معنای امتحان الهی

معنای امتحان الهی

بیشتر امتحاناتی که از ما گرفته می شود، برای رفع جهالت است؛ یعنی معلم نمی داند درس ها را خوب فرا گرفته ایم یا بد، از این رو امتحان می گیرد؛ ولی امتحانات خدای تعالی این گونه نیست. او به خوبی ما را می شناسد و از توانایی و ناتوانی ما اطلاع دارد؛ حتی قبل از این که ما را خلق کند از سرنوشت ما خبر دارد. بسیاری از اوقات برگزاری امتحان، به منظور پرورش یافتن شاگرد است تا شاگرد عیب خود را دریابد. از دلایل امتحانات الهی این است که خداوند قصد دارد ما را رشد دهد. هیچ کس هم نمی تواند از این امتحان فرار کند. هرچه هم امتحان سخت تر و دقیق تر باشد. فرد بهتر پرورش می یابد، همان گونه که فلز هرچه بیشتر در آتش قرار گیرد، ناخالصی ها بهتر از او جدا می شود و آبدیده تر می شود. در واقع باید از خداوند متعال تشکر کرد که ما را امتحان می کند. شخصی در کنار کعبه در خواست می کرد که خدایا از من امتحان نگیر! حضرت امام سجاد (علیه السلام) به آن شخص نهیب زدند: «این چه دعائی است؟! همه امتحان می شوند، حتی من!» گفت: «پس چه بخواهم؟» حضرت فرمودند: «بخواه که از امتحان سرافراز بیرون بیایی.» در حکمت 93 نهج البلاغه، نقل شده که حضرت امیر (علیه السلام) فرمودند: «فردی از شما نگوید خدایا از فتنه به تو پناه می برم زیرا کسی نیست که در فتنه ای نباشد؛ لکن آن که می خواهد به خدا پناه برد، از آزمایش های گمراه کننده پناه برد.» ابزارهای امتحان الهی هم معلوم است. خداوند متعال در آیه ی 155 سوره ی بقره می فرماید: « ولنبلونکم بشی ء من الخوف و الجوع و نقص من الاموال و الانفس و الاثمرات و بشر الصابرین» و البته شما را به سختی ها چون ترس و گرسنگی و نقصان اموال و نفوس و آفات زراعت بیازماییم و به صابران بشارت ده. منبع: حدیث دل سپردن، درسها ی اخلاق استاد دکتر مرتضی آقا تهرانی، ص 50