صلوات؛ عامل بقاي الهامات معنوي

يكي از عرفا مي‌فرمايد:

«بنده بذاته فقير است، بايد هميشه آرامش و سلام طلب كند، و اگر آرامش و سلام طلب كند، سير الهامات غيبي در جان او پايدار مي‌ماند و احوالات معنوي در جانش مستقر مي‌شود و ديگر آن الهامات گاهي نمي‌آيد و گاهي برود. حال اگر انسان از طريق تبعيت از دستورات رسول خداf نسبت به قلب رسول خداf به مقام تسليم رسيد، مقام استقرار و تمکّنِ الهامات الهيه نصيب او مي‌شود و اين با صلوات بر پيامبرf حاصل مي‌گردد و در اين حال چون قطب جانش نظر به جان رسول خداf دارد، ديگر الهامات معنوي چون برق لامع ناپديد نمي‌شود، بلكه در نفس انسانِ ذاکرِ صلوات پايدار مي‌ماند. به طوري که ديگر مانعي بين او و حقايق عالم قدس نخواهد بود.»