محمّد تقی بافقی

وی در تمام مدّت اقامت در نجف هر صبح پنجشنبه، مسیر نجف تا کربلا را پیاده طی می کرد، شب را در حرم امام حسین علیه السّلام احیاء می داشت و صبح روز جمعه به سوی نجف بر می گشت تا شنبه در درس حاضر شود . ایشان پس از هفده سال اقامت در نجف، به ایران بازگشت و در قم سکونت گزید و در زمره کسانی بود که در دعوت از شیخ عبدالکریم حائری و حمایت از او برای تأسیس حوزه علمیّه قم نقش بسزایی داشت. یک بار مرحوم شیخ عبدالکریم حائری به آیت الله بافقی فرمود: « اگر اوّل ماه پول برای شهریه طلّاب نرسید چه باید کرد؟ » آقای بافقی فرمود: « آن به عهده من! اگر در هنگام پرداخت، پول نرسید مرا خبر کنید تا از "رزاق ذوالقوة المتین" روزی نوکران صاحب الامر (عج) را دریافت کنم. » از قضا بعضی اوقات که شهریه طلّاب عقب می افتاد، به ایشان خبر می دادند . مرحوم حائری به آیت الله بافقی می گفت: « حالا تو جواب طلّاب را بده!» و شیخ بافقی بدون تأمّل پاسخ می داد : « اگر تا عصر از خداوند شهریه نگیرم، بنده خدا نیستم!» بعد به مدرسه فیضیه می رفت و طلّاب را جمع کرده و می گفت: « با من به مسجد بالای سر حضرت معصومه سلام الله علیها بیایید که با خدا کار دارم .» و خودش پیشاپیش طلّاب مشغول دعا و صلوات می شد. هنوز استغاثه و دعا تمام نمی شد که پول می رسید. این قضیه مکرر اتّفاق افتاد. محضرش انسان را به یاد خدا می انداخت و حیاتش تجسم ورع و تقوا بود . در جاهای خلوت نماز می خواند و از اقتدای مردم اجتناب می کرد و در نماز بسیار می گریست.
از فرمایشات اوست که می فرمود: « علی بن مهزیار اهوازی بیست سال از اهواز به مکّه رفت تا حضرت ولی عصر (عج) را زیارت کند. چرا یک بار ، شب نیمه ماه شعبان به کربلا نیامد تا حضرتش را در کنار قبر جدّش امام حسین علیه السّلام ملاقات کند؟!» زمانی که زنان خانواده پهلوی بدون حجاب وارد حرم حضرت معصومه سلام الله علیها شدند، شجاعانه به آن ها اعتراض کرد و به خاطر این کار، مورد ضرب و شتم رضاخان قرار گرفت و مدّتی به ری تبعید شد . این غیور مرد مجاهد از شدّت اندوه واقعه گوهرشاد سکته کرد و بخشی از بدنش فلج شد.