مهاجران ايراني هر جايي از اين کره خاکي که باشند در زمره نخبه‌ترين مهاجران محسوب مي‌شوند.

به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)،‌ در وبلاگي به نشاني http://saeedhadavand.blogfa.com/ آمده است: مدتي پيش ايميلي به دستم رسيد که به نقل از آمار منتشره از مجله فضا، اسامي ده‌ها نفر از دانشمندان ايراني شاغل در ناسا را ذکر کرده و آورده بود که حدود 43 درصد از کارکنان ناسا را نخبگان ايراني تشکيل مي‌دهند.

افرادي چون پروفسور محمد جمشيدي مدير برنامه‌هاي داخلي ايستگاه فضايي ناسا، پروفسور فيروز نادري مدير برنامه اجرايي سياره مريخ، دکتر حميد برنجي و دکتر کاظم اميدوار عضو پژوهشگران ايستگاه فضايي ناسا، دکتر قاسم اسرار و دکتر صمد حياتي عضو هيأت مديره ايستگاه فضايي ناسا، دکتر محمود جمشيدي مدير کنترل تکنيک ايستگاه فضايي ناسا، مهندس رضا غفاريان عضو لابراتوار نيرو محرکه جت ايستگاه فضايي ناسا، پروفسور پرويز معين رئيس مؤسسه مرکز تحقيقاتي ناسا و دکتر عبدالحميد کريمي مهندس ساخت موشک‌هاي فضايي در ناسا، تنها نمونه‌هاي معدودي از صدها ايراني موفقي هستند که در معتبرترين دانشگاه‌ها يا مراکز علمي و تحقيقاتي جهان مشغول به فعاليت هستند.

پيشتر نيز مصاحبه‌اي مي‌خواندم از «فرانک لاتسکو» مدير انتشارات و تبليغات سازمان مهاجرت جهاني که اعلام کرده بود مهاجران ايراني اشتياق زيادي به تبديل شدن به شهروندان درجه يک کشورهايي که به آن مهاجرت مي‌کنند را دارند. او معتقد است از آنجا که ايراني‌ها به دلايل مختلف براي تحصيل دانش اهميت زيادي قائل هستند، لذا اغلب آنان از اقشار تحصيل کرده کشورهاي مهاجرپذير محسوب مي‌گردند و با ارايه عملکرد درخشان توانسته‌اند نگاه جامعه بين‌الملل را به دستاوردهاي علمي خويش جلب كرده و از اين منظر جايگاهي والا را کسب كنند.

در اين واقعيت که مهاجران ايراني هر جايي از اين کره خاکي که باشند در زمره نخبه‌ترين مهاجران محسوب مي‌شوند ترديدي نيست، اينکه دانشمندان ايراني در صدر مراکز علمي و پژوهشي معتبر دنيا قرار دارند غرورآميز است و مايه مباهات و فخر ملي است، اما سؤال اين است که آيا دانشگاه‌ها و مراکز علمي و پژوهشي کشور، از برنامه، امکانات و تجهيزات کافي براي جذب و نگهداشت نخبگان برخوردارند؟ آيا بوروکراسي حاکم بر سازمان‌ها اين امکان را به نخبگاني که قصد ماندن و خدمت‌رساني به کشور را دارند مي‌دهد؟