كتاب: زن در آينه جلال و جمال صفحه 207
نويسنده: آية الله عبدالله جوادى آملى
اگر كسى با دشمن بيرونى مىجنگد بايد از آهن وآتش استفاده كند، ولى اگر بادشمن درونى مىجنگد بايد از «آه» استفاده كند نه از «آهن». در مبارزه يا هوى وهوس بايد از «آه» استفاده كرد، زيرا در آن جا از آهن كارى ساخته نيست. انسانى كه باهوس بجنگد، بلكه آن كس كه در كنار نيايش ودعا وراز ونياز به سر مىبرد، در مقابل هوس مسلح است. در دعاى كميل مىفرمايد:
«و سلاحه البكاء» (1)
يعنى در جنگ بادشمن درونى ودر جبهه جهاد اكبر، اسلحه انسان، آه است نه آهن، گريه است نه شمشير، واسلحه تيز وكارآمد جهاد اكبر، تهذيب نفس وناله است واين اسلحه را زنها بيشتر از مردها دارند.
خداى سبحان در راه تهذيب نفس، زنها را مسلحتر از مردها آفريده است، چون ناله و لابه، هنر هر كسى نيست، چه بسا افرادى كه در مجالس سوگ سالار شهيدان حسين بن على صلوات الله وسلامه عليه مىنشينند اما آن هنر ودرك را ندارند كه اشك بريزند، بر فرض هم كه درك داشته باشند، نرمش دل در آنها نيست، چه اين كه تحصيل نرمش دل، كار هر كسى نيست وفضيلتى نيست كه نصيب هر كسى بشود. بنابراين، سرمايه جهاد اكبر، گريه است.
در دعاى ابو حمزه ثمالى كه از مبسوطترين دعاهاى ماه مبارك رمضان است، امام سجاد عليه السلام به ذات اقدس اله عرض مىكند: مرا كمك كن تا سلاح را فراهم كنم، مرا در گريه اعانت كن.
«و اعني بالبكاء على نفسي» (2)
ويارى كن مرا در گريه براى خودم.
معين من باش كه من بهتر بفهمم وبهتر بنالم، كمك كن كه اگر اشكم تمام شد دوباره اشك بجوشد. اگر زن در بخشهاى مختلف كارهاى اجرايى يا مسائل جبهه وجهاد وبخشهاى نظامى حضور نداشت، دليل آن نمىشود كه در تقرب الى الله سهمش كمتر از مرد باشد.
خدا اسلحه جهاد اكبر را به زنها بيش از مردها داده، منتها اين را بايد به جا مصرف بكنند.
كسى كه شمشيرى در دست دارد وآن را به سنگ مىزند به كارى بيهوده روى آورده است، كسى هم كه براى دنيا گريه مىكند، گرچه رقيق القلب واهل ناله ولابه است، اما بىجا مىنالد. تعليمات دين براى آن است كه انسان اين سلاح را به جا بكار ببرد، به مردها مىگويد اسلحه فراهم بكن واسلحه را به جا به كار ببر، وبه زنها مىگويد اسلحه را خدا به شما داده است منتها به جا به كار ببريد، مرد بايد دو زحمتبكشد وزن يك زحمت، مثل يك كشورى كه در جنگ مسلح نيست وبه او مىگويند خودكفا شو واسلحه فراهم كن، بعد هم به جا ومناسب به كار ببر، اما به كشورهايى كه در توليد سلاح به خودكفايى رسيدهاند نمىگويند مسلح شو، بلكه مىگويند سلاح دارى ولى به جا بكار ببند.
گريه سلاح انسان است، واين سلاح را ذات اقدس اله به زنها بيش از مردها داده وبه آنان گفته است كه اين سلاح را به جا بكار ببريد.
اين درست است كه جمال براى زنان سرمايه است وبايد، هم به جا مصرف كنند وهم زكات آن كه عفاف است:
«زكاة الجمال العفاف» (3)
مراعات كنند، ليكن جمال حقيقى آنان همان انجذاب به سوى جمال مطلق است وبايد در تحصيل آن دقت كنند. ذات اقدس اله سرمايه رقت قلب واحساس را براى آن نداده تا انسان در اثر چشم وهمچشمى براى مظاهر دنيا ولباس وزيور گريه نكند.
پىنوشتها:
1. مفاتيح الجنان، دعاى كميل.
2. مفاتيح الجنان، دعاى ابوحمزه ثمالى.
3. غرر الحكم، فصل37، روايت 5.