پایگاه خبری رهوا-گروه سیاسی؛آنگاه که «حلقه سلام» از خرداد 1370 با محوریت موسوی‌خوئینی‌ها که حدود 8 سال دادستان کل کشور بود آغاز به کار کرد، عباس عبدی را به سردبیری و مصطفی تاج‌زاده، علیرضا علوی‌تبار، هادی خانیکی، اکبر اعلمی، جعفر گلابی، مهرنوش جعفری، احمد بورقانی، رجبعلی مزروعی و... را به همکاری در سرویس‌های مختلف نشریه دعوت کرده و به کار گمارد.
در این حلقه اما مهم‌ترین و کلیدی‌ترین موضوعی که مطرح می‌شود همانا گفتمان زمینی کردن حکومت و قطع ارتباط آن با شریعت بوده، لیکن بیشتر کسانی که حلقه سلام را از اوایل بهمن 1369 که به مدت 5 ماه شماره‌های صفر سلام را منتشر می‌کرده شکل دادند، پیش از آن در «حلقه کیان» قرار داشته و از روشنفکرانی متشکل شده بودند که گفتمان جدیدی را در مقابل گفتمان «جمهوری اسلامی» مطرح می‌کردند.
موسوی‌خوئینی‌ها که گرداننده اصلی حلقه سلام بود اما نقش بسزایی در به مقابله خواندن گروهی از روحانیون در برابر دسته بزرگ روحانیونی که بیرق نهضت حضرت امام(ره) را بر دوش گرفته بودند، داشت. «مجمع روحانیون مبارز» به زعامت و تلاش خوئینی‌ها در زمستان 1366 پایه‌گذاری شد و با عملکرد آنچنانی خود بزودی موجبات دلسردی گروه کثیری از روحانیون که سالیان سال در محضر امام (ره)تلمذ کرده و تحت رهبری ایشان در مبارزات سخت علیه رژیم ستمشاهی حضوری فعالانه داشتند را رقم زد.
این مجمع 3 سال پس از تاسیس، حرکت‌های اعتراضی خود را علیه بخش‌هایی حساس از نظام علنی کرد و در مهر 1369 و در جریان انتخابات دومین مجلس خبرگان رهبری زیر بار امتحان اجتهاد نرفته و لذا روحانیون هوادار خود که واجد شرایط بوده و کاندیدا شده بودند را وادار به انصراف کرد که موجب استعفا دادن 3 روحانی سرشناس هوادار مجمع؛ آقایان طاهری‌اصفهانی، عبایی‌خراسانی و محمدرضا توسلی شد. حدود 3 ماه پس از این مقطع روزنامه «سلام» به راه افتاد و تلاش کرد یک جریان سیاسی روحانی را به طور زیرپوستی در تقابل با پارادایم روحانی حاکمیت به وجود آورده و لذا مشروعیت و کارآمدی آنها را به چالش کشد، لیکن بر این اساس می‌توان به‌درستی ادعا کرد که «سلام» در تفرقه‌های ایجاد شده پس از رحلت امام(ره) در سطوح گوناگون جامعه نقشی محوری ایفا کرد.
