پاسخ: جمله «خَلَقَ السَّمَوَاتِ وَالْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ» که در چند جای قرآن آمده البته بمعنی آفرینش زمین و آسمانها در شش روز نیست.
«سماوات» جمع سَـماء است. «سماء» بمعنی: چیزی است که در بالا قرار دارد (به هر چیزی که در بالا قرار دارد سماء گفته میشود). در معنی دوم خود بطور مشخص به: ابر، باران، هوا، درخت، گیاه، پرده، سقف، پشت حیوان (یعنی کمر آن)، منار، سایبان، سیاره، پدیده فضائی، جو، آسمان و فضا اطلاق شده است. سماء به برخی از معانی خود جمع دارد و برخی ندارد. مثلاً بمعنی آسمان جمع ندارد ولی به معنی جو جمع دارد مانند خود واژه جو نیز که عربی است و جمع آن اَجواء است.
واژه « اَیّـام» جمعِ «یوم» است. یوم چند تا معنی دارد. یکی بمعنی: زمان، دوره، مرحله و روزگار است (چنانکه در فارسی نیز چنین است) ـ و یکی بمعنی: روز است (در مقابل شب)، و یکی دیگر هم بمعـنی: شبانه روز است (مثلا وقتی گفته میشود روز دوشنبه، شامل شب و روز دوشنبه هر دو میشود). و در قرآن در سوره حج آیه 47 قرآن میگوید: « وَ إِنَّ يَوْمًا عِنْدَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ» یعنی: یک روز پیش خدا (در معادلات خدا) برابر با هزار سالی است که شما می شمارید. (یعنی هزار سال قمری).
و جمله «خَلَقَ السَّمَوَاتِ وَالْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ» بمعنیِ: «خدا سیارات و زمین را در شش مرحله (دوره) و یا شش هزار سال آفرید» می باشد.
یعنی از زمانیکه زمین و سیارات در کنار خورشید شکل گرفتند تا روزی که در جای خود (در وضعیت امروزی خود) قرار گرفته اند زمانی معادل 6 هزار سال قمری طول داده است، و یا آفرینش آنها در شش مرحله تکمیل شده است.
