مــاجــرای غــم انگـیز مــا را بــایستـــی از خــاکـریزهــای
جــزیــرهء مجنـــون پــرسیــد،
و از پـای خستــهء رزمنــدگان و از سکــوتِ مغمــوم
نگــاهِ یـک بسیجــی .
خـاطــراتِ نـاگفتـهء مــا را بــایـد از جــبهه هــای غــرب شنیــد ،
و از حــُـرمِ ســـردِ دشتهـــای مـاووُت .
قصـّـهء جـامــانــدن مــا را ، بــایستــی از دوکــوهه پــرسیـــد،
و از محفــل گـرمِ سجــاده و تسبیــح،
و از خلوتِ جــانگــداز گــردانِ تخـــریب،
و از حــرکتِ بی صــدای اشــک بر گــونــهء یـک جــامــانده.
راز سکــوتِ مـا را ،
بــایــد بــا غــروبهـای ارونــد گفــت تــا دانســت،
و بــا آسمــان ابــری کــارون ،
و شبهــای پــر رمـز و راز خــرمشهـــر ،
و بــا مرغــی کــه بــه نـاچــار ، بــرای نخلهـــای ســـوختــه ،
نغمــه ســرایی مــی کنــد.
درود بـر شمـــا کــه ،
" یــک قـدم تـا خـدا "
را بـرایـم معنــا کــرده اید !
چـه زود سـالهـا مـی گـذرد و مـن فـرامـوش می کنـم .
ایــن روزهــا ، آنقــدر در پیــچ و خـم زنـدگی گم شـده ام ،
کـه فـرامـوش کـرده ام ، روزهایتان ، فـدای روزهای مــن شـــد .
ببــیند کـه چگونه قـلم ،
بـرای تـوصیفـتان ، بـه واژه هـا التمــاس میکنـــد !!
شمــا همــان دلاوران دیـــروزید ،
کـه امـــروز اینچنیــن غـریب مــانـده ایــد و
ایــن مــنم کـه در مسیــر فــرامــوشی
قــدم میزنــم... !
