اولين ستارگان جهان برخلاف تصوري كه در گذشته نسبت به آنها داشتيم آنقدر هم تنها نبودند. در حقيقت زماني كه صفحه هاي گازي اطراف آنها در طول شكل گيري از هم متلاشي شدند و منجر به تولد ستارگان جدا از هم گرديدند، اجرام سماوي بسياري به همراه آنها پديد آمدند.
به گزارش ساينس ديلي، اين نتايج حاصل تحقيقاتي است كه با استفاده از شبيه سازي كامپيوتري توسط محققان در مركز نجوم دانشگاه هيلدل برگ با همكاري تيم فيزيك نجومي مكس پلنك در آستين تگزاس بدست آمده است. اخيراً تحقيقات حاصله در ژورنال دانش به چاپ رسيد و تصويري كاملا نو از تشكيل اولين ستارگان بعد از مهبانگ يا انفجار عظيم ارائه كرده است.
ستارگان از ابري مملو از گاز و با جدالي سخت و پيچيده بين نيروي گرانش و فشار گازهاي موجود پديد مي آيند. چگالي گاز به علت كشش گرانشي آن افزايش مي يابد و منجر به افزايش دماي گاز مي گردد در نتيجه فشار افزايش پيدا كرده و نصف فرآيند تراكم كامل مي گردد. زماني كه گاز انرژي گرمايي خود را از دست مي دهد، تراكم ادامه مي يابد و در نهايت منجر به تولد ستاره مي شود. در صورتي كه گاز شامل عناصري مانند كربن يا اكسيژن باشد فرآيند كاهش دما مي تواند موثرتر انجام گيرد. ستارگاني كه اينگونه پديد مي آيند معمولا داراي حجم كمي هستند چيزي همانند خورشيد منظومه ما. اما در اولين مراحل تشكيل جهان چنين عناصري پديد نيامده بودند در نتيجه اولين توده هاي گازي كيهاني به خوبي امكان خنك شدن نداشتند. از اينرو بيشتر مدل هاي فرضي و ساخته شده حجمي چند صد برابر بزرگتر از خورشيد ما براي نخستين ستارگان پيش بيني مي كنند.
دكتر پل كلارك متخصص فيزيك نجومي در هيلدل برگ و همكارانش با كمك يك شبيه ساز رايانه اي با دقت بالا اين فرآيند را مورد بررسي قرار دادند. يافته هاي آنها نشان مي دهد كه اين تصوير ساده نياز به بررسي مجدد دارد و جهان در اولين مراحل آغاز حيات خود آنچنان با ستارگان عظيم و تنها احاطه نشده بود به دليل آنكه مواد اوليه تشكيل يك ستاره كه پيش تر با عنوان صفحات اطراف ستارگان معرفي شده، در ابتداي حيات اولين ستارگان حضور داشته است. گازي كه يك ستاره از آن تشكيل مي شود حركت دوراني دارد و در نتيجه قادر به نفوذ مستقيم به درون ستاره ها نيست در نتيجه منجر به تشكيل ساختاري صفحه مانند مي گردد. تنها در پي اصطحكاك دروني، گازها قادر خواهند بود تا به درون ستاره رخنه كنند كه در اين صورت اگر حجم اضافه اي وارد صفحه شود، در نتيجه دچار عدم پايداري مي گردد و به چندين تكه جدا از هم تقسيم مي شود. در نتيجه به جاي تشكيل تنها يك ستاره در مركز، گروهي از ستارگان پديد مي آيند كه مسافت بعضي از آنها با يكديگر تنها به اندازه فاصله زمين تا خورشيد خواهد بود.
به عقيده دكتر كلارك اين يافته راه هاي نويني براي كشف اولين ستارگان جهان باز مي كند. سيستم هاي ستاره اي دو دوي و چندگانه در آخرين مراحل حياتشان قادر به ايجاد تشعشعات بسيار شديد ايكس ري و گاما هستند. ماموريت هاي فضايي آينده چنين انفجاراتي را كه در ابتداي تشكيل جهان صورت گرفته مورد بررسي قرار خواهند داد. همچنين اين امكان وجود دارد كه بعضي از اولين ستارگان قبل از تشكيل حجم قابل توجه اي به وسيله برخورد با ستارگان همسايه از محل تولد خود در ميان گروهي از ستارگان به بيرون پرتاب شده باشند. برخلاف ستارگان حجيم با عمر كوتاه، ستارگان كم حجم تر مي توانند تا ميلياردها سال به حيات خود ادامه دهند. بنابر اظهارات جالب دكتر كلارك بعضي از ستارگان كم حجم و اوليه ممكن است تا به امروز موفق به حفظ حيات خود شده باشند كه اين موضوع به ما اجازه مي دهد تا اولين مراحل تشكيل ستارگان و كهكشان ها را در حياط خلوت كيهاني مان مورد پژوهش قرار دهيم.
