آثار غفلت از خدا

آثار غفلت از خدا

زمین:

انسان مثل این زمین است. زمین منهای نور خورشید تاریك است. از خودش نوری ندارد. سرد است، و حیاتی هم ندارد، هر جای زمین كه نور نیست حیات نیست. قطب شمال و قطب جنوب نور خورشید كم می‎تابد، آثار حیات هم كم است. در مناطق استوایی نور عمودی‎تر می‎تابد، درختها قوی هیكل بزرگ، انواع مختلف جانوران و از هر نمونه حیات كه بخواهید در آنجا می‎باشد.

انسان هم در هر ساعتی از زندگیش كه در توجه به خداست حیات دارد، فظیلت و كمال دارد. خوبی‎هایی كه از انسان سر می‎زند مثل آثار حیاتی است كه در زمین است. و آثار حیات زمین از نور خورشید است. خوبیهای انسان از آثار توجه به خداست. انسان به یاد خدا می‎افتد احسان می‎كند به یاد خدا می‎افتد انصاف می‎دهد، خدمت می‎كند و هر جا كه در زمین حیات نیست در اثر این است كه تابش آفتاب نیست. انسان هم در هر زمانی كه از خدا غافل شود انصاف از یاد او می‎رود، هوای نفس بر او غالب می‎شود، شهوت، غضب، فساد‎ها كه از انسان سر می‎زند در نتیجه غفلت از خداست. پس اگر از انسان خوبی سر زد باید بداند كه این خوبی از خود او نیست، بازتاب تشعشع نور الهی بر قلب است. روشنی انصاف، خیر، خدمت و هر چه از انسان سر بزند مبدأش خداست نه انسان. قرآن می‎فرماید:

هر خوبی كه از تو سر می‎زند از خداست:«مااصابك من حسنه فمن الله» هر كار خیری كه می‎كنی خدا مالك و صاحب آنست، فاعل و عامل آنست و مربوط به خدا می‎شود «وما اصابك من سیئه فمن نفسك» هر بدی كه از تو سر می‎زند از خود توست. زمین اگر تاریك می‎شود از خود اوست، اگر روشن می‎‏شود از خورشید است. ظلمتها از سایه زمین است و نور از خورشید است. قساوتها، سیاه‎دلیها از نفس انسان است و خوبیها از خداست.

مثال بزنم: توی هواپیما نشستن با توی خانه نشستن فرق می كند. توی خانه كه هستی همین سرجای خودت هستی، توی هواپیما كه هستی سیر می كنی، مشهد و مكه می روی. كسی كه به خطرات هواپیما آشنا نیست می آید توی هواپیما می نشیند، می خوابد تا وقتی كه هواپیما نشست، بیدار می شود. آن یك حساب دیگر دارد. یكی هست كه چند بار سانحه هوایی برایش اتفاق افتاده و در هواپیما برایش مسأله ایجاد شده است، یا موتوری خاموش شده و به یك شكل معجزه آسایی نجات پیدا كرده و می داند كه چیز زیادی نیست، اتفاقات می افتد، این فرد در هواپیما چه حالتی دارد؟ از یك سو این هواپیما او را به مكه می‎برد وبه آرزویش می‎رسد، یا به مشهد می برد و دارد به آرزویش می‎رسد، از سوی دیگر این هواپیما چیز مطمئنی نیست، وضع حساب شده‎ای ندارد، حال این هواپیما مطمئن است. هواپیمایی كه درجه اطمینان آن پنجاه درصد است و شما در چنین هواپیمایی هستید، چه حالی دارید؟ دلتان می خواهد هر چه زودتر بنشینید. برای سوار شدن به این هواپیما از یك سو دلهره دارید، از یك سو می بینی راه رسیدن به مشهد همین سوار شدن و پریدن است.

دنیا مثل هواپیمایی است كه انسان هم ممكن است با آن پرواز كند وبه‎ مقصد برسد، هم ممكن است هواپیما سقوط كند و انسان از بین برود. حیات دنیا یك پرواز بیشتر نیست. یا این پرواز به سلامتی انجام می گیرد یا این پرواز دچار سانحه می شود. اگر انسان با تقوا بود، این پرواز به سلامتی انجام می‎گیرد، اگر انسان تقوایش را از دست داد هواپیمای حیات او دچار سانحه شده است. قرآن می گوید:

«و من یشرك باالله فكانّما خرّ من السماء فتخطفه الطیر او تهوی به الرّیح فی مكان سحیق» [1]

هر كس مشترك شود، هركس توحید خودش را از دست بدهد، مثل این است كه از آسمان سرنگون شود كه یا نصیب پرندگان هوا می شود یا اینكه تند بادی او را به دره‎ای عمیق پرتاب می كند. پس مؤمن تا زنده است، مضطرب و نگران است، آرامش ندارد، خودش را در خطر می بیند، می بیند نفس اماره دارد، این نفس در كالبدش هست. در وجودش هست، در كنارش هست، برای همه هست، در هر لحظه هست. می بیند عبادت كه می كند بعدش ممكن است نفس، عجب پیدا كند، علم و تقوای او، خدماتی كه می كند بعدش در خطر اینست كه مبادا عجب پیدا كند و سقوط كند.

پی نوشت:

[1] . سوره حج، آیه 31.

آیت الله حائري شيرازي ـ تمثيلات ج 1