هواي نيمه شب هر كه همــچون صبحــدم دارد هــواي نيمـه شب
گرد غم از دل زدايــد بــا صفاي نيمه شب
اُلفتــي دارم خــدايــــا! بـــا دل شـــب، واگــذار
نيمه شب را بهر مــا، مــا را براي نيمه شب
صــد چــو ملك نيمـــروزش هست در زير نگين
آري آري پــادشــه بـاشد گداي نيمه شب
طلعــت دلــدار در شــب جلــوه زان رو مي كند
تا شود بيگـانه از خــود، آشنــاي نيمه شب
مــرغ حــق از كـــاروان رفتــه مي گــويد سخن
بي خبردرخواب غافل زين دُراي نيمه شب
گروصال دوست خواهي، يك زمان از كف مده
گــريــه هـاي نيمروز و ناله هاي نيمه شب
محنـت گفـت و شـنود مـردمــم، «بيــدار» كُشت
آفــرين بــر خلوت راحت فزاي نيمه شب
