هنرمندان كه به راديو راه يافتند، زبان طنز را براي بيان دردهاي مردم انتخاب كردند و به همين وسيله بين عموم مردم ارج و قُرب پيدا كردند.
مردم به راديو گوش مي‌دادند و آن را مرهم دردهاي خود مي‌دانستند و هنرمندان راديو هم به اين باور رسيده بودند كه طنازي آنها لازم نيست مردم را به خنده وادارد، آنها بايد فقط از زبان گوياي طنز براي بيان دردها و مشكلات استفاده كنند و اين مصرع را سرلوحه كار خود قرار دهند كه «خنده تلخ من از گريه غمگين‌تر است.»
مردم آن زمان با شنيدن برنامه‌هاي طنز راديو سري به تاييد تكان مي‌دادند و در دل طنازان راديو را تشويق مي‌كردند و مي‌گفتند: چه خوب، عاقبت كساني پيدا شدند كه حرف ما را به گوش آنهايي كه بايد برسد، مي‌رسانند.
طنز راديو با همين برنامه‌ها براي خود اعتبار كسب كرد و حتي طنازي در تئاتر و سينما را هم متاثر كرد.از عمر راديو در ايران 72 سال مي‌گذرد. اين عمر، اعتبار كمي نيست كه بايد هم از طرف مردم و هم دست اندركاران راديو پاس داشته شود.
اگر طنزهاي راديويي باعث شد تا اين رسانه در سال‌هاي اوليه عمر خود بين مردم محبوب شود بايد قدر اين‌گونه برنامه‌ها همچنان دانسته شود و روزبه‌روز بهتر و پرمايه‌تر از روز قبل شود.
مخاطب راديو همواره طنزهاي اين رسانه را با گذشته و برنامه‌هاي فاخر امروز مقايسه مي‌كند و برنامه‌هاي ضعيف نمي‌تواند او را راضي كند و گاهي باعث مي‌شود كه شنونده از راديو و حتي ديگر برنامه‌هاي اين رسانه فاصله بگيرد.
طنازي در راديو اصول خود را دارد. اصولي كه سال‌هاست از طرف پيشكسوتان رعايت مي‌شود، اما بعضي جوان‌ها انگار نمي‌‌خواهند به اين اصول پايبند باشند. متن، يكي از پايه‌هاي مهم طنز خوب است. بايد متن خوب و بامحتوا وجود داشته باشد.
متن خوب باعث مي‌شود كه ذهن گوينده‌ها براي بداهه‌پردازي آماده باشد. در واقع متن به بداهه‌پردازي خط و ربط مي‌دهد.
متن خوب به گوينده اين اجازه را نمي‌دهد كه در لحظه هر چه به ذهنش رسيد به زبان بياورد و آنها را بامورد و بي‌مورد بارها در يك برنامه تكرار كند. متن حساب‌شده و هدفمند همه گروه‌هاي سني را مخاطب يك برنامه مي‌كند.
بارها پيشكسوتان راديو گفته‌اند كه قرار نيست رسانه‌اي با اعتبار راديو زبان خود را به زبان كوچه و بازار نزديك كند، بلكه اين شنوندگان هستند كه بايد از زبان راديو متاثر شوند و از آن بياموزند.
قرار نيست به بهانه طنازي هر جور ادبيات و لحني به راديو راه پيدا كند و مخاطب سردرگم بماند كه آنچه مي‌شنود برنامه‌اي طنز است كه قرار است مرهمي بر يك درد باشد يا به صورت غيرمستقيم آموزش دهد يا جورچيني است كه ناجور چيده شده است.
