مطالعات باستان شناسي ، تاريخي و انسان شناسي، تاييد كرده اند كه لوازم زيبايي براي بدن، توسط زنان و مردان همه فرهنگ ها و جوامع مورد استفاده قرار گرفته است.
گردشي در گالري هاي صورت در موزه ملي ما، شواهد بارزي از تحول در عادت آرايش شخصي طي 200 سال گذشته نشان مي دهد. بررسي هاي مدرن فرهنگ هاي كشورهاي دور، نشان مي دهند كه رنگ آميزي پوست و رنگ كردن مو در رفتار اجتماعي، نقشي مهم بازي مي نموده است. در فرهنگ حاضر ،در مقايسه با سابق اين موضوع كاهشي نداشته است، فقط ظريف تر و كمي غير ملموس تر گرديده است.
نياز به آرايش پوست آنقدر حياتي است كه اگر همه محصولات آرايشي تجاري از بازار برچيده شوند، مصرف كنندگان ، لوازم مورد نياز خودشان را خود توليد خواهند كرد: مواد حيواني، گياهي و معدني مخلوط مي شوند، يا به صورت خمير در آورده مي شوند و براي آرايش، رنگ آميزي مو و صاف كردن چين هاي صورت به كار مي روند. دختران مدرسه اي لوبياي قرمز را ذخيره مي كنند پس از مرطوب كردنشان بر روي صورت و گونه ها و لب ها مي مالند. ابروها، خطوط رويش مو و نشانه هاي زيبايي مدام تغيير ميكنند تا با درك اجتماعي رايج از جذابيت ، هماهنگي يابند.
سلامت پوست، از عدم وجود انواع بيماري ها تغيير وسيع تري دارد چون ظاهر پوست، مو و ناخن براي ابراز موقعيت اجتماعي و براي ايجاد تاثير بر ديگران و در نتيجه ايجاد اعتماد به نفس و رضايت از خود موثر است و شخصي كه معتقد است بدن سالم او مطابق با استانداردهاي زيبايي نيست، باز هم از يك ناراحتي رنج مي برد.
بنابراين ، اين مساله ما را موظف مي نمايد كه شركت فعالي در مراقبت اوليه پوست و زيبايي و آرايش آن داشته باشيم و اين مسئوليت را نبايد به آرايشگران، مسئولين سالن هاي زيبايي و مراكز فروش يا فروشندگان لوازم آرايشي محول ساخت و بايد دانست همه انسان ها مشتاقانه منتظر پذيرفتن مشورت از طرف افرادي مي باشند كه مي توانند ضامن زيبايي و سلامتي چهره آنها باشند. بدون آنكه بدانيم چه مي كنيم و چه اثري خواهد داشت.
