هر كس در هر دوره از عمر خود، به دوست نياز دارد. دوست، به انسان محبت مى‏كند و مهر مى‏ورزد؛ در زمان ناراحتى و اندوه، با او همدردى مى‏كند و دلدارى‏اش مى‏دهد و آن گاه كه درمانده مى‏شود و نياز به كمك دارد، به حمايتش برمى‏خيزد.
ایسنا:هر كس در هر دوره از عمر خود، به دوست نياز دارد. دوست، به انسان محبت مى كند و مهر مى ورزد؛ در زمان ناراحتى و اندوه، با او همدردى مى كند و دلدارى اش مى دهد و آن گاه كه درمانده مى شود و نياز به كمك دارد، به حمايتش برمى خيزد. در كنار اين محبت، همدردى و حمايت، دوست، آدمى را درك مى كند؛ يعنى نيازها، آرزوها، غم ها، مشكلات، ضعف ها و توانايى هايش را اگر خوب هم نشناسد، تا اندازه اى مى داند و نسبت به آنها، برخوردى طبيعى و بدون تحقير و محكوم كردن دارد.
سخنان پيشوايان معصوم، سرشار از توصيه هاى علمى براى دوست يابى و نفوذ در دل هاست. كه در ادامه به برخى از آنها اشاره مى كنيم.
* نيك خواهى
براى اين كه محبوب دل ها باشيم، بايد نخست از خود آغاز كنيم و نيك خواه ديگران باشيم. بايد ديگران را دوست بداريم تا آنان نيز ما را دوست بدارند. بايد به ديگران عشق بورزيم تا اثر آن، در خودمان آشكار شود و ديگران ما را دوست بدارند و محبت خود را ارزانى ما كنند. اگر ديگران متوجه صداقت و صميميت ما شوند، ناخواسته جذب ما شده، پيوند دوستى خود را استوار مى كنند.
* خوش بينى
خوش بينى، اساس ارتباط سالم و سازنده و ريشه ي جهان بينى افراد موفق است. خوش بينى، يعنى نگاه به هستى، جامعه و خود. آدم هاى بدبين، پيشاپيش، به ديگران هشدار مى دهند كه به آنان نزديك نشوند و آنان را از خود مى رانند و هر روز، بيش از قبل، بر پيله بدبينى خود مى تنند.
* خوش خويى
براى اين كه با كسى ارتباط برقرار كنيم و باب گفت وگو را بگشاييم، ساده ترين كار، لبخند زدن است و براى اين كه به كسى اجازه نزديك شدن به فضاى شخصى خود را ندهيم، كافى است كمى اخم كنيم؛ به همين سادگى مى توانيم كسى را از خود دور يا به خود نزديك كنيم.
* خوش زبانى
بسيار ديده ايم كه سخنان گزنده ي يك نفر، ديگران را رنجانده است. زخم زبان، زخم چركينى است كه درمان آن بسيار دشوار است. از سوى ديگر، بارها شاهد كسانى بوده ايم كه با شيرين زبانى و خوش بيانى خود، نقل مجلس شده اند و نظرها را به خود جلب كرده اند. با زبان خوش، بسيارى از موانع را مى توان از سر راه برداشت و دشمنان را به دوستانى تازه تبديل كرد.
* فروتنى
راه رسيدن به ديگران و به دست آوردن دوستى ها، دست كشيدن از غرور بى جاى خود و پا نهادن بر خصلت خود بزرگ بينى است. كسى كه خود را برتر و شايسته تر از ديگران مى داند، سدى برابر خود مى كشد و پيله اى پيرامون خود مى تند كه رهايى از آن مشكل است. ما با فروتنى و بى آن كه از ارزش خود كاسته باشيم و به خود لطمه زده باشيم، مى توانيم افراد را به سوى خود جلب كنيم و دريچه هاى محبت را بر روى خود بگشاييم.
* وفادارى
صفت وفادارى، چنان براى ما حياتى است كه حتى بر اساس آن، موجودات پيرامون خود را به دو دسته باوفا و بى وفا تقسيم مى كنيم. هيچ كس دوست ندارد او را بى وفا بدانند؛ گرچه به واقع چنين باشد. وفادارى، عامل حفظ دوستى هاى كهن و استوار كردن دوستى هاى تازه است. ما همواره از دوستان خود انتظار وفادارى داريم؛ كارى كه آسان است و بى خرج و تنها نيازمند تصميمى درست و قاطع است.
* انصاف
داشتن انصاف، در همه كارها، كليد كام يابى است و راه نفوذ در دل ها و سلطنت بر جان هاست. انصاف با خود و ديگران، آدمى را هوشيار مى كند و او را نسبت به خود و دوستان، بيدار نگه مى دارد و مانع از ضايع شدن حق ديگران مى شود. اين ويژگى، موجب اعتماد به نفس ديگران مى شود و نمايان گر ثبات شخصيتى و بلوغ اجتماعى اوست.
* راست گويى
صداقت با ديگران، براى آدمى، محبوبيت به ارمغان مى آورد و او را از تنگناها مى رهاند و راه هاى تازه اى در زندگى برايش مى گشايد. راست گويى، گر چه ممكن است در مواردى خطرساز به نظر رسد، اما در حقيقت، عامل رهايى بخش انسان در همه جا و در برابر همه خطرهاست.
و نكته آخر اين كه هر كسى شايسته دوستى نيست و اين نام، زيبنده هر كسى نيست. بايد با كسى دوست شد كه ما را رشد دهد و افق هاى تازه اى را فراروى ما بگشايد.