سال 1346 وارد نيروي دريايي ارتش شدم، پس از موفقيت در كنكور و آزمايشهاي بدني، براي گذراندن دوره هاي تخصصي به كشور انگليس اعزام شدم. پس از اتمام دوره در سال 53 به ميهن بازگشتم. به محض ورود به كشور، با درجه ناوبان يكمي به عنوان اسكادران هواناو به جزيره خارك اعزام شده و تا سال 57 به عنوان افسر عمليات و افسر آموزش مشغول به كار بودم. بعد از انقلاب اسلامي به عنوان فرمانده اسكادران به مدت چهار سال به خدمت خود ادامه داده و پس از آن نيز به مدت سه سال به عنوان فرمانده پايگاه دريايي خارك به انجام وظيفه پرداختم. سپس به تهران آمده و طي مأموريتهاي 15 و 20 روزه به مناطق جنگي رفته و مجدد به پايگاه تهران باز مي گشتم.
اسكادران هواناو كه كار خود را در جزيره خارك آغاز كرده و از همان ابتدا، كار جست وجو و پشتيباني از سكوهاي نفتي و كمك به مردم منطقه را انجام مي داد.
يكي از مأموريتهايي كه توسط اسكادران انجام شد، تخليه جزاير تنب و ابوموسي از نيروهاي بيگانه و استقرار نيروهاي خودي در اين جزاير و برافراشتن پرچم ايران در جزاير سه گانه بود كه در سال 1351 انجام شد.
از ديگر مأموريتهاي اسكادران هوايي مي توان به نقش مؤثر اين بخش از ارتش در كمك رساني به مردم در سيل خوزستان در سال 58 اشاره كرد. در چنين شرايطي كه شناورها نمي توانستند به مردم كمك برسانند و همچنين بالگردها نيز به دليل وجود كابلهاي فشارقوي با محدوديت مواجه بودند، هواناوها نقش اساسي در رساندن كمكهاي دارويي و غذايي به مردم ايفا كردند.
در روز اول جنگ كه دشمن فرودگاه مهرآباد را مورد بمباران هوايي قرار داد، پيامي به ما در جزيره خارك رسيد كه احتمال حمله هوايي به جزيره خارك 100 در صد است و همه چيز بايد در حالت آماده باش باشد. من در اين زمان فرماندهي اسكادران هواناو اين جزيره را بر عهده داشتم. سه فروند هواناو به همراه تعدادي از پرسنل ما كار پشتيباني از جزاير را انجام مي دادند و من به عنوان تنها خلبان حاضر در جزيره به همراه يك كمك خلبان، كار تخليه پرسنل غيرنظامي جزيره را انجام داده و آنها را به بوشهر انتقال داديم. هنگام بازگشت، اطلاع داده شد كه يكي از تانكهاي شركت نفت مورد هدف قرار گرفته است. دو سرتي ديگر مسافران را به بوشهر انتقال داديم و تا شب، فردي باقي نمانده بود كه تخليه نشده باشد؛ جز تعداد اندكي كه آنها هم شبانه و با لنج از جزيره خارج شدند.
زماني كه آبادان در محاصره كامل قرار داشت، تمام خطوط مواصلاتي قطع شده، خرمشهر به اشغال درآمده بود، پرسنل آب آشاميدني نداشتند و نيروها و تجهيزات آنها نيز در كمترين حد ممكن بود؛ هر وسيله اي هم كه مي خواست به نيروها كمك برساند، از طرف دشمن مورد هدف قرار مي گرفت. تنها وسيلهاي كه مي توانست در شب به انجام عمليات بپردازد و از بندر امام و از خورها به بندر خسروآباد برود، هواناو بود. ما، مهمات و نيروهاي نظامي با تمامي تجهيزاتشان را به منطقه مورد نظر منتقل كرده و در مسير بازگشت، مجروحين و پرستاران را از منطقه تخليه مي كرديم.
كار ما در عمليات شكست حصر آبادان، پشتيباني رزمي بود. عمليات ما از 25/7/59 آغاز و در تاريخ 7/9/59 در طول مدت 43 روز به اتمام رسيد. در اين عمليات چهار فروند هواناو BS7 و يك فروند هواناو SRN6 شركت داشتند. محل عمليات ما از بندر امام آغاز و از طريق رود بهمنشير تا بندر چويبده بود. كار ما از غروب آفتاب شروع و تا روشن شدن هوا ادامه داشت. ما عمليات را در شرايط بسيار حساسي انجام مي داديم؛ به صورتي كه ناوچه هاي اوزاي دشمن در طرف چپ ما قرار داشتند و هرگونه اشتباه از سوي خلبانان باعث مي شد كه يا به داخل اروندرود رفته و يا به دل دشمن بروند. براي اينكه ناوچه هاي دشمن فركانس ما را نبينند، با رادار خاموش كار خود را در منطقه انجام مي داديم. در اين عمليات 900 ساعت پرواز و 965 سورتي عمليات انجام داديم.
مناطق عملياتي هواناوها علاوه بر اينكه زير آتش مستقيم توپخانه و تيربارهاي سبك و سنگين دشمن قرار داشت، از نظر مسير تردد در شب كه از رودخانه ها و خورها انجام مي گرفت، از پيچيدگي خاصي برخوردار بود؛ هر هواناو به طور متوسط در هر شب، دو سورتي از بندر امام به بندر چويبده به صورت رفت و برگشت انجام مي داد.
در زمان ورود هواناوها به عمليات شكست حصر آبادان، كليه راه هاي مواصلاتي آبادان قطع و شهر در محاصره كامل نيروهاي عراقي قرار داشت و پشتيباني از نيروهاي رزمنده غيرممكن بود. دشمن تا ايستگاه هفتم پيشروي كرده و جاده آبادان - ماهشهر قطع شده بود. دشمن توانسته بود وارد نخلستان آبادان، واقع در ساحل رودخانه بهمنشير شود. در شرايطي كه كمك رساني از زمين و هوا به نيروهاي خودي غيرممكن بود، ما توانستيم با هواناو، 322 تن مهمات، 95 دستگاه خودرو و خمپاره انداز و 8886 نفر نظامي و غيرنظامي را به اين منطقه منتقل كنيم؛ اين عمليات بدون هيچ گونه تلفاتي اعم از پرسنل و هواناوها به پايان رسيد.
در نتيجه اين عمليات، عملاً حصر آبادان شكسته شد و موجب شد تا شرايط به كارگيري ساير وسائل پشتيباني كننده از نيروهاي رزمنده فراهم شود. از فروردين 1360، لشكر 77 خراسان مسئوليت منطقه عملياتي خرمشهر - آبادان را عهده دار گرديد. نهايتاً حمله آفندي اين لشكر، پنجم مهرماه 60 انجام شد و ساحل شرقي رود كارون، تأمين و ارتباط جاده هاي ماهشهر - آبادان و خرمشهر - آبادان برقرار شد.
بعد از عمليات حصر آبادان، عمليات خيبر در 5/12/62 در منطقه هورالهويزه و جزاير مجنون و در شرق رودخانه دجله به اسكادرانهاي هواناوهاي نداجا محول گرديد. در اين عمليات 3 فروند هواناو BH7 و يك فروند هواناو SRN6 شركت داشت. البته در اينجا لازم به ذكر است كه در اين عمليات، انتقال هواناوها از جزيره خارك به بندر امام از طريق دريا و از بندر امام تا منطقه عملياتي هورالهويزه از طريق خشكي انجام شد كه در راديو بي بي سي به نقل از كارخانه سازنده اين هواناوها، انتقال هواناوها از بندر امام به منطقه عملياتي خيبر با توجه به مسدود بودن اروندرود غيرممكن اعلام شده بود.
عمليات خيبر اولين عمليات آ ب خاكي در طول هشت سال دفاع مقدس در منطقه خيبر - باتلاقي و پوشيده از ني هاي بلند با ارتفاع شش متر- بود كه در طول روز با توجه به بمباران و شرايط منطقه هواناوها كار خود را در طول شب، البته زير آتش سنگين توپخانه و حملات شيميايي و حملات هوايي دشمن، انجام مي دادند.
حضور هواناوها در اين عمليات از زماني آغاز شد كه تنها سلاح رزمندگان ما در جزيره مجنون، سلاحهاي سبك بود كه آنها بايد با اين سلاحهاي سبك در برابر پاتكهاي سنگين دشمن و سلاحهاي پيچيده آنها مقاومت مي كردند. در اين زمان، نيروي تازه نفس و سلاحهاي سنگين تر مانند ضدهوايي و خودرو، مورد نياز رزمندگان بود كه قبل از حضور هواناوها اين انتقال غيرممكن بود.
هواناوها در اولين شب عمليات و در اولين سرتي، 25 تن مهمات سنگين و 1225 نفر نيروي تازه نفس و 11 خودرو را به منطقه عملياتي منتقل كردند كه با بالا بردن توان نظامي رزمنده ها در منطقه، از بروز ضايعات بيشتر جلوگيري كرد.
از ديگر موارد مي توان به همكاري و همراهي هواناوها با نيروهاي جهادي در ساخت پل خيبر و لوله كشي منطقه خيبر اشاره كرد.
اسكادران هواناو، كار پشتيباني خود را در عمليات خيبر با تحمل كمترين خسارت تا 1/1/63 و اتمام كار ساخت پل خيبر ادامه داد كه در اين عمليات كار جابه جايي 1850 تن مهمات، 239 دستگاه خودرو، 27152 نفر نيروي نظامي و 2035 نفر مجروح و شهيد را انجام دادند.
حضور هواناوها در منطقه باطلاقي هورالهويزه و جزاير مجنون در شرايط خاص جغرافيايي و اعمال تاكتيك هاي استثنائي در پشتيباني از نيروهاي رزمنده موجب شد تا پشتيباني خط مقدم نبرد با سرعت بسيار زياد و بدون هيچ گونه تلفات انجام شود و در حداقل زمان، بيشترين مقدورات آمادگي و جابه جايي مجروحين و ترابري نيروهاي تازه نفس انجام پذيرد و در اصل موجب تداوم عمليات خيبر و تداوم بي نظير در اين عمليات شود.
از ديگر عمليات هايي كه هواناو در آن شركت داشت، مي توان به عمليات بدر اشاره كرد؛ اين عمليات از 20/12/63 آغاز و تا
2/2/64 و با شركت سه فروند هواناو BS7 در منطقه هورالعظيم در جاده خندق ادامه داشت.
مأموريت ما در عمليات بدر، همانند عمليات خيبر در هورالهويزه و در باتلاق و انبوه نيزارهاي با ارتفاع بالاي شش متر انجام مي شد. اين منطقه در عمليات بدر توسط دشمن از بيم حمله دوباره از سوي ايران، مملو از موانع ايذايي و شبكه هاي خطرناك شده بود. اما درنهايت اين عمليات نيز با موفقيت كامل، بدون هيچ گونه مشكلي انجام شد. در اين عمليات، 2165 نفر نيرو، 130 تن مهمات، 20 دستگاه ماشين آلات سنگين مانند لودر، 217 قبضه سلاح سنگين و 240 نفر اسير جنگي توسط هواناوها جابه جا گرديد.
پشتيباني از نيروهاي رزمنده در عمليات بدر، به ويژه در محور پدافند خندق، سرعت زيادي به شكستن خط دشمن در اين محور بخشيد و موجب شد كه نيروهاي خودي به اهداف ثانويه تا پشت رود دجله دسترسي پيدا كنند.
همراهي كاروان ها و شنود و تجسس، و در كل حفاظت از كاروانهاي خودي توسط هواناوها صورت مي گرفت كه اين عمليات نيز از سال 60 تا 63 و همزمان با انجام عملياتهاي ديگر صورت مي پذيرفت.
حضور بعدي ما، در عمليات والفجر 8 در منطقه اي ميان خور عبدالله و بندر فاو بود. در اين عمليات، چهار فروند هواناو BS7 شركت داشتند كه 180 سورتي در 500 ساعت پرواز در شب انجام شد.
مأموريت هواناوها در عمليات والفجر 8، شناسايي و بررسي منطقه عمليات بود كه از ماهها قبل آغاز گرديده بود؛ در جغرافيايي كاملاً متفاوت از آنچه كه در عمليات هاي مختلف هواناو صورت گرفته بود.
عبور از اروندرود كه محل اصلي مأموريتهاي هواناو بود، با جريان شديد آب و وجود جولان، نيزار، كانالهاي طبيعي و مصنوعي و همچنين سواحل نامناسب، همراه بود. علاوه بر اين، دشمن در تمام طول اروندرود براي ما تله گذاشته و سه تيرآهن به همراه سيم خاردار بر سر راه هواناوها ايجاد كرده بود. يگانهاي اسكادران هواناو همزمان با شروع عمليات، با انتقال نيروهاي خط شكن به فاو، كار پشتيباني از نيروها را آغاز كردند.
در تمام مدت مأموريت هواناوها، منطقه عمليات زير پوشش سنگين توپخانه و سلاحهاي سبك و حملات شيميايي و بمباران هوايي و موشكي دشمن بود؛ به گونه اي كه علي رغم حداكثر بهره گيري از اصول استتار و اختفا، حداقل تعداد 20 فروند موشك با هدف از بين بردن هواناوها در مسير تردد هواناوها شليك شد كه خوشبختانه هيچ تلفاتي در پي نداشت.
212 تن مهمات ، 140 خودرو و 1996 نفر با تجهيزات شان، در اين عمليات توسط هواناوها جابه جا شدند و انجام 15 مأموريت تجسس و نجات در دهانه خور موسي، بهمنشير، اروندرود و سكوهاي نفتي البكر و الأميه و خورعبدالله صورت پذيرفت.
عمليات تجسس و نجات ناو ايران اجر، عمليات تجسس و نجات ناوچه تيران، عمليات تجسس و نجات ناو كهنمويي، عمليات تجسس و نجات ناوچه جوشن و عمليات تجسس و نجات ناوشكن هاي سهند و سبلان، 36 عمليات تجسس و نجات كشتي هاي سانحه ديده، عمليات تجسس و نجات هواپيماي سانحه ديده نهاجا در آبهاي خليج فارس و عمليات تجسس و نجات هواپيماي مسافربري ايران، از ديگر مأموريت هاي يگان اسكادران هواناو در طول جنگ تحميلي بوده است.
