بینایی دل نابینا :

بینایی دل

نابینا :

بعضی نابیناها، نابینایی چشمشان آن‎قدر زیاد است كه چیزی نمی‎بینند، پیش پایشان را هم نمی‎بیند، اما اگر چراغ را روشن و خاموش كنی، یك فرقی می‎فهمند و می‎گویند روشن یا خاموش شد. یا وقتی كه دستشان را می‎گیرید و از آفتاب به سایه و از سایه به آفتاب می‎برید، متوجه می‎شوند. بعضی نابینا‎ها سایه وآفتاب را هم نمی‎فهمند، تاریك وروشن را هم درك نمی‎كنند.

ما هم گاهی، چشم دلمان این قدر نابینا می‎شود كه نمی‎توانیم تشخیص دهیم كه آیا خدا از ما راضی است یا نیست، در حالی كه اگر خد از انسان راضی باشد قلبش روشن و اگر ناراضی باشد قلبش تاریك می‎شود. گاهی انسان وقتی غیبت می‎كند، احساس می‎كند كه دلش گرفته شد این همان اندازه‎ای است كه انسان سایه و روشن را درك می‎كند. گاهی انسان غیبت می‎كند اصلاً دلش هم تاریك نمی‎شود. تهمت می‎زند، ابداً رعشه كلام هم پیدا نمی‎كند. خیلی راحت می‎تواند تهمت بزند. گاهی انسان دروغ می‎گوید و مضطرب هم نمی‎شود. بعد هم پشیمان نمی‎شود. این چیست؟این یك نابینایی پیدا كرده كه سایه و آفتاب هم نمی فهمد. كارش سخت است. گاهی انسان اینجور نیست. وقتی مثلاً صحبت از خدا و خدمت با او می‎شود واقعاً احساس سبكی می‎كند. وقتی صحبت دنیا و اینها می‎شود، احساس سنگینی می‎كند و خودش از خودش بدش می‎آید. این آدم مؤمن است كه اینطور است.

روایت داریم از رسول اكرم(ص) كه می‎فرماید«من سره حسناته و سائته سیئاته فذالك المومن حقا»

هركس بدی هایی كه كرده ناراحتش كند وخوبیهایی كه كرده دلش را روشن كند، این مؤمن حقیقی است. پس شكر كنید خدا را، كه اگر یك وقت غیبت كردید احساس می‎كنید از خودتان بدتان می‎آید، یا مثلاً دفاع از مؤمنی كردید احساس می‎كنید. مثل اینكه باری را زمین گذاشتید و سبك شدید. این از علامات مؤمن است كه خوب و بد را بفهمد. گاهی، این چشم ایمان، علاوه بر اینكه تاریك و روشن را میفهمد، رنگها را هم تمیز می‎دهد، دیده‎اید مثلاً گاهی نابینایی می‎فهمد كه تاریك و روشن شد، اما پارچه بیاوری جلوش نگاه كند، نمی‎تواند بگوید این چه رنگی است سفید و سیاه نمی تواند بكند. سبز و قهوه ای را نمی تواند تمییز بدهد و فرق بین اینها نمی‎گذارد. گاهی است كه نه، بینائیش بیشتر از اینهاست رنگها را شناسایی می‎كند. می‎گوید این چه رنگ است، آنچه رنگ است.

انسان وقتی كه یك مقداری ایمانش قویتر شد مؤمن و غیر مؤمن برایش فرق می‎كند. مثلاً وقتی كه مؤمن می‎آید دلش شاد می‎شود، وقتی غیر مؤمن می آید یك خرده دلش می گیرد. گاهی بعضی از این هم بالاترند. مؤمن تا مؤمن برایشان فرق می‎كند. بعضی از مؤمنین هستند كه وقتی اینها را می‎بیند، قلبش روشن می‎شود. اینها مراتب دارد.