<< ... اوایل غائله کردستان من خیلی کنجکاو شدم که بروم و از نزدیک ، کردستانی که این همه درباره اش حرف می زنند را ببینم. بهتر آن دیدم که خانواده ام از تصمیمی که گرفته ام خبردار نشوند . برای همین به آن ها این طور وانمود کردم که از انقلاب بریده ام و می خواهم از سپاه استعفا بدهم . برای آن که کردستان را به خوبی بشناسم ، لباس کردی تن کردم و بدون اینکه به کسی اطلاع بدهم ، عازم غرب کشور شدم . رفتم و همه شهرها از جمله سنندج ، پاوه ، مریوان و...را که دست ضد انقلاب بود ، گشتم. آن روزها کافی بود به کسی به عنوان پاسدار مشکوک شوند . بی بروبرگرد سرش را می بریدند . البته سفر بی خطری نبود . در سنندج ضد انقلابیون جلویم را گرفتند و گفتند که قیافه من به پاسدارها می خورد. خونسردی خودم را حفظ کردم . هر چند آماده پذیرش هر خطری بودم ، گفتم که ای بابا ، من خودم دنبال این پاسدارها می گردم . خیلی جالب بود. خودم تا آن لحظه نفهمیده بودم چه دسته گلی به آب داده ام. در هنگامی که هر کس ریش داشت به عنوان پاسدار دستگیرش می کردند، من لباس کردی پوشیده بودم ، متوجه نبودم که محاسنم بلند است. بدجوری گیر کرده بودم . بیشتر فکر این بودم که چگونه اطلاعاتم را به بیرون از آن جا منتقل کنم . ماموریت خود را تمام شده می دیدم . کار خدا بود که آنها دودل بودند . چند ساعتی مرا در مقرشان نگه داشتند . آن قدر با آنها بحث کردم تا قانع شدند و رهایم کردند . وقتی از دستشان خلاص شدم ، اولین کاری که کردم ،این بود که رفتم و ریشم را زدم و با خیال راحت بین آنها رفت و آمد می کردم . حتی برای اینکه بتوانم فرماندهان اصلی شان را شناسایی کنم ، اعلامیه حزب دمکرات و سازمان کومله را هم برایشان پخش کردم .

شده بودم یک ضد انقلاب و یک کمونیست کامل ! سعی می کردم آن جا چیزی ننویسم که اگر دوباره گیر افتادم ، کارم خراب نشود . در مدت پنجاه روزی که آن جا بودم ، توانستم مقرها ، رهبران ، پایگاه ها و مواضعشان را شناسایی کنم و به خاطر بسپارم تا هنگام حمله از اطلاعات به دست آمده بهترین استفاده را ببرم.>>

http://www.sardar.blogfa.com/