ليست شهداي دفاع مقدس (م)

بهرام در سال 1336 در روستاي هريکنده شهرستان بابل متولد شد. سالهاي زيباي کودکي او در روستاي سرسبز زادگاهش سپري شد تا اينکه به استخدام آموزش و پرورش درآمد و به عنوان معلم به ترتيب کودکان اين ديار آسماني پرداخت. آغاز جنگ تحميلي او را به دفاع از مرزهاي کشور فراخواند. مهدي زاده سرانجام در شانزدهمين روز از اسفندماه سال 1365 در سن 29 سالگي در عمليات کربلاي 5 بال در بال ملائک به آسمان پرگشود. شلمچه ميعادگاه اين عاشق وارسته براي ديدار حق بود.

منبع:روزنامه كيهان   -  تاریخ:  1383/5/7

هفتم مرداد 1334 مردم روستاي هنسک بافق شاهد تولّد فرزندي مبارک در خانواده‌اي باصفا و متديّن بودند که نامش "علي" نهاده شد.
دوران کودکي و نوجواني را سپري نمود. تحصيلات را تا مقطع راهنمايي ادامه داد و سپس به جهت امرارمعاش خانواده در اداره‌ي جنگلداري شهرستان بافق مشغول به کار شد.
با اوج‌گيري نهضت انقلاب اسلامي در فعاليت‌هاي سياسي، از قبيل شرکت در راهپيمايي‌هاي عليه رژيم شاه و پخش اعلاميه‌هاي حضرت امام خميني‌ (ره) حضور به سزايي داشت. از آن‌جا که ايشان علاقمند به فعاليت در بخش معدن بود، در يک فرصتي که شرکت سنگ‌آهن اقدام به پذيرش نيروي کار نمود، وي به استخدام اين شرکت درآمد و سالياني مشغول به خدمت بود.
مهدي‌زاده در جلسات مذهبي و عقيدتي و مراسم نماز جمعه و دعاي کميل همواره حضور فعال داشت. وي مدتي مسئول پايگاه شهيد رجايي نيز بود. با شروع جنگ تحميلي به فراگيري فنون نظامي پرداخت و سپس رهسپار جبهه‌ها گرديد و بارها در عمليات‌هاي مختلف شرکت نمود.
آخرين سفر اين دلاور مرد خطه‌ي کوير، شرکت در عمليات پيروزمندانه‌ي بدر بود که پس از يک نبرد نابرابر با دشمن پليد در 23 اسفند 1363 در سنّ 29 سالگي به فيض شهادت نايل و پيکر مطهرش بعد از سالياني چند که در منطقه‌ي شرق دجله به جا مانده بود، سرانجام شناسايي و به وطن بازگرانده شد.

منبع:مجله‌ي الغديريان   -  تاریخ:  1388 -  شماره مجله: 39-  صفحه: 30

محمود در سال 1325 در شهر ممقان در خانواده‌اي مذهبي ديده به جهان گشود. او فرزند كوچك خانواده بود. در سنّ ده سالگي پدرش را از دست داد و بعد از مرگ نابهنگام پدر، مسئوليت خانواده به دوش برادر بزرگترش مهدي افتاد و به راستي با وجود تمام مشقات و سختي زندگي در تمام مراحل، مهدي تكيه‌گاه مطمئن محمود بود و محمود پنهان و آشكار سپاسگزار برادر بزرگتر.
وجودش از محبت و مهر آكنده بود و اين علاقه و اشتياق را با همه به تساوي تقسيم مي‌كرد. او با توجه به كمي سن از هوش فوق‌العاده‌اي برخوردار بود و مانند بزرگترها در تمام كارها احساس مسئوليت مي‌كرد. وي پس از به اتمام رساندن دوره‌ي ابتدايي و راهنمايي، دوره متوسطه را در شهرستان تبريز آغاز و موفق به اخذ فوق ديپلم از آن‌جا شد.
محمود علاقه‌ي زيادي به شغل معلمي داشت و همين علاقه او را به استخدام در آموزش و پرورش راغب نمود. او با اشتياق و ميل وافري تعليم و تعلّم را در كلاس درس آغاز كرد. براي او كلاس مزرعه‌اي بود آماده‌ي كشت نيكي‌ها و او باغبان مزرعه‌ي كوچك كلاس‌اش شد. در ذهن او وجود هر دانش آموز هزاران هزار بذر كمال در خود داشت و دست‌هاي سبز معلم بايد كه به اين بذرها رستن و جوانه زدن هديه مي‌كرد.
چندي نگذشت كه چون هميشه به يمن اخلاق نيك و خصايص حسنه‌اش مورد توجه همكاران و شاگردان‌اش قرار گرفت. همه دوستش داشتند و آشكارا و در خفا او را نمونه‌ي روشن يك معلم متعهّد و دلسوز و فداكار مي‌دانستند. محمود به انجام به موقع فرايض ديني اهميت زيادي قايل بود. هر شب خانه را به عطر نماز شب مي‌آراست و روي سجاده در راز و نياز با معبود آرام مي‌گرفت. او هميشه و همه جا آماده‌ي خدمت به اسلام و انقلاب بود و در همين راستا به عضويت پايگاه مقاومت درآمد و به عنوان عضو فعال پايگاه هميشه و هر شب در آن‌جا حضوري مشتاقانه داشت.
در سال 1362 با دختري پاكدامن و عفيفه عقد ازدواج بست و دو سال بعد به همراه برادر بزرگترش ( مهدي ) عازم جبهه شد. مهدي عازم منطقه‌ي كردستان شد و محمود روانه‌ي جبهه‌ي جنوب؛ اشتياق حضور در صف لشكريان مخلص حق، از او انسان ديگري ساخته بود و هنوز بيش از نوزده روز از لمس آن لحظه‌هاي ناب نگذشته بود كه در اثر بمباران شيميايي هواپيماهاي دشمن در تاريخ 19/1/1364 در شرق دجله در سنّ 39 سالگي به نداي حق لبيك گفت و جام شيرين شهادت را سر كشيد و به لقا رب نايل آمد.

منبع:كتاب آموزگاران شهادت جلد 2   -  صفحه: 365

غلام مهديان سال 1341 در خانواده‌اي مؤمن و مذهبي در روستاي روان ديده به جهان گشود. او کودکي خود را در خانواده‌اي که مملو از عشق به اهل بيت (ع) بود سپري کرد و وارد دبستان گرديد، ولي به علت کمبود امکانات و نداشتن مدرسه و امکانات لازم در روستاي محل زندگي، از تحصيل بازماند و به کارهاي کشاورزي و دامداري پرداخت تا کمک کار پدر در تهيه امرار معاش زندگي خانواده باشد. غلام در سال 1359 به استخدام شهرباني سابق درآمد و پس از چند سال خدمت صادقانه در مناطق جنگي کردستان و ايلام عاقبت در مورخ 22/10/1365 بر اثر بمباران هواپيماهاي رژيم مزدور عراقي در سن 24 سالگي در شهر ايلام به درجه رفيع شهادت نايل و به خيل شهيدان پيوست.

منبع:كتاب ملكوتيان صفحه 162

غلام‌رضا مهديه نجف‌آبادي در بيست و چهارم آذرماه سال 1344 در نجف‌آباد اصفهان متولّد شد. وي تحصيلات خود را تا ديپلم با موفقيت به پايان رسانيد و در سال 1364 وارد دانشگاه علامه طباطبايي شد و در رشته‌ي علوم اجتماعي _ گرايش برنامه‌ريزي – مشغول به تحصيل شد كه بعد از ترم چهارم به جبهه اعزام شد.
از خصوصيات اخلاقي او فروتني و تواضع، احترام به والدين و صبور بودن ايشان بود به طوري كه همه‌ي افراد او را دوست مي‌داشتند. هم‌چنين مي‌توان به حضور فعال ايشان در صفوف نماز جماعت اشاره كرد. غلام‌رضا ارادتمند اهل‌بيت (ع) بود و بر انجام واجبات و ترك محرمات و خواندن نماز اول وقت تأكيد داشت و با قرآن مأنوس و دائماً در حال ذكر گفتن بود.
از لحاظ فكري با مسايلي كه باعث مي‌شد به انقلاب ضربه وارد شود، مخالفت مي‌كرد. در زمان حمله‌ي عراق به فاو، مسئول و جانشين فرمانده‌ي گروهان لشكر هشت نجف‌اشرف گردان انبيا بود و در تاريخ 1/5/67 در سنّ 23 سالگي به درجه‌ي رفيع شهادت نايل گرديد.
پيكرش براي هميشه چون گوهري ناب در صدف خاك پنهان ماند.

منبع:مطالب ارسالي از دانشگاه علامه طباطبايي  

مادر مدتها بود که چشم، به راه داشت تا فرزندش متولد شود. با شوق نامش را موسي الرضا نهاد و از خداوند سلامتي و سعادت او را خواستار شد، در 7 سالگي به مدرسه رفت و آموختن علم را تجربه نمود تا اينکه بعد از اخذ مدرک سيکل به عضويت بسيج درآمد تا از دستاوردهاي انقلاب حمايت نمايد او اغلب در شرکت محل کارش نگهباني مي داد تا از دستبرد منافقان در امان بماند. در زمان حمله رژيم بعثي در عمليات طريق القدس شرکت کرد و در سال 1361 به عضويت پايگاه مقاومت امام حسين (ع) مسجد صاحب‌الزمان (عج) درآمد. در سال 1362 به جبهه بازگشت و نبرد با دشمن بعثي را ادامه داد مهرابي چندي بعد به تهران مراجعت نمود تا اينکه در سال 1363 به مناطق جنگي مأموريت يافت. وي هر از گاهي به شهر بازمي‌گشت و سرانجام براي آخرين بار در تاريخ 20/1/1365 پا بر خاک خونين رزم نهاد و در بعدازظهر روز چهارم خردادماه سال 1365 در جزيره مجنون آسماني شد.

منبع:پرونده شهيد در پايگاه امام حسين (ع) حوزه 279 كميل بسيج اسلامشهر

سليمان در روز شانزدهم مردادماه سال 1342 در روستاي «چاه‌شرف» در خانواده‌اي مذهبي ديده به جهان گشود. تحصيلات ابتدايي را در دبستان «چاه‌شرف» و دوره‌ي راهنمايي را تا کلاس دوم در مدرسه‌ي شهيد اندرزگوي لامرد ادامه داد. روحيه‌اي کنجکاو و جستجوگر داشت و با طرح سؤالات ديني بر اطلاعات خود مي‌افزود.
در دوران پيروزي انقلاب با آن‌که نوجواني 15 ساله بود، در تظاهرات عليه شاه فعالانه شرکت کرد.
پس از پيروزي انقلاب، عضو بسيج مستضعفين گرديد و در گروه مقاومت چاه‌شرف به فعاليت‌هاي فرهنگي و تبليغي مشغول بود. هنگامي که استکبار جهاني هجوم همه‌جانبه‌ي خود را عليه انقلاب آغاز کرد، همگام با بسيجيان راهي مناطق عملياتي شد تا از استقلال کشور دفاع کند. در تنگ چزابه با دشمن پيکار کرد و پس از بازگشت از جبهه، به خدمت مقدس سربازي رفت.
دو سال در جبهه‌هاي سردشت، باختران و گيلان‌غرب به دفاع از مرزهاي ميهن پرداخت و پس از اتمام سربازي، به استخدام اداره‌ي برق درآمد. آخرين رزم دلاورانه‌اش در رزمگاه شلمچه بود.
او که براي وصال معشوق لحظه‌شماري مي‌کرد، در بامداد روز نوزدهم دي‌ماه سال 1365 با رمز مقدس يازهرا (س) در عمليات ظفرآفرين کربلاي 5 شرکت کرد. سرانجام پس از جهادي بي‌امان با دشمن، در حالي‌که زيباترين جلوه‌هاي ايثار را به نمايش گذاشته بود، در تاريخ 13/12/1365 در سن 23 سالگي جان خاکي را وا نهاد و به ملکوت اعلي پرگشود.

منبع:كتاب حديث عاشقان صفحه 460

ثانيه‌ها به تندي مي گذشت و زمان به لحظه تولد اصغر نزديک مي شد، مردم روستاي مهارلو (شهر شيراز استان فارس) با شور و شعف ولادت او را به يکديگر خبر دادند و تقويم سال 1321 براي خانواده مهربان با تولد او مزين گشت.پدر مردي کشاورز بود و رزق خود را از ميان نعمات الهي براي فرزندانش مي‌آورد.اصغر نيز همپاي او «کاشتن» و بهره‌گيري از نعمت الهي را فرا گرفت.سپس به مدرسه رفت لحظات آموختن، بهترين زمان، زندگي او بود.اما عدم امکانات آموزشي روستا باعث شد حسرت چشيدن شربت دانستن براي مدتها در دل او باقي بماند.مهربان به ناچار کار کشاورزي را ادامه داد.تا اينکه در سالهاي پرشور جواني، عازم خدمت نظام وظيفه شد اين دوره اگرچه با سختي گذشت؛ ولي اصغر درسهاي بزرگ زندگيش را آنجا آموخت سپس به استخدام آموزشگاه گروهباني درآمد.شوق تحصيل علم باعث شد در همان سالها به صورت شبانه مدرک ديپلم خود را دريافت نمايد و راهي وادي و عرصه‌اي شود که فرداي او را خواهد ساخت.اصغر به دانشکده افسري راه يافت و بر آموختهاي خويش افزود.محرم سال 1344 به همراه دوستانش در ارتش مراسم عزاداري برگزار کرد و اين سنت را در آنجا بنيان نهاد.لشگر 92 زرهي اهواز اولين محل خدمت مهربان بود و او تا آغاز جنگ تحميلي در آنجا ماند.اوايل مهرماه سال 1359 جبهه هاي جنگ ميزبان قدوم دلاورمردي از لشکر خميني بود.اصغر فرماندهي عزيزان ايران زمين را بر عهده گرفت و در عملياتهاي بيشماري حماسه آفريد.زخم عشق او را بارها به زمين انداخت.دو مرتبه از ناحيه کتف و دست راست مجروح شد اما ذره‌اي از اراده او بر بيرون راندن دشمن نکاست.شوخ طبعي، متانت، ايمان و سرانجام تقواي دليرمردي چون او زبانزد رزمندگان جنگ بود، اصغر در گلوله‌باران روز دوازدهم ماه رمضان سال 1366 ه.ش با زبان روزه ملاقات حق را طلب نمود و برات ديدار حضرت دوست را دريافت کرد.45 سال انتظار براي رؤيت نور الانوار الهي سخت بود، اما شيريني لحظه وصال تمام اين سختي‌ها را از بين برد.

منبع:كتاب ميان خون