روزمرّگي‌ها و پيرايه‌ها ما را از خود اصيل باز داشته است و ناخود را در ما خود كرده است، پيامبرf آمدند كه انسان خود را خود كند و از ناخودِ خود آزاد گردد. همه بي‌قراري‌ها در انسان‌ها به جهت آن است كه به خود واقعي‌شان دست نيافته‌اند و لذا به هر جمعيتي نالان مي‌شوند تا به خود واقعي دست يابند و به اصل خود برسند. بي‌قراري‌ها به جهت آن است كه غناي ذاتي و برگشت به خود اصيل را از دست داده‌اند، آن خودي که بتواند از نسيم‌هاي قدسي ملائکه برخوردار شود و جانش به صحنة دلگشاي عالم غيب و معنويت سير کند. صلوات بر پيامبر و آل اوh چنين نيازي را جبران مي‌کند. در روايت از رسول اکرمf داريم:
«مَنْ صَلَّي عَلَيَّ ،صَلَّي اللَّهُ عَلَيْهِ وَ مَلَائِكَتُهُ، وَ مَنْ شَاءَ فَلْيُقِلَّ وَ مَنْ شَاءَ فَلْيُكْثِر»؛[1]هر كه بر من درود بفرستد خدا و فرشتگان بر او درود ميفرستند. پس هر كه خواهد كمتر و هر كه خواهد بيشتر درود بفرستد.
آن‌هايي که مي‌فهمند صلوات خدا و ملائکه بر جان انسان‌ها به چه معني است و چه غوغايي در جان‌ها به‌پا مي‌کند و چه شهوداتي به همراه دارد، متوجه هستند روايت فوق چه رمز و رازهايي را براي انسان‌ها مي‌گشايد. در همين راستا در روايت داريم؛ «عن ابي‌عبد اللهu قال؛ قال رسول اللَّهf: مَا مِنْ قَوْمٍ اجْتَمَعُوا فِي مَجْلِسٍ فَلَمْ يَذْكُرُوا اللَّهَ وَ لَمْ يُصَلُّوا عَلَي نَبِيِّهِمْ إِلَّا كَانَ ذَلِكَ الْمَجْلِسُ حَسْرَةً وَ وَبَالًا عَلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ.»[2]هر گروهي كه در مجلسي اجتماع كنند و نام خدا را نبرند و بر پيامبر خود درود نفرستند، آن مجلس ماية وبال و حسرت آنان خواهد شد.
آيا حسرتي بالاتر از آن‌که انسان راه ارتباط با عالم قدس و معنويت را گم کند؟ انسان‌هايي که راه هدايت را گم کرده‌اند، ناخودهاي خود را «خود» به حساب مي‌آورند و از خودِ واقعي که انگشت اشاره به افق برتر انسانيت است، محروم مي‌شوند. پيامبرf همان مظهري است كه اگر انسان بخواهد خودش را بيابد و به آن آرامش و قرار حقيقي كه در اثر خوديابي نصيبش مي‌شود برسد، بايد به پيامبر و ائمه معصومينh نظر كند. اشتياق به پيامبرf يعني اشتياق به خودي برين كه بي‌قراري را به قرار، و ناخودي را به خود تبديل مي‌كند.
به عبارت ديگر نظر به پيامبر و آل اوh، نظر به هزاران نيازي است که جان ما به دنبال آن است تا با برآورده‌شدن آن‌ها، از نقص رو به کمال رود. در روايت داريم:
قال رسولf: «مَنْ صَلَّي عَلَي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ مِائَةَ مَرَّةٍ قَضَي اللَّهُ لَهُ مِائَةَ حَاجَة»؛[3]هر كس بر محمّد و آل محمّد صد بار درود بفرستد، خداوند صد حاجت او را بر ميآورد.
نظر به ذوات مقدس پيامبر و آل اوh، نظر به فطرت بالفعل هر انساني است، به همين جهت برکات آن بسيار زياد و چندين برابر عمل ما خواهد بود.
[1] - «الكافي»، 2/ 492. «الوسائل»، 4/ 1212.
[2] - «الكافي»، 2/ 497. «الوسائل»، 4/ 1180. «تفسير نور الثقلين»، 4/ 301.
[3] - «مناقب علي بن ابي طالب»، ص 295.
