كتك زدن كودكان در سن رشد مي تواند اثرات مخربي را بر روحيه آنان در بزرگسالي بر جاي بگذارد.
هنگامي كه از والدين به ويژه مادران سؤال مي شود كه چرا فرزندان بازيگوش خود را كتك مي زنند آنان در جواب تنها پاسخ مي دهند كه كتك زدن و تنبيه بدني در برخي از موارد جواب مي دهد و باعث مي شود تا كودك بهتر تربيت شود. البته اين نوع از رفتارهاي تربيتي براي كودكان اصلا توصيه نمي شود و اين يك عقيده نادرست و اشتباه است كه والدين همچنان از آن تبعيت مي كنند؛ چرا كه تنبيه بدني و كتك زدن كودك نه تنها باعث ارتقاي كودك نمي شود بلكه مي تواند در بروز رفتارهاي پرخاشگرانه و نابهنجار در بزرگسالي در كودك نقش مهمي ايفا كند.
با تحقيقي كه متخصصان بر روي 35 مادر در ايالت تگزاس كه فرزندان خود را كتك مي زدند، انجام دادند و با ضبط صداي آنان به اين نتيجه دست يافتند كه ترس و وحشت حاصل از تنبيه بدني كه در صداي كودكان حين كتك خوردن به وجود مي آيد به شدت بر روحيه آنان اثر گذاشته و آنان را افرادي پرخاشگر به بار مي آورد.
البته اگر مي خواهيم كه كودكانمان با مشكلات نابهنجار در آينده مواجه نشوند هم والدين و هم مسئولان بايد با اين روند به مقابله بپردازند. به طوري كه در يك مورد مشابه مادري به اتهام كتك زدن سه فرزند خردسالش توسط مقامات مربوط به پنج سال حبس محكوم شد. بسياري از والديني كه اقدام به تنبيه بدني فرزندان خود مي كنند در كودكي خود نيز توسط پدر و مادرشان مورد تنبيه بدني قرار گرفته بودند و اين نوع تنبيهات بدني به طور حتم ريشه در كودكي آنان دارد.
در بسياري از موارد والدين به ويژه مادران و مخصوصاً مادران شاغل به بهانه هاي واهي و بسيار ساده چون تميز نكردن اتاق، دعواهايي كه ميان دو كودك رخ مي دهد يا داد و فرياد كتك مي خورند و تنبيه مي شوند.
در تحقيقات آماري كه از سال هاي دهه 1990 ميلادي در آمريكا صورت گرفته است، پژوهشگران به اين نتيجه دست يافتند كه 70 درصد زنان تحصيلكرده فرزندان خود را كتك مي زنند و تنبيه مي كنند. البته بايد به اين نكته هم اشاره كرد كه كودكاني كه به صورت رندوم و گهگاه كتك مي خورند تاثيراتي مخرب بر رفتارشان ايجاد نمي شود و در مقابل فرزندان آن دسته از والديني كه آنان را به صورت مداوم تنبيه مي كنند به شدت پرخاشگر شده، رفتاري تهاجمي و ضداجتماع دارند و دچار افسردگي مي شوند.
علاوه بر اين، احتمال اين مساله در كودكاني كه به صورت مداوم كتك مي خورند، وجود دارد كه در بزرگسالي و به ويژه در دوران نوجواني در گروه هاي خلافكار وارد شده يا مورد سوءاستفاده قرار بگيرند. به همين دليل است كه بايد براي مقابله با بروز چنين پديده هايي در كودكان كه جامعه را هم تحت تاثير قرار مي دهد راهكاري انديشيد؛ چرا كه در روش هاي نوين توسعه اجتماعي براي تربيت كودكان، تنبيه كردن و كتك زدن منسوخ شده و جاي آن را روش هاي ذهن مثبت گرفته است، به طوري كه در اين روش كودك با پدر و مادرش احساس دوستي و نزديكي بيشتر كرده و بدون ترس از والدينش به روش مسالمت آميز صحبت كند.
