دوران خلافت 25 ساله سه خليفه اول سپري شد و خلافت در دستان با کفايت امير مؤمنان (ع) قرار گرفت. اما در اين دوره هم، با اين که حضرت مي‌توانست حق غصب شده اهل‌بيت را به آنان برگرداند چنين نکرد.
ايشان در نامه‌اي به عثمان بن حنيف چنين نوشت : «... از تمام آنچه آسمان بر آن سايه افکنده ، تنها فدک در دست ما بود که گروهي بر آن، چشم طمع دوختند و گروهي ديگر سخاوتمندانه از آن چشم پوشيدند ، و بهترين داور و حکم خداست . مرا با فدک و غير فدک چه کار ، در حالي که آرامگاه فرداي آدمي قبري است که در تاريکي آن آثار وي محو مي‌شود و اخبارش ناپديد گردد ... » (نهج البلاغة ، نامه 45)
ابن ابي الحديد (دانشمند سني معتزلي) در شرح اين نامه مي‌نويسد : «علي و خاندانش فدک را رها نکردند مگر به اجبار و از روي غصب ، لذا حضرت بعد از جملات اوليه مي‌گويد : "بهترين حکم و داور خداست" ، و اين ، سخنِ کسي است که شکايت دارد و تظلم مي‌کند». (شرح نهج البلاغة ، ج 16 ، ص 208)
اما درباره اينکه چرا اميرالمؤمنين (ع) در دوران حکومتش اقدام به پس گرفتن فدک نکرد ، رواياتي از امامان معصوم (ع) نيز رسيده است ؛ از جمله : «ابراهيم کرخي از امام صادق (ع) پرسيد : چرا امير مؤمنان هنگامي که به خلافت رسيد فدک را رها کرد؟ امام (ع) پاسخ داد : « او به پيامبر اقتدا کرد. عقيل ، پس از هجرت پيامبر به مدينه ، خانه آن حضرت را بدون رضايتش فروخت . هنگامي که پيامبر (ص) مکه را فتح کرد از ايشان پرسيدند : يا رسول الله آيا به خانه خود باز نمي گرديد ؟ حضرت فرمود : "مگر عقيل براي ما خانه‌اي گذاشته است؟! ما خانداني هستيم که اگر به ظلم از ما چيزي را بگيرند آنرا بازپس نخواهيم گرفت." از اينرو ، امير مؤمنان پس از تصدي خلافت، فدک را پس نگرفت». (علل الشرايع ـ ج1 ـ ص 154)
البته عدم اقدام علي (ع) ، نشانه رضايت وي بر بقاي غصب نيست ؛ بلکه همانطور که خود حضرت، داوري را به خداوند واگذار نموده است، فرزندان آن حضرت نيز پس از شهادت وي ، هرگاه فرصتي مي‌يافتند ، ياد فدک را زنده مي‌کردند. برای اطلاع بیشتر به کتاب فـدک ؛ نوشته آية الله رضا استادي ؛ نشر برگزيده ،قم ، مراجعه بفرمایید.
