تک سوار
از زمیـــن کــــــــــــربلا اینک نوایی می رسد
گوییا از دوردست، گرد و غباری می رســـــد
بر رهش آبی زنید، شاید ببینــــــم چهره اش
گوییا از راه مشرق، تک ســــــواری می رسد
بر لبش لبخندی از جنس یقین خوابیده است
در زمستان بلا گویـــــا بـــــــــهاری می رسد
بر ید بیضایــــــیش آن ذوالفـقار مرتضاســــت
در رکاب ذوالجــــــناح اینک جـوانی می رسد
ذوالجناحا ! یار تو اینجا حسیــنی کشته بود
بازگو اینک چـــــرا فرمانـــــروایی می رسد !
آن طرف تر مشک آبــی بر کمـــر دارد نشان
کودکان تشنه لب، مشکِ عمویی می رسد
از جلالش ذکر زیبــــــای علـــــــی آید به یاد
کودکان دوره گرد، خرما و نانـــــی می رسد
بهترینها گشته اند محــو تماشـای بــــــــهار
بی پناهان جـهان سنگ صبـــوری می رسد
آمــــــد و لبخـــــــند کوتاهی نصیـب باد کـرد
باردیـگر بی گمان ... با کوله باری می رسد
قُلْ سِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَانظُرُوا کَیْفَ بَدَأَ الْخَلْقَ ثُمَّ اللَّهُ یُنشِئُ النَّشْأَةَ الْآخِرَةَ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ (بگو در زمین بگردید و بنگرید خداوند چگونه آفرینش را آغاز کرده است، سپس خداوند به همین گونه، جهان را ایجاد می کند خداوند یقیناً بر هر چیز تواناست) /عنکبوت20
