«الیسون گوپنیک»، روان‌شناس رشد در دانشگاه کالیفرنا در برکلی، اظهار كرد: کودکان برترین ماشین‌های یادگیرنده در سرتاسر گیتی هستند.
نویسنده کتاب هایی نظير «دانشمند در گهواره» (ویلیام مورو، ۲۰۰۰) و «نوزادان فیلسوف ماب» (پیکادور، ۲۰۱۰) افزود: تصور کنید که رایانه‌ها هم می‌توانستند به همان اندازه و سرعت آنها یاد بگیرند.
دانشمندانی مانند «گوپنیک» می‌دانند که یک نوزاد سالم منبع تامین شده‌ای از ۱۰۰ میلیارد سلول عصبی برای تمام زندگی خود دارد؛ با بالغ شدن نوزاد، هر يك از این سلول‌های مغزی شبکه گسترده‌ای از سیناپس (۱۵۰۰۰ تا سن دو یا سه سالگی) تشکیل می‌دهند که به نوپایان امکان می‌دهد زبان‌ها و مهارت‌های اجتماعی را بیاموزند. همه اینها در حالی رخ می‌دهد که آنها در حال یادگیری این هستند که چگونه در محیط خود به ادامه زندگی و بالندگی دست بیابند.
در همین حال، بزرگسالان تمایل دارند به جای آن که به قدرت خیال‌های خود اجازه دهند تا به هر کجا پرواز كند، بیشتر بر روی اهداف پیش رو تمرکز کنند. به گمان پژوهشگران، این ترکیب هدف تمرکزی بزرگسالان و ذهن باز کودکان است که می‌تواند برای آموزش فوت و فن‌های تازه به رایانه‌ها ایده‌آل باشد.
