصف، سازمان روحانيت شيعه بايد ضمن آسيب شناسي اين مساله، با حمايت رسمي و نهادي از آزادانديشي، زمينه هاي بسط و رونق دانش هاي اسلامي را پديد آورد و مساله آزادانديشي را در سازمان روحانيت نهادينه سازد و آن را از يک مساله شخصي به مساله اي نهادي و سازماني، ارتقا و تعالي بخشد.

چکيده عربي:
ان مسالة حرية الفکر وعلي الرغم من التاکيد عليها قديما في التعاليم الدينية لکنها واجهت مصاعب دائما. وتتناول هذه المقالة کيفية نشوء هذه المشکلة في مؤسسة علماء الدين الشيعة ولماذا واجه الکثير من العلماء ذوي الفکر الحر المصاعب. يدعي الکاتب ان مسالة حرية الفکر في مؤسسة علماء الدين الشيعة همّ شخصي ولم يتبدل الي همّ مؤسسيلهذا فقد تم الاهتمام بحرية الفکر من قبل عدد محدود من العلماء. وعليه فان علي مؤسسة علماء الشيعة وضمن تشخيص اضرار هذه المسالة، ان توفر الارضية ومن خلال التاييد الرسمي والمؤسسي لحرية الفکر لنشر وتطوير العلوم الاسلامية وان يؤسس لحرية الفکر في مؤسسة علماء الدين وان تتطور وترتقي من مسالة شخصية الي مسالة مؤسسية ومنظمة.

 نسخه قابل چاپ

چکيده فارسي:
پديده دسته روي در ايام محرم الحرام در جهت تعظيم و تکريم شهادت حضرت سيدالشهدا (ع) امام سوم شيعيان، امري کاملا مرسوم در ايران و ساير جوامع شيعي جهان به شمار مي رود. درحاليکه دسته روي عموما در روزهاي نهم و دهم (تاسوعا و عاشورا) محرم و به صورت محلي و جدا جدا انجام مي گيرد. دسته روي مهم شهر زنجان، در روز هشتم محرم، با عنوان «يوم العباس»، به صورت يکپارچه، متشکل از يک دسته عظيم که از ادغام ده ها دسته کوچک محلي در يکديگر، پديد آمده، انجام مي شود. مقاله حاضر، در ابتدا، اين مراسم سوگواري جمعي مهم کشوري را به شيوه مردم نگارانه شرح و توصيف مي کند و سپس زواياي مختلف کارکردهاي اجتماعي اين آيين عزاداري را در جهت ارتقا همبستگي ديني مردم اين استان و نيز تقبل آسيب هاي اجتماعي آن جامعه در ايام سوگواري مذکور، با استناد به مشاهدات و تجربيات و شنيده هاي معتبر، تحليل و تفسير مي کند.

چکيده عربي:
تسعي هذه المقالة الي دراسة حسنية اعظم في زنجان ومراسم عزاءها في اليوم الثامن من محرم والذي لاهميته تم تسجيله علي انه الميراث المعنوي العاشر للبلد وتمت دراستها بشکل موردي وبتحليل سوسيولوجي وانثروبولوجي وعلي اساس النظرية الوظيفية وذلک لمعرفة دور واهمية هذه المراسم في ابعادها المختلفة حتي نظهر اکثر المکانة العقائدية والدينية لهذه المراسم والتي لها خصائص فريدة ولها دور مهم في ترويج التدين وزيادة مستوي الحياة الدينية في هذه المدينة

 نسخه قابل چاپ

چکيده فارسي:
شيخ ابراهيم کفعمي، محدث برجسته امامي در سده نهم و دهم هجري، اثر كمتر شناخته شده اي به نام صفوة الصفات في شرح دعاء السمات دارد که قديمي ترين شرح دعاي سمات است. اين كتاب به رغم جايگاه و اهميتش، هنوز نسخه اي خطي است. اين مقاله ابتدا به شرح حال و معرفي آثار كفعمي مي پردازد؛ سپس اين اثر مهم را بررسي و واكاوي مي كند و به مباحث مهمي همچون منبع شناسي و روش شناسي كفعمي در اين كتاب مي پردازد. اين مقاله به ديگر مطالب مهم مطرح شده در اين كتاب، همچون علوم ادبي، پيامبرشناسي، فرهنگ شناسي، مکان شناسي و طبيعت شناسي نيز مي پردازد.

چکيده عربي:
الشيخ ابراهيم الکفعمي هو محدث بارز امامي في القرنين التاسع والعاشر الهجريين. للشيخ الکفعمي اثر قلما يعرف، باسم صفوة الصفات في شرح دعاء السمات وهو اقدم شرح لدعاء السمات. وعلي الرغم من مکانة هذا الکتاب واهميته الا انه لازال مخطوطا. تبدا هذه المقالة بتناول سيرة الکفعمي والتعريف باثاره ثم تدرس وتحلل هذا الاثر المهم وتتناول ابحاثا مهمة مثل معرفة مصادر الکفعمي واسلوبه في هذا الکتاب. کما ان هذه المقالة تتناول ايضا مطالب مهمة اخري طرحت في هذا الکتاب کالعلوم الادبية ومعرفة النبي ومعرفة الثقافة ومعرفة الاماکن والطبيعة.

 نسخه قابل چاپ

چکيده فارسي:
امروزه راي اکثريت و عمل به آن، يکي از موضوعات جديد و محوري نظام هاي دموکراتيک به شمار مي رود. عمدتا نظام هاي سياسي اومانيستي به فراخور اصول و مباني فکري مورد پذيرش خود، تلاش مي کنند اعتبار فزاينده اي به راي اکثريت ببخشند و از اين رهگذر مردم سالار بودن واقعي خود را به اثبات رسانند؛ اما در نظام مردم سالاري ديني که بر پايه و اساسي متفاوت بنيان نهاده شده است و خداوند متعال در کانون و مرکزيت امور قرار دارد، بايد اين موضوع از منظر فقه القرآن و فقه الحديث واکاوي شود. پاسخ اين موضوع در اين نوشتار از منظر فقه القرآن و با تاکيد بر ديدگاه هاي مفسران شيعه مورد بررسي قرار مي گيرد. ديدگاه برگزيده در اين باره آن است که نظريه اکثريت اغلب جنبه اعلامي داشته، تصميم گيري نهايي به جز در موارد خاص، با حاکم اسلامي منصوب از طرف خداوند است.

چکيده عربي:
اليوم يعد راي الاکثرية والعمل به من الموضوعات الجديدة والمحورية للنظم الديمقراطية. تسعي اغلب النظم السياسية الانسانية وطبقا للاصول والمباني الفکرية المقبولة عندها ان تعطي اعتبارا متزايدا لراي الاکثرية وتريد من خلال ذلک اثبات کونها انظمة ديمقراطية واقعية لکن في النظام الديمقراطي الديني والذي بني علي قاعدة واساس مختلفين حيث ان الله سبحانه وتعالي هو في مرکز الامور. يجب دراسة هذا الموضوع من وجهة نظر فقه القران وفقه الحديث. تمت دراسة الجواب علي هذا الموضوع في هذه المقالة من وجهة نظر فقه القران مع التاکيد علي اراء المفسرين الشيعة. الراي المختار هنا هو النظرية القائلة ان الاکثرية غالبا لها جانب اعلامي واما اتخاذ القرار النهائي – الا في موراد خاصة-فانه بيد الحاکم الاسلامي المنصوب من قبل الله تعالي.

 نسخه قابل چاپ

چکيده فارسي:
جنبش سياسي - اجتماعي نوين شيعه در عراق، در فضاي گفتماني حاکم بر جامعه عراق در دهه 1940 به بعد شکل گرفته، ارتباط تنگاتنگي در ابعاد انديشه اي و سياسي با زمينه اجتماعي تاريخي عراق دارد. رويدادهايي چون گسترش انديشه هاي کمونيستي و ناسيوناليستي، و پس از آن روي کار آمدن حزب بعث در سال 1968 و سرکوب سازمان يافته شيعيان و اعمال تبعيض هاي آشکار، گفتمان جنبش شيعي عراق و حوزه هاي علميه را وادار به نوزايي در انديشه سياسي و حوزه تفکر کرد که تجسم آن را مي توان در آراي شهيد صدر و تشکيلات حزب الدعوة الاسلاميه و مبارزه بيش از چهار دهه اي آن به عنوان گفتمان مقاومت، در برابر گفتمان هاي قدرت ديد.
در اين مجال، گفتمان اسلام گراي جنبش شيعي عراق و حرکت اجتماعي - سياسي مبتني بر آن، در سه دوره کلان گفتماني بررسي مي شود: در دوره اول، ايده جهان شمولي و مبارزه با گفتمان مارکسيستي و ناسيوناليستي. دوره دوم، ايده محلي گرايي و در دوره سوم، راديکاليزه شدن، معناي ثابت گفتمان هستند.

چکيده عربي:
لقد بدات الحرکة السياسية الاجتاعية الجديدة للشيعة في العراق وفي فضاء الفکر السائد في المجتمع العراقي من سنة 1940 فصاعدا ولهذه الحرکة في ابعادها الفکرية والسياسية ارتباط قريب جدا بالارضية الاجتماعية والتاريخية للعراق.
ان حوادث کانتشار الافکار الشيوعية والقومية والقمع المنظم للشيعة والتمييز الواضح بعد مجي حزب البعث للسلطة سنة 1968، کل هذا اجبر فکر الحرکة الشيعية في العراق والحوزات العلمية الي الانتاج في الفکر السياسي وفي مجال الفکر ويمکن ان نري تجسد هذا في اراء الشهيد الصدر وتنظيمات حزب الدعوة الاسلامية وجهاد استمر لاکثر من اربعة عقود بعنوان کونه فکر المقاومة امام افکار القدرة.
وفي هذا المجال يمکن دراسة الفکر الاسلامي للحرکة الشيعية في العراق والحرکة الاجتماعية السياسية المبتنية عليه ضمن ثلاث مراحل فکرية کلية: في المرحلة الاولي فکرة الشمولية ومواجهة الفمر المارکسي والقومي هي المعني الثابت للفکر وفي المرحلة الثانية فکرة التوجه المحلي وفي المرحلة الثالثة الراديکالية.

 نسخه قابل چاپ

چکيده فارسي:
فضل بن شاذان نيشابوري، متکلمي شيعي و فضل بن شاذان رازي، دانشمندي سني است. اشتراک در نام، معاصر بودن و همساني عناوين برخي تاليفاتشان، سبب شده از زمان ابن نديم بغدادي (م 380ق) به بعد، التباسي پديد آيد و نام يکي با ديگري اشتباه گرفته شود.
در اين مقاله به ايجاز، به تسلسل تاريخي خلط و مصاديق آن، اشاره شده، براي تمايز آن دو شخصيت، از راهكارهايي همانند بازشناسي کنيه، جد، استادان، شاگردان، تخصص و تصنيفات هر يک، استفاده شده است. تخصص اصلي «ابوالقاسم فضل بن شاذان بن عيسي رازي» (م 290ق)، در علوم قرآني و علم تفسير، به ويژه دانش قرائات بوده و با دانش فقه نيز آشنا بوده است. مشايخ و شاگردان وي، همگي جزو اهل سنت به شمار مي آيند. اما ابومحمد فضل بن شاذان بن خليل نيشابوري (م260 ق)، در دانش هاي حديث، فقه و کلام شيعي نامبردار است. وي نظريه پرداز ارشد علم كلام و مولف ده ها رديه، بر گرايش هاي کلامي عصر خويش مي باشد.

چکيده عربي:
الفضل بن شاذان النيشابوري هو متکلم شيعي والفضل بن شاذان الرازي هو عالم سني. اشتراکهما في الاسم وتعاصرهما وتشابه عناوين بعض تاليفاتهما ادي الي الالتباس بينهما من زمان ابن النديم البغدادي المتوفي سنة 380 هـ ق ويؤخذ اسم احدهما بدل الاخر خطأ.
تمت الاشارة في هذه المقالة وبايجاز الي التسلسل التاريخي للخلط بينهما ومصاديقه واستفيد للتمييز بينهما بطرق مثل معرفة الکنية من جديد لکل منهما واسم الجد والاساتذة والطلاب والتخصص والتصنيفات. کان التخصص الاصلي لابي القاسم الفضل بن شاذان بن عيسي الرازي هو في علوم القران وعلم التفسير، خاصة علم القراءات کما کان مطلعا علي علم الفقه. کان اساتذته وطلابه باجمعهم يعدون من اهل السنة. اما ابو محمد الفضل بن شاذان بن خليل النيشابوري المتوفي 260 هـ ق فلقد کان مشهورا بعلوم الحديث والفقه والکلام الشيعي. لقد کان المنظّر الاکبر لعلم الکلام وهو المؤلف لعشرات الردود علي الاتجاهات الکلامية المعاصرة له.

 نسخه قابل چاپ

عرفان، برترين نوع معرفت نسبت به برترين حقيقت هستي است و به تعبير قدما، اشرف علوم به اشرف موضوعات است؛ گرايش به عرفان نيز ريشه در فطرت انسان دارد؛ از اين رو، عرفان جاذبه اي بي مانند دارد و بسياري از تشنگان کمال در طلب آن سر از پا نمي شناسند. از سوي ديگر، به دليل گران بها بودن گوهر عرفان، انواع کاذب و جعلي آن بسيار و در نتيجه، تشخيص عرفان حقيقي از عرفان کاذب و ناقص دشوار است. اغلب به سبب تزيين و آراستگي ظاهر و استفاده از حيله و نيرنگ، بازار شبه عرفان هاي دروغين پررونق و عرفان ناب، مهجور و منزوي است. با اينکه عرفان، باطن معارف اسلامي و بعدي جدايي ناپذير از معارف شيعي است، متاسفانه چونان خورشيد  پس پرده هاي تيره ابر، پنهان و حقيقت آن ناشناخته مانده و بسياري از طالبان تشنه آن حيران و سرگردان به اين سوي آن سوي مي روند؛ از اين رو براي بهرمندي از موهبت عرفان و مصونيت از شبه عرفان ها و معنويت هاي جعلي، شناخت شاخصه هاي عرفان راستين، که همان عرفان ناب شيعي است، از ضروريات است. به عنوان گامي کوچک در اين مسير طولاني، در اين نوشتار برخي از اهم مختصات عرفان شيعي به اجمال طرح مي شود.

 نسخه قابل چاپ

مصلحت، يکي از مفاهيم مهم فقه سياسي است. فارغ از مصالح اوليه‏اي که بر اساس آنها احکام الهي تشريع شده‏اند، مصلحت در حوزه احکام حکومتي، کاربرد جديدي پيدا کرده است. امام خميني، در راستاي تشريح نظريه ولايت مطلقه فقيه، به عنصر مهم مصلحت نظام اشاره کرده‏اند. در حالي که مراد فقها از عناويني همچون اختلال «نظام»، به ريختن «نظام اجتماعي» است، به نظر مي‏رسد مقصود از «مصلحت نظام» نزد حضرت امام، «مصلحت دولت اسلامي» باشد، نه صرف مصلحت نظام اجتماعي؛ بدين لحاظ شايد بتوان گفت کاربرد مصلحت به اين معنا، از ابداعات امام راحل براي حل مشکلات نظام جمهوري اسلامي بوده است. در حالي که مصلحت به اين معنا، راهگشاي مشکلات دولت اسلامي به شمار مي‏رود، چه بسا از جوانب نظري و عملي ـ در تعيين مفهوم، معيارها و مرجع تشخيص ـ داراي ابهاماتي باشد.

 نسخه قابل چاپ

ابواسحاق احمد بن محمد بن ابراهيم ثعلبي يا ثعالبي (م. 427ق) از فقيهان و مفسران شافعي مذهب و مولف تفسير «الکشف و البيان» است. ثعلبي در تفسير اثري خود، روايات پرشماري در فضايل اهل بيت آورده است. در اين مقاله، رواياتي که ثعلبي در فضايل اهل بيت و ذيل آيات نقل کرده است، مورد بررسي قرار گرفته، نگارنده آنها را به دو دسته تقسيم کرده است: رواياتي که فقط در شأن اهل بيت نقل شده و رواياتي که در شأن اهل بيت و ديگران نقل گشته است.
گفتني است ثعلبي که از مفسران بنام شافعي مذهب است، به جايگاه والاي اهل بيتدر قرآن نزد مسلمانان عنايت ويژه اي دارد و در ذکر پاره اي از روايات و آيات فضايل اهل بيت با مفسران امامي هم صداست.

 نسخه قابل چاپ

شکل گيري نهاد نقابت در قرن سوم هجري، نقطه عطفي در تاريخ اسلام است. سادات به دليل انتساب به پيامبر در جامعه اسلامي مقام و جايگاه ويژه اي به دست آوردند. هدف از اين نهاد، اجتناب از شرايطي بود که سادات تحت نظارت غيرسادات قرار مي گرفتند.
با مهاجرت سادات به مناطق مختلف جهان اسلام، شبکه گسترده اي از نقبا بر امور سادات نظارت مي کردند. دشواري امور مربوط به حفظ انساب سادات، ارتباط عميق و گسترده اي بين نقبا و نسب شناسان به وجود آورد که در نتيجه آن، علم انساب شکل گرفت.
سابقه مهاجرت سادات به خراسان، به قرن نخست هجري بازمي گردد که با عزيمت امام رضا و به تبع آن، شهادت حضرت در اين خطه، شدت بيشتري يافت.
خراسان در قرون چهارم و پنجم هجري، مرکز حاکميت سلاطين سني مذهب ساماني، غزنوي و سلجوقي بود و نقبا در نواحي مختلف آن حضوري فعال داشتند؛ بنابراين با بررسي فعاليت نقباي خراسان، روابط حاکمان و نقبا روشن تر مي شود.
در مقاله حاضر با رويکردي توصيفي ـ تحليلي سعي شده است پس از بررسي تاريخچه نهاد نقابت، فعاليت نقبا در خراسان و مسايلي که با آن درگير بوده اند، روشن تر شود.

 نسخه قابل چاپ

بنابرآنچه که در کتاب النقض از قول نويسنده کتاب فضائح الروافض نقل شده، نخبگان شيعي، اقليتي درمانده و مطرود به تصوير کشيده مي شدند که منزلت و پايگاه اجتماعي و موقعيت سياسي مناسبي در جامعه اسلامي نداشته اند. عبدالجليل قزويني در جواب، بنابر مستندات تاريخي، سخن مخالف را رد کرده و مدعي است که نخبگان شيعي، از منزلت اجتماعي و سياسي والايي برخوردار بوده و در تغييرات سياسي و اجتماعي جامعه نقش فعال، موثر و محققي ايفا نموده اند و علي رغم آزارها و تعقيب و تکذيب هاي گاه و بيگاه، طيفي مقبول و محبوب در جامعه اسلامي محسوب شده اند. در اين مقاله با توجه به شاخص هايي نظير داشتن قدرت،ثروت، شهرت، الگوسازي، شرکت در تصميم گيري ها و... که در کنش اجتماعي، و نظريات مربوط به گردش نخبگان مطرح است، منزلت اجتماعي و جايگاه سياسي نخبگان شيعه، عمدتا مستند به اثر عبدالجليل قزويني مورد بررسي قرار گرفته است.

 نسخه قابل چاپ

به دنبال استقلال عراق از امپراتوري عثماني و تشکيل نظام سلطنتي در اين کشور، شيعيان عراق نيز در موقعيت جديدي قرار گرفتند. در زمان حکومت پادشاهي و عصر جمهوري به واسطه سياست هاي دولت هاي حاکم بر عراق، تغييرات عمده اي در ساخت اجتماعي جامعه شيعي اين کشور رخ داد که از جمله اين تغييرات به افزايش روند شهري شدن اين جامعه مي توان اشاره نمود. تحول و دگرديسي در نماي جامعه شناختي شيعيان عراق از جمعيتي اکثرا روستايي به جمعيتي اکثرا شهري در کنار وقوع برخي از رخدادها و پديده هاي سياسي و فکري در عرصه داخل و خارج از عراق، در طي قرن بيستم، شيعيان اين کشور را در موقعيت جديدي قرار داد. واکنش شيعيان در برابر اين تحولات منجر به ايجاد شرايط تازه اي گرديد که فهم اين شرايط در تحليل نهايي سرنوشت جامعه شيعي عراق در قرن بيستم تاثيرگذار خواهد بود. در مقاله پيش روي تلاش گرديده تا ضمن بررسي اين شرايط، تاثيرات آن بر ساختار اجتماعي و تحولات سياسي شيعيان عراق مورد توجه قرار گيرد.

 نسخه قابل چاپ

اندونزي در جايگاه يک کشور مسلمان در جنوب شرق آسيا، شمار زيادي از شيعيان را در خود جاي داده است؛ به نحوي که امروزه شاهد گسترش روزافزون اين موج هستيم. تاسيس سازمان ها و مراکز اسلامي و شيعي در اين کشور، خود حاکي از فضاي عظيم شيعي در اين سرزمين است. در اين مقاله ضمن بيان مختصري از تاريخچه پيدايش و شکل گيري شيعيان در اندونزي، به تقسيم بندي آنها پرداخته، از اين رهگذر به حضور چشمگير سادات، نحوه ورود آنها و سپس به تعداد شيعيان در اندونزي اشاره اي مي کنيم. وجود مراکز شيعي ـ که در واقع نمادي از حضور تشيع در يک سرزمين است ـ را از نظر مي گذرانيم و به معرفي تني چند از اشخاص برجسته شيعي، کتب ترجمه شده و آثار بزرگان و انديشمندان ايراني ـ که اين خود نمونه اي از وجود خورشيد تشيع و اردات به اهل بيت است ـ مي پردازيم و در آخر با ذکر برخي از آداب و رسوم شيعه که در واقع نمادي از رخنه اين پرتوي عظيم در مناطق دوردست است، به ويژه مراسم ماه محرم، نوشتار را به پايان مي رسانيم.

 نسخه قابل چاپ