نماز يكي از فرائض ديني است كه در تمامي شرايط انجام آن واجب است و نه تنها در شريعت اسلامي بلكه در شرايع ديگر نيز تكليف شده است. تمام انبياء الهي از نماز ياد كرده اند و مردم را بدان سفارش نموده اند. بهترين وسيله ارتباطي انسان با خدا، مجال گفت و گو ، عرصه را و نياز و مشاهده تجلاي او در مهبط دل است و در جوهره آن سازندگي اخلاقي موج مي زند. در توصيف جمال نماز علاوه بر روشنايي بخشي بر جان پيامبر (ص) بعنوان مايه روسفيدي اهل ايمان، طهارت روح عموم مردمان نيز از آن ياد شده است بلكه نماز را بازدارنده گناه و عصيان و پوشاننده خطا و اشتباه دانسته اند.
به چنين دستگيره محكمي هميشه نيازمنديم ولي به گاه بروز خطر و يا در عرصه هايي كه لغزشگاهها در آن زياد است ، محتاج تريم. دوره جواني و هنگامه دانش پژوهي ايام شور است و غرور.
شتاب سني و گاه غرور علمي در هم مي آميزد و در خيال خود براي خود ما را قهرماني بي شكست مي سازد.
اما طوفان حادثه نه با تكانه هاي شديد بلكه با امواج كنار ساحل زورق خيال ما را در هم مي ريزد و قايق غرور هم ترك بر مي دارد از درون مي لرزيم . چه بايد كرد ؟ تا به وقت فراخ و استغنا طغيان نكنيم و به هنگام تنگنا و فشار زار و گريان نباشيم؟
قرآن نماز گزاران را در ميدان رحمت و زحمت شايستگان متعادل مي شناساند.
