معركه قرقیسیا

معركه قرقیسیا

منابع مقاله:

، ؛

قرقیسیا شهری در منطقه شمالی سوریه است كه در میان فرات و سرچشمه نهری كه  خابور[1] در آن است قرار دارد . این شهر حدود 100 كیلومتر با مرزهای عراق و 200 كیلومتر با مرزهای تركیه فاصله دارد و در نزدیكیهای شهر «دیرالزور» است . در آینده نزدیك در آن گنجی از طلا، نقره یا مانند آنها (مثلا نفت) كشف می شود آن گونه كه روایات بیان نموده اند: آب فرات كوهی از طلا و نقره را نمایان می كند كه بر سر آن از هر نه نفر، هفت كشته می شوند.[2]  در این جنگ اقوام مختلفی شركت دارند:

1 . تركها: آنها كه به جزیره[3]  نیرو پیاده كرده اند؛

2 . رومیان: یهودیان و دولتهای غربی كه وارد فلسطین شده اند؛

3 . سفیانی: كه در این هنگام بر دیار شام مسلط شده است؛

4 . عبدالله: روایات به مطلب خاصی درباره او اشاره نمی كنند ظاهرا هم پیمان مغرب زمین است؛

5 . قیس: مركز فرماندهی اش مصر است؛

6 . فرزند و نواده عباس: كه از عراق می آید .

به دنبال این جنگ، خونریزی و كشتار شدیدی پیش می آید كه تا قبل از به پایان رسیدن آن در مدت كوتاهی 000/100 نفر (و بنا بر روایتی 000/400 نفر)[4]  كشته می شوند . این مطلب می تواند اشاره ای به استفاده از سلاحهای كشتار جمعی (اتمی، هسته ای، بمبهای شیمیایی و میكروبی و الكترونی كشنده) در این جنگ باشد كه بر حیوانات و گیاهان خوراكی هم اثر می گذارند) . این جریان یكی از میدانهای جنگ جهانی بی مانند آخرالزمان است كه قبل و بعد از آن مانند نداشته و نخواهد داشت كه در انتهای آن هم پیمانان سفیانی پیروز می گردند .

روایات شریف ما صراحتا به این واقعه اشاره كرده اند:

در روایتی، عمار یاسر این گونه نقل می كند:

غربیان به سوی مصر حركت می كنند و ورود ایشان بدانجا نشانه (آمدن) سفیانی است . پیش از آن شخصی كه دعوت می كند، قیام كرده و تركها وارد حیره و رومیان وارد فلسطین می شوند . عبدالله هم بر آنها سبقت می گیرد تا این كه دو لشكر در سر نهر در مقابل هم می ایستند جنگ بزرگی درمی گیرد و صاحب المغرب (هم پیمان غربیان) هم حركت می كند . مردان را كشته و زنان را اسیر می كند، سپس به سوی قیس برمی گردد تا اینكه سفیانی وارد حیره می شود . یمانی هم شتافته و سفیانی هر چه را جمع كرده بودند درهم می شكند و به سوی كوفه حركت می كند.[5]

جابر جعفی هم طی حدیثی طولانی از امام باقر (ع) چنین روایت كرده است:

از دین برگشتگانی از جانب تركها حمله كرده و سپاهی از روم آنها را دنبال می كند . برادران تركها، پیاده كردن نیروهایشان را در جزیره ادامه می دهند . رومیان از دین برگشته هم در رمله نیرو پیاده می كنند . جابر! در آن سال در تمام زمین به واسطه غربیان اختلاف زیادی وجود دارد كه اول مغرب زمین شام است . در این زمان سه پرچم (سپاه) در مقابل هم می ایستند: سپاه اصهب، ابقع، سفیانی . در ابتدا سفیانی با ابقع می جنگد و او و همراهانش را كشته و به دنبال آن اصهب را هلاك می كند . پس از آن تا عراق جنگ و كشتار به پا می كند و سپاهیانش را به قرقیسیا می رساند و در آنجا هم به جنگیدن می پردازد . در این جنگ 000/100 نفر از جباران و ستمگران كشته می شوند . پس از آن سفیانی سپاهی را به سوی كوفه گسیل می دارد.[6]

عبدالله بن ابی یعفور می گوید كه امام باقر (ع) به ما فرمودند:

برای بنی عباس و بنی مروان حتما اتفاقی در قرقیسیا می افتد كه در آن جوان قوی و تنومند، پیر می شود و خداوند از آنها پیروزی را برمی دارد و شكست می خورند (پس از این جنگ) به پرندگان آسمان و درندگان زمین وحی می كند كه شكم خود را از گوشت تن جباران سیر كنید و پس از آن است كه سفیانی شورش می كند.[7]

حذیفة بن منصور هم از امام صادق (ع) روایت كرده كه فرمودند:

خداوند سفره ای در قرقیسیا دارد كه گاهی از آسمان ندا می دهد و دیگران را آگاه می كند كه ای پرندگان آسمان و درندگان زمین برای سیر كردن خود از گوشت بدن جباران بشتابید.[8]

محمدبن مسلم از امام باقر (ع) ضمن حدیثی بلند چنین نقل كرده است:

آیا نمی بینید كه دشمنان شما در معاصی خداوند كشته می شوند، بدون آن كه شما حضور داشته باشید در حالی كه شما با آرامش و امنیت در گوشه خانه هایتان نشسته اید، برخی از آنها برخی را بر روی زمین می كشند؟ سفیانی عذاب مناسبی برای دشمنان شما و نشانه ای برای خودتان است . آن فاسق وقتی (در ماه رجب) سر به شورش برداشت شما اگر یك یا دو ماه (ماه رمضان) پس از شورش او از خود حركتی نشان ندهید به مشكلی بر نخواهید خورد تا این كه بسیاری از خلق منهای شما (شیعیان) كشته شوند.[9]

به هر حال پس از معركه قرقیسیا و كشتار و تضعیف و شكست بسیاری از آن قوای سیاسی و نظامی كه ممكن بود پس از ظهور حضرت مهدی (ع) در مقابل ایشان جبهه گیری كنند، تنها سفیانی است كه پیروزمندانه باقی مانده و فخرفروشی می كند.

[1] .  درخت به لسان سیاه.

[2] .  السفیانی فقیه، ص 31.

[3] .  منطقه بین النهرین.

[4] .  یوم الخلاص، ص 698.

[5] .  الغیبة، شیخ طوسی، ص 279؛ بحارالانوار، ج 52، ص 208؛ بشارة الاسلام، ص 177؛ السفیانی فقیه، ص 128.

[6] .  الغیبة، نعمانی، ص 187؛ بشارة الاسلام، ص 102؛ السفیانی، فقیه، ص 108؛ یوم الخلاص، ص 698؛ الممهدون للمهدی (ع)، ص 112.

[7] .  الغیبة، نعمانی، ص 205؛ بحارالانوار، ج 52، ص 251؛ یوم الخلاص، ص 690؛ السفیانی فقیه، ص 127.

[8] .  الغیبة، نعمانی، ص 186؛ یوم الخلاص، ص 699؛ الممهدون للمهدی (ع)، ص 113؛ السفیانی فقیه، ص 127.

[9] .  الغیبة، نعمانی، ص 203.