پاسخ به:بانک مقالات کشاورزی
 8: محاسبه مزيت نسبي محصولات زراعي و باغي استان فارس 
|
| محمدي دادگر |
| کنفرانس اقتصاد کشاورزي ايران 1384;شهريور 1384(5) |
| کلید واژه: |
خلاصه:
استان فارس يكي از قطب هاي كشاورزي كشور است كه با سرمايه گذاري مناسب و برنامه ريزي شده مي تواند به عنوان يكي از مراكز اصلي توليد و صادرات انواع محصولات كشاورزي، عمل كند. توسعه صادرات و افزايش تنوع آن بستگي به توان توليدي و قدرت رقابتي محصولات كشاورزي توليد شده استان در بازار جهان دارد و قدرت رقابتي محصولات كشاورزي نيز متاثر از عواملي نظير قيمت و كيفيت آنها مي باشد. يكي از شاخصهايي كه براي اندازه گيري قدرت رقابتي محصولات توليدي يك كشور در بازار جهاني استفاده مي شود، شاخص مزيت نسبي است. بر اساس اين شاخص اگر كشوري يا منطقه اي عوامل و نهاده هاي توليد فراوان داشته و بتواند كالا را كم هزينه تر از ساير مناطق توليد و به بازار جهاني عرضه نمايد، در توليد آن كالا مزيت نسبي داشته و مي تواند در مقابل ساير رقبا بازار صادراتي خود را حفظ نمايد. اين مفهوم از مزيت نسبي توجه خود را به رقابت بين توليد داخلي و توليد در كشورهاي رقيب معطوف مي كند. مفهوم ديگري از مزيت نسبي نيز وجود دارد كه به مقايسه توليد محصول در مناطق مختلف يك كشور پرداخته و موقعيت آن را نسبت به ديگر مناطق مي سنجد. اين مفهوم بيشتر فيزيكي بوده و قيمت ها در تعيين آن نقشي ندارند. در اين مطالعه مزيت نسبي محصولات عمده زراعي، گندم، (آبي و ديم)، جو (آبي و ديم)، ذزت دانه اي، شلتوك، سيب زميني، گوجه فرنگي، پياز، پنبه، چغندرقند، دانه هاي روغني و محصولات باغي انگور (آبي و ديم)، انجير (آبي و ديم)، خرما (آبي و ديم)، سيب، پرتقال، ليموشيرين و انار در سال زراعي 82-83 در استان فارس تعيين شده است. با توجه به تفاوت موجود در تعريف مزيت نسبي، براي محاسبه آن از دو نوع شاخص استفاده شده است. شاخص هاي نوع اول منفعت خالص اجتماعي (NSP)، هزينه منابع داخلي (DRC) و نسبت هزينه به منفعت اجتماعي (SCB) را شامل مي شوند. شاخص هاي نوع دوم شامل شاخص كارايي مزيت (EAI)، شاخص مقياس مزيت (SAI) و شاخص جمعي مزيت (AAI) هستند كه با مقايسه عملكرد و سطح زير كشت مناطق مختلف محاسبه مي شوند.
|
سه شنبه 29 فروردین 1391 6:13 PM
تشکرات از این پست