DDR2 SDRAM
DDR2 SDRAM، یک نسخه سریع تر از حافظه SDRAM DDR می باشد: این نوع حافظه دارای خروجی قوی تر با استفاده از زوج های تفاضلی از سیم های انتقال سیگنال به منظور امکان سیگنالینگ سریع تر، بدون نویز و مشکلات تداخل می باشد. حافظه DDR2 همانند حافظه DDR، دارای نرخ ارسال دو برابر می باشد اما روش سیگنالینگ اصلاح شده آن، امکان دستیابی به سرعت های بالاتر با ایمنی بیشتر در مقابل نویز را بین سیگنال ها فراهم می نماید. سیگنال های اضافی مورد نیاز برای زوج های تفاضلی، سبب افزایش تعداد پین ها می گردد. DDR2 DIMها دارای ۲۴۰ پین می باشند که طبعاً از ۱۸۴ پین حافظه DDR، بیشتر است. مشخصه اصلی DDR در ۴۰۰ مگاهرتز به سقف خود می رسد در حالی که حافظه DDR2 در فرکانس ۴۰۰ مگاهرتز آغاز گشته و تا ۱۰۶۶ مگاهرتز ادامه پیدا می کند.
DDR2 DIMMها، شباهت زیادی به DDR DIMMها دارند اما دارای پین های بیشتری نسبت به آن ها بوده و از شکاف های متفاوتی برای جلوگیری از نصب اشتباه حافظه، استفاده می کنند. ماژول حافظه DDR2 دارای ۲۴۰ پین می باشد که این تعداد به طور قابل توجهی بیش از حافظه DDR متعارف یا SDRAM DIMM می باشد.
علاوه بر فراهم نمودن سرعت ها و عرض باند بیشتر، DDR2 دارای مزایای دیگری می باشد. این حافظه از ولتاژ کمتری نسبت به حافظه متداول DDR استفاده می نماید( ۱٫۸V در مقایسه با ۲٫۵V). بنابراین مصرف توان و تولید حرارت کاهش می یابد. از آنجائیکه روی تراشه های DDR2، به تعداد پین های بیشتری نیاز داریم، این تراشه ها معمولاً از روش بسته بندی FPGA به جای TSOP استفاده می کنند.
در آوریل سال ۱۹۹۸، کنسرسیوم JEDEC و اعضای آن، کار روی مشخصه DDR2 را آغاز نموده و در ماه سپتامبر سال ۲۰۰۳، این استاندارد را عرضه نمودند. تولید تراشه DDR2 از اواسط سال ۲۰۰۳ آغاز گردید و اولین چیپ ست ها، مادربردها و سیستم هایی که از DDR2 پشتیبانی می نمودند در اواسط سال ۲۰۰۴ به بازار عرضه شدند. تولید با حجم انبوه تراشه های DDR2 و ماژول های آن در اواخر سال ۲۰۰۳ آغاز گردید و عرضه چیپ ست ها و مادربردهای پشتیبانی کننده از این نوع حافظه در اواسط سال ۲۰۰۴ وارد بازار شد. گزینه های دیگری از حافظه DDR2 همانند G-DDR2(DDR2 گرافیکی) در برخی از کارت های گرافیکی سطح بالا نیز استفاده می گردد. پشتیبانی گسترده از DDR2 در سیستم های مبتنی بر اینتل در سال ۲۰۰۵ آغاز گردید. فقدان پشتیبانی از DDR2 در سیستم های AMD در سال ۲۰۰۵ کاملاً مشهود بود که در آن زمان خانواده پردازنده های AtHlon 64 و Opteron از کنترلرهای مجتمع حافظه DDR استفاده می کردند. سیستم های مبتنی بر پردازنده AMD در نیمه سال ۲۰۰۶ ( با عرضه مادربردهای مجهز به سوکت AM2)، پشتیبانی از DDR2 را آغاز نمودند( سوکت F نیز از حافظه DDR2 پشتیبانی می کند).
توجه به این نکته جالب است که AMD دو سال بعد از اینتل، از DDR به DDR2 سوئیچ نمود. چرا که AMD به جای قرار دادن کنترلر حافظه در چیپ ست پل شمالی، آن را در خود آتلون ۶۴( و پردازنده های بعد از آن)تعبیه نمود. علیرغم جنبه های مثبتی که در این کار وجود دارد، یک جنبه منفی این امر، عدم سازگاری سریع با معماری های جدید حافظه می باشد زیرا انجام این کار نیاز به طراحی مجدد پردازنده و سوکت پردازنده را در پی خواهد داشت. اگرچه با عرضه پردازنده های Core i7 در سال ۲۰۰۸، اینتل کنترلر حافظه از چیپ ست به پردازنده منتقل نمود
