علمدار کربلا با گریه¬ها به پا خاست *** عبــــــــاس آن دلاور
سقــــای کودکان شد *** فرزنـــد پــاک حیدر
مشک پر آب خود را *** دندان گرفـــت و آمد
امـــا دوباره تیـــــــری *** دشمن به مشک او زد
تشنـــــه¬تر از همـــیشه *** رفت او ســوی چشمه
آبی نخورد و مشکـش *** را زد تــوی چشـــمه
افتـــاد مشــــک سقـــا *** افتــــــــاد آن دلاور
ورد زبـــان او بــــــود *** نـــــام علــــی اصغر
هنگــام خیمــــه رفتن *** دشمن به سویش آمد
شمشیر تیز خـــــود را *** بر هر دو دست او زد
با گریه¬ها به پا خاست *** مشک پر آب خود را
عبــــــــاس آن دلاور *** دندان گرفت و آمـــد
سقــای کـودکـان شد *** اما دوبـــــاره تیـــری
فرزند پــــاک حیـــدر *** دشمن به مشک او زد
تشنــــه¬تر از هـــــمیشه *** افتاد مشــــــک سقـا
رفت او ســـوی چشمـه *** افتـــــــــاد آن دلاور
آبی نــــخورد مشکش *** ورد زبـــــــان او بود
را زد تـــــــوی چشــم *** نام علی اصــــــــــغر
هنـــگام خیــمه رفتـــن *** دشمن به سویـش آمد
شمـــشیر تیـــز خـود را *** بر هـر دو دست او زد
