ویروس ها عامل ابتلا به سندرم خستگی مزمن نیستند
یک مطالعه که به تازگی انجام شده است نشان می دهد که احتمالا ویروس ها عامل ابتلا به سندروم خستگی مزمن (Chronic fatigue syndrome) نیستند.
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز به نقل از رویترز ، محققان هلندی می گویند که این ارتباط مورد تردید است و نمی توان به طور یقین گفت که بین ابتلا به سندروم خستگی مزمن و ویروس ها یک ارتباط وجود دارد.
این در حالی است که در مطالعات پیشین گفته شده بود که ممکن است نوعی ویروس یا گروهی از ویروس ها عامل ابتلا به سندروم خستگی مزمن باشند.
“سندرم خستگی مزمن”موجب خستگی فرد می شود و با استراحت و داشتن فعالیت بدنی و ذهنی نیز از بین نمی رود خشتگی ناشی در این بیماری خستگی تمام بدن را احاطه کرده و فعالیت بدنی و توان فرد را کم می کند.
بسیاری از افراد مبتلا به این سندرم می توانند زندگی فردی و اجتماعی خود را دنبال کنند، اما افرادی هم هستند که فعالیت و زندگی خود را از دست می دهند و به افرادی منزوی تبدیل می شوند.
مطالعات نشان داده که زنان، چهار برابر بیشتر به این سندرم مبتلا می شوند. این بیماری غالبا در سنین ۴۰ تا ۵۹ سالگی ظاهر می شود، اما در هر سنی امکان ابتلا وجود دارد.
خستگی مزمن یا CFS، اختلالی است که فرد مبتلابه آن، دچار خستگی ناتوان کننده است و چند نشانه عصبی، روانی و جسمی در وی وجود دارد. این نشانگان موضوع جدیدی نیست و در گذشته با نام های مختلفی تشخیص داده می شد که از متداول ترین آنها سندرم یا نشانگان ME، آنسفالو میلیت میالژیک (یعنی دردهای عضلانی به علت التهاب در سیستم عصبی مرکزی: مغز و نخاع) قابل ذکر است.
این خستگی از نوع شدید و خطرناک می باشد و با استراحت و داشتن فعالیت بدنی و ذهنی از بین نمی رود. این خستگی تمام بدن را احاطه کرده و فعالیت بدنی و توان فرد را کم می کند.
هنوز مشخص نیست که چرا این سندرم به وجود می آید. اما ممکن است در اثر تضعیف سیستم ایمنی یا انتقال ویروس باشد.
در بعضی مقالات آمده است که، سندرم خستگی مزمن می تواند بعد از یک بیماری(مثلا سرماخوردگی) و یا بعد از یک فشار عصبی شدید به وجود آید.
به طور کلی افراد مبتلا به این سندرم، از افراد بیمار کمتر فعالیت می کنند. این بیماری موجب کاهش فعالیت های مختلف شغلی، شخصی، اجتماعی و تحصیلی می شود. پس عملا فرد را منزوی می سازد.
تظاهرات بالینی
علائم متفاوت می باشند. طبق گزارش سازمان مطالعه بیماریهای رایج ترین علائم زخم گلو، تب، غدد لنفاوی تندر، ضعف عمومی و درد عضلانی است. سایر منابع علائمی از قبیل “خوابی که موجب سرحالی نمی شود، درد عضلانی، اختلال در حافظه یا فکر کردن و درد عضلانی” را به عنوان پنج علامت شایع گزارش کرده است. سندرم خستگی مزمن با خستگی معلول کننده مشخص می شود و حداقل شش ماه ادامه دارد. علائمی دال بر وجود سابقه فامیلی وجود دارد. یک علت مشخص ندارد و مجموعه ای از علل سایکولوژی و فیزیولوژی در بروز بیماری موثر است.
علائم و نشانه های این سندرم
بیماران مبتلا، مدت ۶ ماه یا بیشتر، خستگی کشیده اند. علاوه بر این، نشانه های دیگری نیز دارد، از جمله:
۱- ناتوانی در تمرکز و عدم حافظه
۲- عدم توانایی فعالیت بدنی و یا مغزی
۳- سرحال نبودن
۴- درد مفصل (بدون قرمزی و تورم)
۵- درد عضلانی مزمن
۶- سردرد بسیار شدید
۷- حساس شدن گره های لنفاوی گردن و زیربغل
۸- سرفه
علائم و نشانه های گفته شده در تمام بیماران مبتلا به این سندرم دیده شده، اما در بعضی از بیماران، نشانه های دیگری نیز شناخته شده که این نشانه ها عبارتند از:
* دردهای شکمی، تهوع ، اسهال و نفخ
* عرق شبانه
* درد سینه
* تنفس کوتاه
* سرفه شدید
* مشکلات بینایی از قبیل: تیرگی، حساس به نور، خشک شدن و دردناک شدن چشم
* آلرژی و حساسیت به غذا، الکل، عطر، مواد شیمیایی، دارو و سر و صدا
* سرگیجه، نامنظمی ضربان قلب
* افسردگی، عصبانیت، ترس، زودرنجی
* دردناک شدن فک
* کاهش یا افزایش وزن
مشکلات این سندرم از فردی به فرد دیگر متغیر است. بسیاری از این ها می توانند زندگی فردی و اجتماعی خود را دنبال کنند، اما هستند کسانی که فعالیت و زندگی خود را از دست می دهند و به افرادی منزوی تبدیل می شوند.
بیماران CFS می توانند دچار انواع و اقسام بیماری ها شوند، از قبیل: تصلب و سفت شدن بافت ها، ویروسی شدن پوست، روماتیسم، بیماری های قلبی، بیماری های کلیوی، بیماری های مزمن ریوی و …
چه کسانی به سندرم خستگی مزمن مبتلا می شوند؟
مطالعات نشان داده که زنان ۴ برابر بیشتر مبتلا می شوند.
این بیماری غالبا در سنین ۴۰ تا ۵۹ سالگی ظاهر می شود، اما در هر سنی امکان ابتلا وجود دارد.
این بیماری بیشتر در بزرگسالان و کمتر در کودکان دیده شده است.
این بیماری در هر نژاد و قومی ممکن است پیدا شود.
این بیماری در مردمان با درآمد کم بیشتر است.
در یک خانواده ممکن است این سندرم وجود داشته باشد، اما هیچ گونه دلیلی مبنی بر واگیردار بودن آن وجود ندارد. به طور کلی، هنوز در رابطه با مسری بودن یا نبودن این بیماری بحث است.
چگونه خود بیمار می تواند این بیماری را درمان کند؟
بیماران مبتلا به این سندرم باید یک برنامه متناوب چرخشی(در طول بیماری تا دوره بهبودی) را دنبال کنند.
اگر بیمارانی که در آستانه ی بهبودی هستند و تا حدی علائم و نشانه های آن کم شده است، بیش از حد فعالیت کنند، دوباره دچار خستگی و بیشتر شدن نشانه های سندرم خستگی مزمن می شوند.
* بیمار باید برنامه روزانه خود را زمان بندی کند و در زمانی که بیشترین انرژی را دارد، شروع به فعالیت کند.
* در برنامه خود ورزش را قرار دهد، زیرا که ورزش به بدن و مغز برای سالم زیستن کمک می کند.
* از دوست یا فامیل برای سلامتی خود کمک بگیرد.
* سر یک ساعت معین همیشه بخوابد.
* اگر در این بیماری دچار عدم حافظه یا عدم تمرکز شدند، هر آن چه که مهم است را بر روی کاغذ بنویسند. داروها ممکن است در بهتر خوابیدن به بیمار کمک کند که این هم باعث افزایش قدرت تمرکز و یادگیری می شود.
آزمایش های لازم برای اطمینان از این سندرم
آزمایش های تیروئید، کبد، اندازه گیری تعداد گلبول های خون و سرعت ته نشین شدن آن برای تشخیص لازم است، اما آزمایش ادرار لازم نیست.
اگر یکی از این آزمایشات غیرعادی بود، نمی توان شخص را مبتلا به سندرم خستگی مزمن دانست، بلکه در این مرحله باید به دنبال نشانه های دیگر بود.
همان طور که گفته شد، بیماری ها یکی از علل مبتلا شدن به این سندرم می باشد، بیماری هایی از قبیل: هپاتیت، کم خونی، بیماری های عفونی، سرطان ها، بیماری های عصبی و عضلانی، کم کاری تیروئید و دیابت.
افراد خیلی چاق( BMI بیشتر از ۳۰) و داروها و الکل نیز ممکن است ابتلا به این سندرم را موجب شوند.
درمان شامل درمان دارویی و استراتژِی های رفتاری است. رفتار درمانی شناختی و ورزش تدریجی می تواند در درمان خستگی و نشانه های همراه و معلولیت موثر باشد.
