قشرى گرى در دین، مانع فهم عمق معارف دینى مى گردد واز این رو بسترى براى رشدکج فهمى و انحراف وبدعت است . نمونه بارز این امر در زمان حکومت حضرت على (ع) توسط خوارج آشکارگردید؟ کسانى که حاضر نشدند به ورق هاى کاغذین قرآن تعرض کنند، اما سرانجام بر آن شدند تا قرآن ناطق را خاموش کنند. این گونه قشرى گرى، همیشه درکمین تربیت دینى است.
در دوران غیبت امام مهدى (ع) نیز همواره این تهدید وجود دارد. ذهن ها واندیشه هاى خام برخى متدینان، آنان را به بدفهمى وبدعت وامى دارد، چنان که به هنگام ظهور مهدى (ع)، سخنان او و احکام دینى که او مطرح مى سازد، در نظر مردم جدید وناشناخته است وقشرى بودن افراد، آنان را به تعبیرهاى نادرست از احکام دینى خواهد کشاند.
امام صادق (ع) به این نکته اشاره دارد، آن جا که مى فرماید: قائم (ع) در جریان پیکار خود، با امورى رو به رو مى گرددکه رسول خدا(ص) با آن ها رو به رو نشد.
همانا رسول خدا(ص) در حالى به سوى مردم آمد که آنان، بت هاى سنگى و چوب هاى تراشیده را مى پرستیدند، ولى علیه قائم (ع) مى شورند وکتاب خدا را علیه او تأویل مى کنند و بر اساس آن با او مى جنگند. (1)
بنابراین، یکى از آسیب هایى که درکمین تربیت مهدوى قرار دارد این است که افراد تحت تربیت، ذهن واندیشه هایى خام داشته باشند ومعارف دین را در حد فهم هاى قاصر خود، محدود و محصور سازند. (2)
1- غیبة نعمانى ص 297.
2- برترین هاى فرهنگ مهدویت در مطبوعات ص 54.
