در مقاله ای دو تکنولوژی سه بعدی Passive و Active به کار رفته در تلویزیون، را بررسی کرده و به مقایسه آن ها پرداخته است.
تکنولوژی به کار رفته در سینماهای سه بعدی با تکنولوژی به کار رفته در تلویزیون سه بعدی متفاوت است. در سینما ها برای نمایش تصاویر سه بعدی از تکنولوژی Passive 3D استفاده می شود در حالیکه در تلویزیون ها از تکنولوژی Active 3D استفاده شده است. برخی تولید کنندگان تلویزیون ها قصد دارند در سال ۲۰۱۱ تلویزیون هایی با تکنولوژی سه بعدی که در سینما استفاده می شود، یعنی Passive تولید کنند.
LG که تا کنون تلویزیون های سه بعدی با فناوری Active 3D تولید می کرد تصمیم گرفته برای سال ۲۰۱۱ تلویزیون Passive 3D تولید کند. سایر برند ها نیز کم و بیش آمادگی خود را برای تولید این تلویزیون ها اعلام کرده اند و قصد دارند تلویزیون های Passive 3D تولید کنند.
با روی کار آمدن این تکنولوژی، باید بدانید آیا این تکنولوژی ارزش صبر کردن دارد، چه زمانی ارائه می گردد و چه قیمتی دارد؟ و سود و زیان این دو تکنولوژی نسبت به هم چیست؟
معرفی مختصر
در سال ۲۰۱۰ همه تلویزیون های سه بعدی بر اساس تکنولوژی Active 3D ساخته شدند( به جز چند تلویزویون سه بعدی Passive که در انگلیس عرضه شدند). در سال ۲۰۱۱ برند های LG و Vizio تصمیم به عرضه تلویزیون های Passive TV گرفتند. LG این تلویزیون ها را Cinema 3D می خواند و دو مدل LW6500 و LW6500 را نیز با این تکنولوژی تولید کرده است.
شما می توانید تلویزیون سه بعدی Active را با استفاده از عینک آن بشناسید. عینک Active 3D سنگین و گران است و ظاهری مانند تصاویر زیر دارد.
عینک Passive ارزان بوده و سبک است و ظاهر ساده ای مانند عینک های زیر دارد.
Active 3D
در این تکنولوژی دو تصویر متناوبا برای چشم راست و چپ پخش می شود ولی آنچه تصاویر مربوط به چشم چپ و راست را از هم مجزا می کند، عینک Active Shutter است. این عینک در هر لحظه جلوی دید یکی از چشم ها را می گیرد تا تصویر مربوط به چشم دیگر، پخش و دیده شود. زمانی که این تصاویر با سرعت با یکدیگر ترکیب می شوند، تصویری می سازند که بیننده می تواند در آن، عمق یا بعد سوم را مشاهده کند.
Passive 3D -3D Cinema
دو تصویر به صورت هم زمان برای چشم راست و چپ پخش می شود. به طور مثال، خطوط فرد مربوط به چشم راست و خطوط زوج مربوط به چشم چپ است. عینک نیز دارای فیلتری است که باعث می شود شما خطوط مربوط به چشم چپ را با همین چشم مشاهده کنید و خطوط مربوط به چشم راست را نیز با چشم راست. دیدن دو تصویر متفاوت در دو چشم، باعث می شود بیننده تصاویر را با عمق (سه بعدی) مشاهده کنند