ستاره اسکندری برج می سازد!

در اين صفحه ما هميشه به دغدغه​هاي چهره​هاي محبوب تلويزيون و سينماي ايران مي​پردازيم، اين​بار به سراغ يکي از بازيگران خانم که چند دهه در سينما و تلويزيون فعاليت داشته است، مي​رويم.


 

ساختن خانه سالمنداني مخصوص بازيگران از ديگر دغدغه​هاي من است. سن دغدغه اکثر بازيگران است، چون بالاخره يک روزي تنها مي​شوند و سرنوشت​شان تنهايي است، از آنجايي که فکر مي​کنم آخر و عاقبت خود من هم تنهايي است. دوست دارم جايي براي دوران پيري داشته باشم. چون تا زماني که جوان هستيم مي​توانيم کار کنيم و زندگي را بچرخانيم. اما بايد اين فرهنگ نهادينه بشود و بازيگران جوان نيز ياد بگيرند، بخشي از درآمد خود را کنار بگذارند و براي ساختن اين خانه سالمندان صرف کنند، بايد آينده​نگري داشته باشند.

در روزگاري که آرامش هر زندگي جاي خود را به يک شتاب​زدگي بزرگ داده و گاهي انسان حتي دليل زندگي کردن خود را فراموش مي​کند و فقط شب را به صبح و صبح را به شب وصل مي​کند،​ وقتي در جشن​هاي خيريه شرکت مي​کنم فرصت اين را پيدا مي​کنم که کمي بنشينم و فکر کنم با ديدن کودکان سرطاني از خداوند شرمنده مي​شوم و از اينکه سلامت هستم خداوند را شکر مي​کنم. به جاي نداشته​هايم به داشته​هايم فکر مي​کنم و از اينکه زده هستم، سلامتم و مي​توانم يک حضور موثر فرهگي داشته باشم از خداوند تشکر مي​کنم. نمي​دانم چرا اکثر اوقات، اضطراب به جاي خود زندگي بر ما حاکم مي​شو و هميشه به خاطر چيزهايي که نداريم مشغول دويدن هستيم، در صورتي که اين رسم و ذات زندگي نيست.

ازدواج هيچ وقت دغدغه من نبوده است. زيرا معتقدم که يک اتفاق است و به زمان خودش رخ خواهد داد. از طرفي گاهي فکر مي​کنم، در حرفه ما ازدواج مي​تواند کمي به حق طرف مقابل اجهاف کند، زيرا کار ما به گونه​اي است که گاهي شرايطي اتفاق مي​افتد که مجبوريم روزها در منزل نباشيم و يا وقتي شب کاريم، شب​ها در کنار خانواده حضور نداشته باشيم. اين شرايط براي همسر و فرزند کمي مشکل است. ولي به طور کلي مشکلي با ازدواج ندارم.

هميشه آرزو مي​کنم کاش مي​توانستم کمي بيشتر بخوابم. اصولا روزگاري شده است که فکر مي​کنم. انسان فقط در خواب مي​تواند به آرامش برسد و اين آرامشي که در خواب به وجود مي​آيد، در جاي ديگري نمي​توان پيدا کرد. گاهي وقتي صبح​ها چشمم را باز مي​کنم، با خودم مي​گويم خدايا باز يک روز ديگر شروع شد.

اصولا هميشه نگران برنامه​ريزي منظم هستند. گاهي اوقات خواهرزاده​ام به من سپرده مي​شود و شايد از چند روز قبل دغدغه اصلي من، برنامه​ريزي کردن براي بودن در کنار او و شادکردن او باشد. دوست دارم طوري برنامه​ها را طراحي کنم که از آنها لذت ببرد بتوانند به نحو احسن با من  همراهي کند.

يکي از بزرگترين دغدغه​هاي ذهن من ساختن يک برج بزرگ براي زوج​هاي جواني است که خانه ندارند. به خدا شعار نمي​دهم، دوست دارم برجي بسازم و اين امکان را براي زوج​هاي جوان فراهم کنم که بتوانند 4،5سال اول زندگي خود را بدونه اينکه اجاره خانه بدهند، در آنجا ساکن شوند، تا کم​کم بتوانند پول پس​انداز کنند و براي خود يک زندگي آرام بسازند.

گاهي زندگي چنان مرا مشغول مي​کند و چنان دچار روزمرگي مي​شوم که حتي فرصت نمي​کنم به دوستان صميمي و نزديکم زنگ بزنم و يا به ديدن آنها بروم. به همين دليل وقتي به جشن​ها و يا برنامه​هاي خاصي مثل خيريه​ها و ... شرکت مي​کنم، دائما فکر مي​کنم که بايد به چند تن از دوستانم زنگ بزنم و از آنها بخواهم تا با من در اين جشن شرکت کنند تا بتوانيم ديداري هم تازه کنيم.

هر موقع قصد دارم از خانه خارج شوم غصه ترافيک، بزرگترين غول ذهن من مي​شود. واقعا از ترافيک عاصي هستم. گاهي با خودم فکر مي​کنم چرا بايد جمعه و يا روزهاي تعطيل خيابان​ها اينقدر شلوغ باشد و ما هميشه بايد زمان زيادي از وقت خود را در ترافيک بگذاريم.

دوست دارم يک کيسه بزرگ پول از آسمان بريزد جلوي پاي من. پول​ها را بردارم و ديگر هيچ وقت کار نکنم، با اين پول زياد يک امکانات رفاهي اوليه براي خودم فراهم کنم و بقيه عمر را از زندگي لذت ببرم. اگر خدا يک کيسه پول به من بدهد تا مجبور نباشم کار کنم، قول مي​دهم براي ديگران هم موثر باشم و تا حد توانم به آنها کمک کنم.