اسامی شهدای دفاع مقدس ( ع )

محمد ،دلاوري باايمان و عاشق اهل بيت (ع) بود که در جريان حملات رژيم بعثي به ايران در صف ياران امام (ره) قرار گرفت. محمد قبل از آغاز جنگ کارگر کارخانه‌ي البسکو بود؛ اما کار را رها کرد تا عازم جبهه‌هاي نبرد حق عليه باطل شود.
بسيجي دلاور لشکر توحيد در عمليات رمضان مجروح شد و سرانجام در سال 1362 در منطقه‌ي پيراندشت به شهادت رسيد.

منبع:كتاب ستارگان صنعت خراسان رضوي   -  صفحه: 140

در سال 1339 ه.ش در روستاي «قلعه آقا بيگ» از توابع شهرستان تويسرکان استان همدان به دنيا آمد، او از همان آغاز دوارن کودکي قدم به هيأت «قمر بني‌هاشم» نهاد، و چندي بعد پس از آموزش علوم مذهبي خود در هيأت قمر بني‌هاشم(ع) تدريس احکام، تفسير، قرآن و تجويد و .. را بر عهده گرفت. همزمان با تحصيل محسن در دبيرستان انقلاب اسلامي به اوج خود رسيد، او نيز همچون ديگر سربازان جوان خميني (ره) با فعاليت‌هاي سياسي و مذهبي خود کاخ استعمار را به لرزه درآورد، پس از پيروزي انقلاب اسلامي، عينعلي کتابخانه بزرگي را در زادگاهش تأسيس نمود، و جوانان روستايي را به مطالعه تشويق نمود و خود براي ارتقاء علمي و فرهنگي آنجا با تلاش پيگير، امکانات رفاهي همانند، مسجد، تلفن، مدرسه، و .... را به همراهي يارانش به راه انداخت، پس از اخذ مدرک ديپلم به عضويت سپاه تويسرکان در آمد و با آموزش در پادگانابوذر فرماندهی سپاه تویسرکان را بر عهده گرفت و با تشکيل تيپ انصار الحسين (ع)، فرماندهي گردان قاسم‌بن‌الحسن(ع) را پذيرفت، مدتي بعد گردان تحت فرماندهي عينعلي بهترين گردان زرهي شناخته شد. سرانجام سردار سرافراز ايران اسلامي مرواريد گم‌شده خويش را در جزيره مينو يافت، او ايمان را چون جامي شيرين نوشيد، و به افلاک پر کشيد. تا احسان فرزند وي سلاح افتاده پدر را به دست گيرد، و ايران را از هجوم استعمارگران در امان دارد.

منبع:ماهنامه جاودانه‌ها شماره 19

وصيتت را مي‌خوانم و حسرت مي‌خورم که چرا در کنارم نيسيتي؟
وصيت‌نامه‌ات بهترين مرحم دردهاي درونم است. عبدالعلي عزيزم گفتي استقامت کنم، به مردم روحيه دهم و گريه بر مظلوميت اباعبدالله‌الحسين (ع) و مظلوميت اين کشور و جوانانش کنم؛ اين‌جا نيستي تا بداني چگونه همه‌ي دردهايم را در درونم ريختم تا تو آرام باشي و بداني به وصيتت عمل نمودم.
مي‌گويي هر چيزي خمسي دارد و خمس برادرانت تو هستي اما اين چه خمسي است که خدا از من گرفت؟
سال 1347 وقتي در نجف‌آباد متولّد شدي، به نيت اين‌که جزو ياران امام علي (ع) و اولاد او باشي، نامت را عبدالعلي نهاديم تا در چهارمين روز از دي‌ماه 1365 در 18 سالگي جانت را فدايي حسين (ع) و پيروانش کني تا ارادتت را به اميرمؤمنان (ع) و خاندانش ثابت کني.
براي رفتن به جبهه مانعت نشديم چرا که مي‌دانستيم دلت آن‌جاست و روحت و روانت، همه‌ي وجودت متعلّق به امام (ره) و کشور است؛ اما حال، گلزار صفي‌آباد است و مزارِ تو، که بيايم و با تو درددل کنم.
عبدالعلي جان نمي‌داني چه‌قدر روحم آرام است؛ حرف‌هايت، وصيت‌نامه‌ات آرامشي عجيب در تمامي وجودم برپا مي‌کند. تو جوان 18 ساله‌ي من بودي؛ با عشق به خدمت رهبرت رفتي و در جزيره‌ي سهيل عمليات کربلاي 4 جانت را تقديم اين کشور کردي و به آن‌چه مي‌خواستي، رسيدي.
مگر خودت نگفته بودي: «مگر نه اين‌که ما مسلمانيم؟ مگر نه اين‌که ما مي‌گوييم: "‌يا حسين ياليتنا کنا معکم" اي حسين! کاش با تو بوديم و با دشمنانت مي‌جنگيديم! »
تو هم رفتي و جنگيدي و حالا اين سخنت را به گوش مي‌سپاريم تا ما هم بجنگيم با دشمنان اماممان و اميد به آن‌که تو نيز ما را ياري کني.

منبع:كتاب سبك بالان ساحل ها صفحه 89

اسماعيل عودي در سال 1325 در روستاي اكبرعباس زابل ديده به جهان گشود. وي در خانواده‌اي مذهبي و كشاورز پرورش يافت. در سال 1347 به استخدام ارتش درآمد و پس از مدتي با افكار امام خميني آشنا گرديد و فعاليت‌هاي مذهبي و سياسي را آغاز كرد، به دليل پايبندي به اعتقادات مذهبي، از سوي ارتش شاهنشاهي تحت فشار قرار گرفت، درخواست استعفا كرد ولي موافقت نكردند. به نماز سر وقت و درست‌كاري اهميت فراواني مي‌داد.
تأكيد داشت كه بچّه‌ها را از كودكي به نماز خواندن و راست‌گويي عادت دهيد و توصيه مي‌كرد كه در مساجد و صحنه‌هاي سياسي حضور فعّالانه داشته باشيد و امر به معروف و نهي از منكر كنيد. وي در جبهه به همه روحيه مي‌داد. بسيار شوخ‌طبع بود و در هر محفلي كه حاضر مي‌شد، حاضران را به خنده وا مي‌داشت.
در سال 60 از ناحيه كتف زخمي، و براي بهبود به پشت جبهه اعزام شد. پس از بهبودي بار ديگر به جبهه رفت و در تاريخ 26/4/64 در سن 39 سالگي به درجه‌ي رفيع شهادت نايل گشت.

منبع:كتاب كبوتران بهشتي جلد 5 صفحه 68

يادش بخير، اولين روز از آخرين ماه تابستان؛ همه‌جا و همه چيز را عطش‌ناک کرده بود. هوا کمي بهتر شده بود اما تحمل هواي کوتيان هنوز صبر بالايي را طلب مي‌کرد.
صداي گريه‌ي تو که در فضا پيچيد، همه را غرق در لذت کرد؛ هوا گرم بود؛ اما حضور تو لطافت خاصي داشت. نامت شد "جعفر" پسر ارشد خانواده‌ي عيدي کوتياني. در ميان دستان پرمهر پدر و مادرت رشد مي‌کردي؛ 6 سالت که شد در مدرسه‌ي شريعتي شروع به آموختن کردي آموختن هر آن‌چه که به تو در راه پيش رويت کمک کند.
خانواده‌اي کشاورز و مذهبي با توانايي مالي کم؛ مجبور شدي فقط تا پنجم ابتدايي درس بخواني و مثل بقيه‌ي دوستانت تحصيل را رها کرده و در 13 سالگي به کارکردن بپردازي تا شايد کمي کمک حال خانواده‌ات باشي.
روزگار برايت مي‌گذشت و تو غيور و دلاور بزرگ مي‌شدي. جنگ شروع شده بود؛ هيچ‌کس نمي‌دانست چه مي‌شود و امام مي‌گفت: «ما چه پيروز شويم و چه شکست بخوريم، پيروزيم.» نتوانستي نروي، نتوانستي بماني و پرپر شدن گل‌هاي ديگر را ببيني؛ نتوانستي از کشورت دفاع نکني و رفتي. هر عملياتي که مي‌شد، قلب‌هايمان ملتهب‌تر از قبل بود.
در عمليات محرم شرکت کردي؛ مي‌ترسيديم اما خدا را شکر برگشتي. کمي بعد در 21/11/1361 در عمليات والفجر مقدماتي شرکت کردي؛ همه‌ي وجودمان شده بود شور و هيجان. زمان نمي‌گذشت و عقربه‌ها دلشان نمي‌آمد تکان بخورند.
بالاخره عملياتتان تمام شد منتظر بوديم بيايي اما تو .. تو هنوز هم نيامده‌اي و هنوز هيچ‌ کس از جعفر 17 ساله‌ي کوتياني که در منطقه‌ي فکه بوده، خبري ندارد. نمي‌دانم خاک فکه تو را در خود نگه داشته است يا وجودت جاي ديگري را متبرّک کرده است؛ اما چشم‌هاي ما هنوز در انتظار گام‌هايي است که محکم و استوار برداشته شوند تا ما به اميد آن‌ها، صبورتر ايستادگي کنيم.

منبع:كتاب سبك بالان ساحل ها صفحه 59

«گلزار شهداي صفي‌آباد شلوغ است. همه هيجان دارند و مضطرب‌اند. شهيدي روي دست‌هاي مردم در حال تشييع است و شعار «اين گل پرپر از کجا آمده، از سفر کرببلا آمده» به گوش مي‌رسد. مي‌گويند نامش علي‌ست. حسرت را مي‌شود در چشم‌هاي دوستانش ديد.
سال 1343 در بالنجان (از توابع دزفول) متولد شده است. روحاني بوده و 22 ساله. عمليات کربلاي 4 رشادت‌هايش را به خوبي به ياد مي‌آورد. چهارمين روز از دي‌ماه سال 1365 بود که در جزيره‌ي سهيل در عمليات کربلاي 4 به بزرگ‌ترين آرزويش رسيد و به لقاي خدا نايل شد. مردم حال و هواي خاصي دارند، انگار مي‌توانند بوي بهشت را حس کنند؛ همه جا را بوي عطر و اسفند فرا گرفته.»
همه‌ي جزييات آن روز را خوب به خاطر دارم. حتي چهر‌ه‌ي آن شهيد بزرگوار را که با عکسي نشان داده شده بود. آه مي‌کشم و در حالي‌که بر سر مزارش نشسته‌ام، از خودش و خدا مي‌خواهم که کمکم کند تا وفادار باقي بمانم و لياقت اين را داشته باشم که از ادامه‌دهندگان راهش باشم.

منبع:كتاب سبك بالان ساحل ها صفحه 93

حسین عیدی در سال 1338 در شهرستان نی ریز از توابع استان فارس دیده به جهان گشود وی تحصیلات خود را در زادگاهش سپری کرد و موفق به اخذ مدرک دیپلم در رشته علوم تجربی گردید در ایام شکوهمند انقلاب دوشادوش هم میهنانش بر ظلم طاغوت شورید و پس از پیروزی انقلاب با عضویت در بسیج خود را آماده دفاع از دستاوردهای انقلاب نمود و در تاریخ 13/8/1360 برای اولین بار به جبهه های نبرد با دشمن بعثی اعزام شد و در عملیات های مختلفی از جمله فتح المبین، محرم، والفجرمقدماتی و خیبر حماسه آفرید و مسئولیت های مختلفی از جمله فرماندهی و معاونت گروهان را بر عهده گرفت وی در عملیات بدر در حضوری عاشقانه داشت و در جریان این عملیات فرماندهی گردان کمیل از تیپ 33 المهدی (عج) را بر عهده داشت و در جریان همین عملیات در شرق دجله در تاریخ 26/12/1363 در سن 25 سالگی شربت شهادت را نوشید. روحش شاد

منبع:كتاب خلاصه خوبيها ج2

دزفول شهري از استان خوزستان بود که در سال 1329 تولد کودکي به نام اسحاق را جشن گرفت که اميد برقراري عدالت داشت اسحاق از آغاز کودکي ظلم و جور رژيم را با تمام وجودش حس مي‌کرد و در دوران شکوفايي روح‌ بيتابش مبارزه با ظلم را در خود پرورش داد پدرش نيز مردي سازنده بود، حتي چشمانش را در جريان شکنجه‌هاي ساواک ازدست داد اسحاق تحصيلاتش را تا اخذ مدرک کارشناسي در رشته روانشناسي ادامه داد سپس از سال 1352 بعنوان متصدي فرستنده‌هاي راديويي درسازمان صدا و سيماي مرکز اهواز مشغول به فعاليت شد همزمان با اوج‌گيري انقلاب اسلامي در صف سربازان روح‌الله قرار گرفت شرکت در جلسات مذهبي و فريادهاي الله‌اکبر در ظلمت شبها از او مردي پرصلابت و باشکوه ساخت.او عاشق شهادت در راه حق بود، چرا که برادرش ابراهيم با زبان روزه به ديدار خدا شتافته و خواهرش به همراه دو فرزندش در بمباران هوائي انديمشک به زيارت حق نائل شده بودند. با آغازجنگ تحميلي همراه و همسنگر دلاورمردان بسيجي به مصاف باطل رفت و مردانه از حريم پاک کشور دفاع نمود. عيدي گماري سرانجام در تاريخ 13/7/1359 در سن 30 سالگي بر اثر اصابت گلوله له شهادت رسيد و خاک اهواز را به خون خويش مزين ساخت.

منبع:پرونده‌هاي صدا و سيما

سياوش عيسي‌نژاد در سال 1346، در شهرستان اردبيل ديده بر جهان گشود. در هفت سالگي، قدم به مدرسه گذاشت و تا كلاس دوم متوسطه، در دبيرستان طالقاني اردبيل به تحصيل پرداخت. او كه روح مسيحايي‌اش در انتظار روشنايي و سپيدي انقلاب بي‌قراري مي‌كرد همگام با تلاش و مبارزه مردمي عليه رژيم ستمشاهي در مبارزات و تظاهرات گسترده، حضوري فعال داشت. پس از پيروزي انقلاب نور، در سال 1364، پرچم مقدس سپاه را بر دوش گرفت و وارد دوره تازه‌اي از جريان مبارزه و دفاع گرديد. قلب بي‌قرار سياوش، توانايي ماندن نداشت و در اشتياق شيرين، وصالي سرخ را تمنا مي كرد. وي در حالي كه فرماندهي گردان فجر از لشگر 43 امام علي (ع) را بر عهده داشت، در عمليات كربلاي 5، در تاريخ 30/10/65 رحل سفر بست و بر اثر اصابت تركش به ناحيه قلب و سر به شهادت رسيد و قلب پاكش آرامش جاوداني يافت.

منبع:كتاب روايت سيمرغ

درست نمي‌شناختمش اما چهره‌اش هميشه آرامم مي‌کرد. نامش حسن بود و در سال 1339 در «بنوت رشيديان» متولد شده است. دلير بود و شجاع و جهاد در راه خدا برايش از هر امري بالاتر و مهم‌تر بود.
عمليات کربلاي 5 که شروع شد ديگر نديدمش. همه جا را گرد و غبار پوشانده بود و بچه‌ها در اضطراب و شوق غرق شده بودند. بعدها شنيدم که حسن عيسوندجهان‌بخشي همان روز يعني 9/11/1365 در 26 سالگي خاک شلمچه را با خونش گلگون کرد و به ديدار خدا شتافت و پيکر پاکش را در گلزار شهداي صفي‌‌آباد به خاک سپردند تا ميعادگاه همه‌ي دوستان و عاشقانش باشد.

منبع:كتاب سبكبالان ساحل ها   -  صفحه: 112

اردشير در سال 1337 در شهرستان آستارا به دنيا آمد؛ معرفت‌شناسي را از والدينش آموخت و همواره در محافل انس و صفا و دعا پيشگام بود. در برخورد با افراد خانواده و مردم مهربان بود و براي کمک به محرومين از هيچ تلاشي فروگذار نکرد. با شروع فعاليت‌هاي سياسي بر ضد رژيم، بارها توسط مزدوران ساواک مورد آزار و اذيت قرار گرفت.
عين‌اله‌زاده در خصوص مطالعه‌ي علوم سياسي و معارف تجربه‌ي بسياري داشت. با دارا بودن استعداد فراوان در امر خطاطي و نقاشي اغلب اوقات کارهاي تبليغاتي بسيج و مسجد محل را بر عهده مي‌گرفت تا بتواند از هر طريقي وظيفه‌ي خود را نسبت به دين و انقلاب انجام دهد. اردشير بعد از اخذ مدرک ديپلم تحصيلاتش را در رشته‌ي فيزيک دانشگاه کاشان ادامه داد و با آغاز جنگ تحميلي در جمع دلاوران لشکر امام حسين (ع) به ميدان رزم شتافت.
عين‌اله‌زاده سرانجام در روز يازدهم اسفندماه سال 1362 در منطقه‌ي جفير هنگام عمليات خيبر در سنّ 25 سالگي بر اثر اصابت گلوله به گلو به بيکران آسمان بال گشود.

منبع:كتاب سرخ سيمايان سبز   -  صفحه: 172

به دنيا که آمد، نامش را «علي» گذاشتند؛ علي عيوضي.
در دامان پرمهر خانواده بزرگ شد. روزها از پي هم سپري مي‌گشت و هر روزي که مي‌گذشت، خصائل و افکار علي رشد نمود و از او جواني انقلابي و پرتلاش ساخت. با شروع جنگ تحميلي به سپاه اسلام پيوست تا در مقابل کفر ايستادگي کند.
با عضويت در لشکر 10 سيدالشهداء (ع) با عنوان فرماندهي گردان قمر بني هاشم (ع) دليرانه و شجاعانه به مبارزه پرداخت و سرانجام در تيرماه سال 1366 طي عمليات نصر 4 درمنطقه ماووت نامش براي هميشه جاويدان ماند و شهد شيرين شهادت نوشيد و در بهشت زهراي (س) تهران، قطعه‌ي 29، رديف 148، شماره‌ي 16 آرام گرفت.

منبع:پرونده شهيد در لشگر10 سيدالشهدا  

عبدالله در يکي از روستاهاي شمال ايران پا به عرصه‌ي وجود نهاد و متأسفانه در همان اوان کودکي از محبت مادر محروم شد.
عبدالله از هوش و استعداد خارق‌العاده‌اي برخوردار بود و به همين خاطر در غالب سال‌هاي تحصيل دو سال را در يک سال طي مي‌کرد اما بعد از اخذ ديپلم به دليل مشکلات مالي نتوانست داوطلب ورود به دانشگاه‌هاي مدارس عالي کشور شود. چندي بعد ازدواج کرد و از او يک فرزند به يادگار ماند؛ سپس به نيروي هوايي ملحق شد و به عنوان افسر کنترل شکاري شروع به خدمت نمود.
در اوج خفقان پاييز و زمستان سال 1357 عبدالله در بيشتر راهپيمايي‌هايي که بر ضد رژيم ترتيب داده شده بود، شرکت مي‌کرد و به همين دليل اگر انقلاب پيروز نشده بود، مرگ او حتمي بود. با پيروزي انقلاب اسلامي عبدالله به عضويت انجمن اسلامي نيروي هوايي درآمد و وقتي جنگ تحميلي آغاز شد، او داوطلبانه به عضويت ستاد جنگ‌هاي نامنظم به فرماندهي شهيد بزرگوار دکتر چمران درآمد و در عمليات سوسنگرد به عنوان فرمانده‌ي عمليات در اثر اصابت ترکش خمپاره دچار پارگي مينسک پا شد و در همان سوسنگرد بستري گرديد
ولي وقتي مزدوران بعثي صهيونيستي عراق، بيمارستان را مورد حمله قرار دادند، او براي نجات دادن ساير بيماران که نسبت به او حال وخيم‌تري داشتند، تخت بيمارستان را ترک کرد اما چون کليه‌ي راه‌هاي زميني و هوايي منتهي به سوسنگرد مسدود شده بود، از آمبولانس و هلي‌کوپتر و ساير وسايل امدادي نتوانستند کمک بگيرند و به همين خاطر عبدالله با کمک يکي از پرستاران و يکي از اهالي محل قايقي را تهيه نموده و بيماران را با قايق به آن طرف رودخانه مي‌رساند که از خطر قواي دشمن مصون باشند و آخرين باري که عبدالله قصد داشت خودش محل را ترک نمايد در زير آتش شديد دشمن که رودخانه را هدف‌گيري مي‌کردند، به شهادت رسيد.
تا چند روزي خبري از او نبود تا اين که مدتي بعد پيکر عبدالله را اهالي محل و هم‌رزمان او در 24 کيلومتري سوسنگرد پيدا کردند و به خاطر رشادتي که او در نجات دادن جان بيماران از خود نشان داده بود، اهالي سوسنگرد قصد داشتند پيکر پاک او در همان سوسنگرد دفن نمايند تا آرامگاه ايشان به عنوان سمبل مقاومت و رشادت در آن کوير خشک سوزان، زيارتگاه اهالي محل باشد اما با مخالفت دوستان عبدالله و خانواده‌اش سرانجام در آذرماه سال 1359 پيکر پاک شهيد عبدالله عيسي‌پور در تربت بهشت زهرا به خاک سپرده شد.

منبع:مجله صف   -  تاریخ:  1368/2 -  صفحه: 38

اردشير در سال 1337 در آستارا به دنيا آمد. او با کلام خدا بزرگ شد و در سن 7 سالگي به مدرسه رفت. بعد از اخذ مدرک ديپلم به دانشگاه کاشان راه يافت و در رشته‌ي فيزيک به ادامه تحصيل پرداخت.
اردشير در زمان قيام امام امت به فعاليت‌هاي سياسي روي آورد و بارها توسط مزدوران ساواک دستگير شد.
عين‌الله‌زاده در خصوص مطالعه‌ي علوم سياسي و معارف تجربه بسياري داشت و با گروه‌هاي ضدانقلاب در جلسات مباحثه به مبارزه مي‌پرداخت. اغلب اوقات نيز با انجام کارهاي تبليغاتي مثل خطاطي و نقاشي سعي ‌کرد دين خود را نسبت به دين انقلاب ادا کند.
او با شنيدن خبر عمليات خيبر و آمادگي لشکر امام حسين (ع) خود را به اهواز رساند تا همراه دلاوران اين لشکر حماسه‌اي پر شکوه بيافريند.
عين‌ا...‌زاده سرانجام در تاريخ 11/12/1362 در سن 25 سالگي در منطقه‌ي جفير هنگام عمليات خيبر بر اثر اصابت گلوله به گلو به شهادت رسيد. همان گلويي که نداي لااله‌الاالله از آن برمي‌خواست.

منبع:ماهنامه ستارگان درخشان شماره 25

جلال عیسی نیا در دهمین روز از تیرماه سال 1334 صاحب فرزند پسری شد که او را اسدالله نامیدند از همان آغاز عشق به اهل بیت (ع) در وجود این کودک ریشه دوانید و قرائت قرآن جانش را منور ساخت تا جائیکه در هفت سالگی قاری قرآن هیتهای بزرگسالان در قائم شهر (زادگاهش) بود با رسیدن به سن تحصیل وارد حوزه علمیه بهشهر شد و در محضر آیات عظام کوهستانی و ایازی کسب فیض نمود و پس از چندی به شهر مقدس قم عزیمت کرد و در جواربارگاه حضرت معصومه به فراگیری علوم اسلامی پرداخت در هجدهمین بهار زندگی خود پیمان ازدواج بست و در گذر ایام صاحب 5 فرزند شد.او که از سن 16 سالگی بر ندای خمینی کبیر (ره) لبیک گفته بود به سبب فعالیت های انقلاب در مدرسه فیضیه تحت تعقیب قرار گرفت پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1358 وارد جهادسازندگی قم شد وی که علاوه بر ادامه تحصیلات حوزوی به فراگیری علوم به شکل کلاسیک نیز پرداخته بود پس از اخذ مدرک دیپلم به عنوان مسئول امور اداری و مالی آموزش و پرورش قم مشغول به خدمت شد و چندی بعد سرپرستی هلال احمر این شهرستان را عهده دار گردید.آشنایی ایشان به زبانهای انگلیسی و عربی و نیاز وزارت امورخارجه به بهره گیری ازنیروهای فرهنگی باعث شد تا حجت الاسلام عیسی نیا کارشناس روابط فرهنگی به استخدام این وزارتخانه درآید و در زمینه های مختلفی از جمله امور سیاسی اقتصادی فلسفه اسلام و غرب و تاریخ معاصر ایران به مطالعه و تحقیق بپردازد وی در کنار همه فعالیتهای خود از حضور در جبهه نیز غافل نبود تا هنگام شهادت 9 بار عازم جبهه های نبرد شد و سرانجام در روز اول اسفندماه سال 1364 در سن 30 سالگی در معیت حجت الاسلام محلاتی و سایر همراهان ایشان در حالیکه با یک هواپیماهای مسافربری عازم بازدید از مناطق جنگی جنوب کشور بود از سوی هواپیماهای دژخیمان بعثی مورد هجوم قرار گرفت و ستاره ای در آسمان شهادت شد و پیکر مطهرش در روستای قراخیل قائم شهر آرام گرفت. روحش شاد

منبع:كتاب يادواره شهداي وزارت امور خارجه