بانک مقالات کشاورزی

فرسايش خاك به ويژه در مناطق خشك و نيمه خشك مهم بوده و ممكن است زيانهاي غيرقابل جبراني را به منطقه وارد آورد. براي بهره برداري بهينه از اراضي كشاورزي و عرصه هاي منابع طبيعي، كنترل و مبارزه با فرسايش خاك لازم و ضروري است. عوامل متعددي بر ميزان توليد رسوب و فرسايش خاك حوزه موثرند كه از آن جمله پوشش گياهي، شيب، مساحت حوزه، خاك، بارندگي و رواناب را مي توان نام برد. در اين تحقيق، اثر تغييرات عمق خاك، طول شيب و زاويه شيب بر ميزان تلفات سالانه خاك، با استفاده از داده هاي جمع آوري شده از پلاتهاي آزمايشي پايگاه تحقيقات سنگانه واقع در 100 كيلومتري شمال شرق شهرستان مشهد مورد ارزيابي قرار گرفته است. به منظور انجام اين پژوهش، رابطه همبستگي بين هر كدام از عوامل سه گانه مورد بررسي و مقدار تلفات خاك و براي تك تك پلاتهاي منتخب، محاسبه و نتايج حاصله تحليل و ارزيابي شده است. اين بررسي رابطه مستقيم ميزان توليد سالانه رسوب را با زاويه و طول شيب و نسبت عكس آن را با عمق خاك نشان ميدهد.

در سالهاي اخير مدلهاي فرآيندي فرسايش خاك به منظور تخمين جدا شدن و انتقال ذرات خاك بين فرآيندهاي بين شياري و شياري تفكيك قائل شده اند. در اكثر اين مدلها فرض بر اين است كه فرسايش بين شياري شامل جدا شدن ذرات خاك توسط برخورد قطرات باران و انتقال آنها توسط پاشمان و جريان سطحي كم عمق مي باشد. در برخي مدلها نيز اعتقاد بر اين است چنانچه توان برشي جريان از مقاومت خاك فزوني يابد روان آب قادر خواهد بود علاوه بر حمل ذرات مجزا، باعث جدا شدن آنها از خاك نيز باشد. خصوصيت خاك، شدت بارندگي، شدت روان آب و شيب از مهمترين عوامل موثر بر فرسايش بين شياري هستند. به منظور تخمين فرسايش بين شياري روابط مختلفي ارايه شده كه در آنها شدت فرسايش بين شياري به فرسايش پذيري خاك، شدت بارندگي (شدت روان آب) و فاكتور شيب ربط داده شده است. در تحقيق حاضر به منظور بررسي فرسايش بين شياري سه نوع خاك با خصوصيات متفاوت با استفاده از يك فلوم زهكش دار به ابعاد 0.1×1×1 متر در شيبهاي مختلف تحت اثر بارندگي با شدتهاي مختلف قرار گرفت. شبيه سازي باران با استفاده از يك دستگاه شبيه سازي با نازل منفرد جارويي با ميانگين قطر قطرات 1.5 ميليمتر انجام شد. نتايج نشان دادكه اثر شيب بر ميزان فرسايش بين شياري بستگي به شدت بارندگي و نوع خاك دارد، اما بطور عمومي يك تابع نمايي به فرم E=a exp(bs) مي تواند اثر شيب بر فرسايش بين شياري را توصيف نمايد كه a و b ضرايب وابسته نوع خاك و شدت بارندگي هستند. ارزيابي روابط پيشنهادي WEPP براي فرسايش بين شياري نشان داد كه اين روبط در شيبهاي كم شدت فرسايش بين شياري را در حد قابل قبولي برآورد مي نمايند اما در شيبهاي بالاتر شدت فرسايش را كمتر از مقدار اندازه گيري شده تخمين مي زنند.

در لحظه اي از بارندگي كه شدت بارش بيش از نفوذپذيري خاك باشد، آبدوي روي زمين شروع مي شود. مدت زمان آبدوي تاثير زيادي در ميزان فرسايش خاك و وقوع سيلاب دارد. اطلاع از زمان آغاز آبدوي روي خاك كمك شاياني به تخمين ميزان هرز آب و جريان سطحي، حجم رواناب و ميزان تلفات خاك ناشي از يك بارش خواهد نمود. عوامل مختلفي در زمان شروع آبدوي موثر هستند. در اين تحقيق اثر شيب زمين، كاربري اراضي و شرايط رطوبتي در زمان شروع آبدوي مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داده است بطور كلي با افزايش شيب زمان آبدوي كاهش يافته، شخم اراضي باعث تاخير در شروع آبدوي گرديده است. همچنين هرچه خاك خشك تر باشد، شروع بارندگي در شرايط خشك سه برابر شرايط مرطوب و در اراضي شخم خورده نسبت اراضي مرتعي شخم نخورده نيز به همين نسبت بوده است.

آب و خاك دو عامل اصلي حيات مي باشند كه امروزه در اثر اعمال و استفاده هاي نادرست در حال تخريب مي باشد. مواد حاصل از اشكال مختلف فرسايش به وسيله جريان هاي آبي و يا بادي به پايين دست حوزه ها منتقل مي شوند و موجب اثرات نامطلوبي در پايين دست مي شوند. حوزه آبخيز هراز بامساحتي حدود 5000 كيلومترمربع در شمال ايران واقع شده و بالادست اين حوزه شامل ارتفاعات البرز مركزي مي باشد كه در اين قسمت اشكال مختلف فرسايش آبي به خصوص فرسايش هاي شياري، آبراهه اي و حركت هاي توده اي و كناري رودخانه اي وجود دارد. اين اشكال فرسايشي رسوبات زيادي را وارد جريان رودخانه هراز نموده و به پايين دست اين حوزه منتقل مي شوند. اين رسوبات همراه با آب رودخانه ها وارد آببندان ها و تالاب هاي پايين دست حوزه آبخيز هراز شده و با رسوبگذاري در اين مكان ها موجب تغييرات در كيفيت آب، افزايش شوري آب و در نتيجه تغييرات پوشش گياهي مي شوند. دراين تحقيق كيفيت آب و پوشش گياهي در پايين دست حوزه آبخيز هراز در مكانهاي مختلف با يكديگر مقايسه شد. نتايج حاكي از آن است كه در محاورت آببندان ها، به دليل تجمع رسوبات بالادست در آنها و افزايش املاح و شوري، آب داراي كيفيت نامطلوبي بوده و اين امر موجب تغييراتي در پوشش گياهي شده است.

فرسايش آبكندي از فرآيندهاي مهم خاك است كه در اقاليم مختلف سبب تلفات قابل ملاحظه خاك و توليد مقادير فراوان رسوب مي شود. هدف از اين مقاله، بررسي ارتباط بين اقليم و مناطق آبكندي در استان زنجان مي باشد. در اين راستا بر اساس اطلاعات موجود، موقعيت جفرافيايي آبكندها بوسيله GPS برداشت ونقشه طبقات اقليمي استان به روش دومارتن گسترش يافته تهيه گرديد. سپس نقشه هاي پراكنش آبكند و اقليم با يكديگر تلفيق گرديد. نتايج حاصل ازاين بررسي نشان ميدهد در استان زنجان 9 طبقه اقليمي وجود دارد كه 48.7 درصد ازمساحت استان در اقليم نيمه خشك سرد واقع شده است. آبكندهاي تسان در 3 طبقه اقليمي نيمه خشك رسرد، نيمه خشك فراسرد و نيمه خشك معتدل پراكنش دارند كه بيشترين تعداد آنها با 65 درصد در اقليم نيمه خشك سرد قرار گرفته اند. علل عمده ايجاد آبكند حساسيت سازند زمين شناسي، تخريب پوشش گياهي و تغيير كاربري مي باشد.

فرسايش خاك تحت تاثير عوامل زيادي است كه از جمله مهمترين آنها مي توان مقاومت ساختماني خاك در مقابل عوامل موثر در ايجاد فرسايش نام برد. مقاومت ساختماني خاك نيز به نوبه خود تحت تاثير عواملي همچون بافت، ساختمان، نفوذپذيري، ميزان مواد آلي و شيميايي خاك، نوع، پوشش گياهي و نحوه بهره برداري از اراضي است. نتايج حاصل از بررسي ارتباط خصوصيات فيزيكي و شيميايي خاهاي لسي با اشكال فرسايش در حوضه آبخيز اترك نشان داد كه طول ترك در فرسايش تونلي با مقدار SAR، كلسيم، گچ، PH و EC داراي ضريب همبستگي و با مقدار ماسه و ماده آلي داراي ضريب همبستگي معكوس مي باشد و سطح حفره در واحد سطح با ميزان ماسه و سيلت داراي همبستگي مستقيم و با مقدار رس همبستگي معكوس دارد. همچنين طول خندق با ميزان شن و SAR داراي همبستگي مستقيم و با ميزان گچ و آهك ضريب همبستگي معكوس مي باشد. همچنين حجم خندق با متغيرهاي مستقل SAR، شن داراي همبستگي مستقيم و با ميزان رس، گچ، آهك و SP همبستگي معكوس دارد. لذا براي پهنه بندي فرسايش پذيري و رسوب زايي خاك هاي لسي در استان گلستان، ابتدا اقدام به طبقه بندي نهشته ها و خاكهاي لسي شود. همچنين تحقيقي در ارتباط با روش هاي شيميايي مهار مبارزه فرسايش در آبخيزها در مناطق با اشكال فرسايش تونلي، گالي صورت گيرد.

يكي از انواع ناپايداري هاي دامنه اي كه هر ساله خسارات مالي و جاني فراواني را بر زندگي انسانها وارد مي نمايد پديده زمين لغزش مي باشد. وجود عوامل مستعدكننده زمين شناسي، ژئومرفولوژي، اقليمي و نوع استفاده از زمين سبب شده است كه خساراتي از قبيل تخريب جنگلها، جاده ها و از بين رفتن زمينهاي كشاورزي بويژه باغهاي تخريب جنگلها، جاده ها و از بين رفتن زمينهاي كشاورزي بويژه باغهاي چاي بر اين حوزه تحميل گردد. در اين تحقيق سعي شده است برخي از عوامل موثر بر ايجاد پديده زمين لغزش شناسايي شده تا بتوان از آن براي پيشگيري و كنترل اين پديده استفاده كرد. به اين منظور سه عامل اصلي شامل ليتولوژي، شيب، جهت شيب با استفاده از سيستمهاي اطلاعات جغرافيايي تهيه و رقومي شده اند. سپس با استفاده از عكسهاي هوايي به مقياسهاي 1:20.000 و 1:40.000 و عمليات ميداني با استفاده از (GIS) كليه لغزشهاي موجود در حوزه شناسايي و به نقشه در آمده اند. از تلفيق نقشه هاي عامل با نقشه پراكنش زمين لغزش ها، مقدار لغزش رخ داده در هر يك از واحدها محاسبه گرديد. نتيجه حاصر از اين بررسي ناشن ميدهد كه بيشترين مقدار لغزش در واحد سنگ شناسي سنگهاي دوره پرمين به علت وجود لايه هاي مارن و در طبقه شيب 40-30 درجه و در جهت هاي شيب شمال و شمال شرق به خاطر برخورداري از رطوبت بيشتر رخ داده اند.

وجود منابع آب و خاك كه اساس زندگي انساني بر پايه آن استوار است از اهميت زيادي برخوردار مي باشد. امروزه به دليل افزايش جمعيت و محدوديت منابع مذكور، ضرورت توجه بيشتر و استفاده شايسته تر از آن را ضروري مي نمايد. بر اين اساس، در صورت اعمال مديريت صحيح و بهره برداري اصولي مي توان بدون آن كه اصل اين منابع دچار كاستي شود از آن سود جست. در مقاله حاضر، سعي شده است با ياري گرفتن از ديدگاه سيستمي و با ضمن بيان اهميت موضوع و شناسايي برخي عوامل موثر در تخريب و زيان هاي اجتماعي - اقتصادي ناشي از آن، وضعيت موجود را تحليل نموده و در نهايت، راهكارهاي مناسب و پيشنهادات جديدي ارايه گردد. نتايج حاصله نشانگر آن است كه مجموعه از اين عوامل طبيعي و انساني نه به صورت منفرد بلكه در ارتباط و تعامل با همديگر در تخريب منابع آب و خاك نقش داشته اند. ليكن نقش عوامل انساني و پيامدهاي آن برجسته تر مي باشد.

حفاظت خاك و آب در هر كشوري يكي از اصولي ترين ركنهاي توسعه پايدار است و بي توجهي به آن مي تواند عواقب جبران ناپذيري را از نظر اقتصادي، اجتماعي و سياسي و امنيت غذايي براي آن كشور بدنبال داشته باشد. رشد روزافزون جمعيت كشورمان در 40 سال اخير و نياز روزافزون به توسعه منابع جديد غذايي، موجب استفاده بي رويه و خارج از توان اكولوژيكي منابع طبيعي شده كه اين امر منجر به تشديد روند تخريب منابع آب و خاك شده است. حوضه آبخيز گل آباد با مساحت 648 كيلومتر مربع در 60 كيلومتري شمال شرقي استان اصفهان با متوسط بارندگي 160 ميلي متر و زمين شناسي متنوع يكي از حوضه هاي آبخيز كشور مي باشد. در اين تحقيق با استفاده از نقشه هاي اقليم، پوشش گياهي، زمين شناسي، شناسايي 12 نوع مواد مادري متنوع، مطالعات آزمايشگاهي و صحرايي مشخص گرديد كه عواملي همچون زمين شناسي، اقليم، پوشش خاكي، داراي بودن شرايط نامساعد پوشش گياهي، بهره برداري غير اصولي از عرصه هاي با پتانسيل منابع طبيعي ضعيف و وابسته بودن اقتصاد منطقه به دامداري در بروز فرسايش آبي موثر مي باشند. لذا، علاوه بر ادامه تحقيقات، اعمال مديريت مكانيكي و بيولوژيكي اصولي متناسب با نتايج بدست آمده در حفظ منابع آب و خاك به منظور دستيابي به توسعه پايدار و كاهش مشكلات اقتصادي و اجتماعي منطقه ضرورت دارد.

پوشش گياهي درصدي از باران را به صورت برگآب نگه داشته و از برخورد مستقيم ذرات باران به خاك جلوگيري مي كند و شرايط را براي نفوذ آب در خاك فراهم و جريان آب سطحي را به زير قشري و زير زميني تبديل مي كند عدم پوشش گياهي مناسب زمينه را براي فرسايش پذيري، پراكنش خاكدانه ها، سله بستن خاك و از طرفي حركت رواناب آب شرايط را براي فرسايش سطحي، شياري و در نهايت فرسايش خندقي را بوجود مي آورد. در تابستان سال 1379 در چندين منطقه از گيلان به خصوص در منطقه مطالعه، به علت عدم پوشش گياهي مناسب (در اثر تخريب اراضي)، بارشهاي شديد و كوتاه مدت تبديل به جريان سيل همراه با گل و لاي شد كه منجر به حسارات مالي و جاني در سطح استان گرديد. جهت اجراي اين طرح پس از ابتياع زمين در منطقه ييلاقي اشكورات از زيرحوزه هاي رودخانه پلرود اقدام به محصور كردن، قطعه بندي، ايجاد كانال جهت نصب مخازن و جمع آوري روان آب و رسوب مي شود و سپس به كشت گياهان مورد نظر تيمارها (شبدر سفيد - گندم - شاهد - يونجه همداني - قره يونجه - اسپرس ساتيوا ) اقدام شد. اين طرح در 6 تيمار و 3 تكرار اجرا و تيمارها از لحاظ كاهش رواناب و توليد رسوب، آماربرداري شد پس آماربرداري، به تجزيه تحليل داده ها با استفاده از برنامه كامپيوتري SPSS پرداخته و در نتيجه اسپرس ساتيوا نسبت به ساير تيمارهاي علوفه اي و كشت غالب منطقه (گندم) برتري داشت.

به منظور بررسي و مقايسه تاثير واحدهاي زمين شناسي در ميزان رسوبدهي حوزه آبخيز قره كهريز در ابتدا با تلفيق نقشه هاي پايه شامل قابليت اراضي، زمين شناسي، شيب و پوشش گياهي، نقشه واحدهاي كاري تهيه گرديد. سپس از طريق مدل MUSLE ميزان رسوبدهي سالانه در هر يك از واحدهاي همگن برآورد گرديد. با معيار اوليه حداقل مساحت (12.5 هكتار) به تعداد 261 پلي گون واحد انتخاب گرديد. در راستاي اهداف تحقيق موردنظر واحدهايي كه از نظر مساحت گسترش زيادي در منطقه داشتند و همچنين از نظر كاربري اراضي، شيب و پوشش گياهي تقريبا يكسان بوده و تنها تفاوت آنها مربوط به جنس سازندهاي زمين - شناسي است انتخاب گرديدند. به منظور انجام مقايسه رسوبدهي واحدهاي زمين شناسي، نتايج مدل MUSLE كه در همه پلي گونها داراي برآورد كمي بود مدنظر قرار گرفت. نتايج اين تحقيق نشان ميدهد كه بيشترين رسوبدهي مربوط به واحد زمين شناسي kmm, 1 بوده كه تركيبي از مارون و آهك است. ميانگين رسوبدهي در زمان سيلابهاي منفرد اين واحد در حدود 13.34 تن در هكتار مي باشد. كمترين ميزان رسوبدهي مربوط به واحد JS است كه متشكل از ماسه سنگ هاي ژوراسيك مي باشد كه ميزان رسوبدهي در حدود 0.20 تن در هكتار دارد.

آب حياتي ترين عنصر طبيعت است و همه چيز بر اساس آن آفريده شده است. به گواه تاريخ هرجا آب بيشتري بوده جمعيت بيشتري مي زيسته و تمدن هاي كوچك و بزرگ در كنار آن ايجاد گرديده است. افزايش بي رويه جمعيت، برداشت غير اصولي ازمنابع آبي، بهره برداري نامناسب خاك، نياز بشر به غذا و … هر انساني را به انديشه بهره برداري بهينه از منابع آب و خاك وا مي دارد. در اين تحقيق به منظور مقايسه تاثير پوشش پلاستيكي در توليد رواناب و نگهداشت رطوبت خاك، اقدام به ايجاد سامانه هاي لوزي شكل در دامنه شيب دار گرديد. وظيفه اصلي اين سامانه ها جمع آوري و هدايت آب حاصل از بارش به انتهاي سامانه و نفوذ آن به داخل خا ك مي باشد. كه تاثير شايان توجهي در افزايش رطوبت خاك و كاهش فرسايش و رسوب دارد كه پژوهش حاضر وضعيت نگهداشت رطوبت و كاهش تبخيز از سطح خاك را در قسمت انتهايي سامانه مورد بررسي و ارزيابي قرار مي دهد. در اين طرح 5 تيمار و 3 تكرار در بخش انتهايي سامانه در نظر گرفته شده است كه هر كدام از آنها با مصالح و موارد قابل دسترس كشاورزان همچون پلاستيك گلخانه اي، شن و ماسه پوشانده شده و براي انتقال رطوبت به عمق خاك فيلتري به عمق 50 و قطر 15 سانتي متر تعليه شده است. طي دو سال متوالي پايش اطلاعات محيطي و تغييرات رطوبتي خاك به وسيله دستگاه هايي همچون تشتك تبخير، ترمومتر، باران سنج بطور روزانه و رطوبت سنج (T.D.R) بصورت هفتگي انجام گرفت. اندازه گيري رواناب در سال اول در شرايط طبيعي سامانه و در سال دوم با ايجاد پوشش پلاستيكي بر سطح سامانه ها انجام گرفت و نتايج آن در بارش ها با مقدار مساوي، درجه حرارت مشابه و زمان مشابه با يكديگر مقايسه گرديد. نتايج حاصله نشان مي دهد كه حجم رواناب از 7.8 درصد به 53 درصد افزايش يافته است. مقايسه آماري بين داده هاي مربوط به رطوبت خاك در اعماق 30 و 50 سانتي متري در دو حالت ايزوله و طبيعي به روش T-test نشان ميدهد كه مقدار رطوبت در حالات ياد شده در سطح اعتماد 90 درصد داراي اختلاف معني دار مي باشد. مقدار رطوبت در حالت ايزوله به مقدار قابل توجهي از حالت طبيعي بيشتر مي باشد.

استفاده از روش بيولوژيكي بصورت استقرار پوشش گياهي روشي مناسب براي مبارزه با فرسايش مي باشد. فرسايش كناري رودخانه اي از اشكال فرسايش آبي مي باشد و از اثرات نامطلوب آن مي توان به افزايش گل آلودگي آبها، تخريب اراضي حاشيه رودخانه ها، مشكلات ناشي از رسوبات حاصل از آن در پايين دست اشاره نمود. از طرفي ميتوان فرسايش كناري رودخانه اي را با استفاده از روشهاي بيولوژيكي و مكانيكي با شناسايي نقاط حساس كاهش داد. در اين تحقيق مقعطي از روخانه هراز به طول 3250 متر به منظور بررسي تاثير استقرار پوشش گياهي بر روي نيروي تنش برشي و سرعت آب و نهايتا فرسايش كناري رودخانه اي مورد مطالعه قرار گرفت. در اين تحقيق از سيستم اطلاعات جغرافيايي (الحاقيه HEC - GeoRAS) نرم افزار HEC-RAS و نقشه هاي پلان رودخانه با مقياس 1:500 به منظور شبيه سازي رفتار هيدروليكي رودخانه هراز استفاده شد. به منظور بررسي تاثير پوشش گياهي در قرسايش كناري رودخانه اي ضريب زبري مانينگ با روش كاون در دو فصل زمستان و تابستان بطور جداگانه، به دليل تغييرات در پوشش گياهي در طي فصول مختلف سال براي مقاطع تحت بررسي تعيين شد. نتايج حاكي از آن مي باشد كه استقرار پوشش گياهي در كناره هاي بستر رودخانه موجب تغييراتي در سرعت و عمق آب، نيروي تنش برشي شده و نهايتا بر روي وضعيت فرسايش كناري رودخانه اي تاثيرگذار است.

ورود حجم زيادي از سيلاب حاوي املاح و بارمعلق و ته نشيني اين مواد در شبكه هاي پخش سيلاب، در درازمدت موجب بروز تغييرات در برخي خواص خاك مي گردد. در اين تحقيق با انتخاب سه نوار اول شبكه پخش سيلاب و يك قطعه زمين شاهد، اقدام به نمونه برداري از افق هاي خاك شد. با اندازه گيري نفوذپذيري خاك و تهيه نقشه سيل گيري عرصه، تغيير شرايط عرصه تحت تاثير پخش سيلاب بررسي شد. بر اساس نتايج بدست آمده، مجموع كاتيون ها و آنيون ها و نيز ميزان گچ در افق هاي سطحي در هر سه نوار انتخابي نسبت به عرصه شاهد كاهش نشان داد. مقايسه ميزان درصد TNV در عرصه پخش نسبت به عرصه شاهد خاكي از افزايش آن است. مقادير SAR در افق سطحي عرصه پخش نسبت به شاهد كاهش يافت كه اين نشان دهنده افزايش عناصر كلسيم و منيزيم در افق سطحي حاصل از رسوبگذاري است. وزن مخصوص ظاهري در افق سطحي عرصه پخش نسبت به عرصه شاهد كاهش نشان داد كه اين امر مي تواند نتيجه تاثير افزايش پوشش گياهي، افزايش خلل و فرج خاك و نيز نوع رس هاي حاصل از انتقال رسوب حاصل از فرسايش سازندهاي زخنمون شده در حوزه آبخيز توسط سيلاب و انباشته شدن آنها در سطح عرصه پخش و سيلاب داراي درصد رس بيشتري نسبت به عرصه شاهد بوده و در عرصه پخش درصد سيلت كاهش نشان مي دهد. نفوذپذيري خاك در نوارهاي اول و دوم نسبت به عرصه شاهد به ميزان 2 برابر كاهش يافته ولي در نوار سوم تغييرات معني داري مشاهده نشد.

اراضي زراعي واقع در ميان جنلگها و مراتع منطقه كه بعضا در تملك اشخاص حقيقي مي باشند از يك سو داراي رونآب و رسوب شديدي هستند و از سوي ديگر بواسطه كاهش روزافزون بازدهي اقتصادي بهره برداران را ترغيب به گسترش حوضه نفوذ خود نموده و بعنوان كانونهاي تخريب منابع طبيعي مطرح شده اند. جهت دفع اين معضل ضروريست اراضي مذكور به نحوي تغيير كاربري يابند كه در نتيجه آن علاوه بر رفع مسائل خاك و آب تامين اقتصادي بهره برداران را نيز بدنبال داشته تا قابليت ترويج پيدا نمايند. يكي از علمي ترين و عملي ترين شيوه ها جايگزيني بهره برداري فعلي با استقرار درختان مثمر است طرح حاضر در اين راستا به بررسي 3 گونه گردو، زيتون و توت مي پردازد. اين طرح در قالب بلوكهاي كامل تصادفي در 3 تكرار در منطقه مينودشت به اجرا در آمد، و همچنين در هر تكرار يك پلات شاهد بعنوان مبناي مقايسه نتايج در نظر گرفته شد. در زمان اجراي طرح 56 مورد بارش به توليد روانآب و رسوب رخ داد. تحليل داده هاي بدست آمده نتايج نشان داد كه ميزان روانآب تيمارها (توت، گردو و زيتون) با شاهد در سطح 1% اختلاف معني دار وجود دارد ولي بين تيمار توت و گردو اختلاف معني داري وجود ندارد و بين بلوكها اختلاف معني داري وجود ندارد و ميانگين روانآب سالهاي آمار برداري در هكتار تيمار شاهد حدود دو برابر تيمارهاي (توت و گردو) و يك و نيم برابر تيمار زيتون مي باشد و ميزان رسوب تيمارها (توت، گردو و زيتون) با شاهد در سطح 1% اختلاف معني داري وجود دارد و هم چنين بين تيمار زيتون با تيمارهاي توت و گردو اختلاف معني دراي وجود ندارد و ميانگين رسوب سالهاي آمار برداري در هكتار تيمار شاهد حدود سه برابر تيمار گردو و دو برابر تيمار توت و يك و نيم برابر تيمار زيتون مي باشد.