ليست شهداي دفاع مقدس (م)

عبدالرزاق معرفاوي فرزند حمزه در سال 1346 در روستاي گسبه‌نهرابتر از توابع شهرستان آبادان ديده به جهان گشود. صداي آب روان اروندرود طراوتي در جانش ريخت و او چون همه‌ي كودكان ايران زمين از مهر و محبّت خانواده‌اي دلداده به اهل بيت سيراب گشت. عبدالرزاق كودكي خوش چهره و زيباروي بود و تحصيلات دوران ابتدايي را در دبستان 17 شهريور زادگاهش سپري كرد. سيزده ساله بود كه آتش جنگ تحميلي افروخته شد و عبدالرزاق به همراه خانواده‌اش هفت ماه زندگي پرهراس را در اروندكنار تجربه كرد و پس از آن مجبور به ترك زادگاه خويش گشت. خانواده‌ي معرفاوي به دليل حملات پي در پي بعثي‌ها ناچار به مهاجرت به شهرستان فسا در استان فارس گرديد و 2 سال بعد از آن‌جا به چغادك مهاجرت كرد. عبدالرزاق به دليل فقر اقتصادي خانواده و مشكلات حاصل از آوارگي ناچار به ترك تحصيل در سال پنجم ابتدايي شد و به كارگري پرداخت و با رسيدن به سن قانوني جهت اعزام به خدمت سربازي داوطلب شد تا خشم و نفرت خود و هموطنانش را در سينه‌ي خصم بچكاند. او پس از گذراندن دوره‌ي آموزشي در پادگان نيروي زميني ارتش در كرمان به دهلران اعزام شد و از آن‌جا هم براي انجام مأموريت به سر پل ذهاب رفت و سرانجام اين رعناقامت 20 ساله‌ي خوزستاني در بيست و نهمين روز از اسفند ماه سال 1366، خاك سر پل ذهاب را به خون خويش رنگين ساخت و به ملكوت اعلي بال گشود. پيكر مطهّر او را در گلزار شهداي چغادك به خاك سپردند.

منبع:كتاب حديث ابرار صفحه 173

علي معروف فرزند حسن در سال 1322 در روستاي سيدمراد از توابع شهرستان نهبندان در خانواده‌اي مذهبي به دنيا آمد. با توجه به نبودن مدرسه در محل با تمرين و تلاش بسيار، خواندن و نوشتن را آموخت. قرآن را در كودكي فرا گرفت. از اوايل نوجواني قرآن را به طرزي دلنشين تلاوت مي‌كرد. انس او با كتاب الهي چنان بود كه در سفر و حضر، قرآن كوچكش را همراه داشت. علي ديگران را نيز به تلاوت قرآن سفارش مي‌نمود. پيوسته سعي داشت نماز را در اول وقت در مسجد اقامه كند. حتي براي نماز صبح ساعتي زودتر از بقيه به مسجد مي‌رفت و چراغ كوچك آن را روشن مي‌كرد.
يكي از زيباترين لحظه‌هاي زندگي علي همين ساعت است كه او در خلوت خود با مولا به نيايش مي‌پرداخت. روح متلاطم او را تنها ياد خدا به آرامش مي‌كشاند و از اين جهت پيوسته ذكر حق بر لبانش جاري بود. علي به هر چه كه به محبوبش متصل بود، عشق مي‌ورزيد و به مدحش زبان مي‌گشود. راستي چه عروة‌ الوثقي محكم‌تر از اهل‌بيت، كه او باصفاترين مدح و مرثيه را در عشق به آن‌ها مي سرود. علاقه‌اش را به امام هشتم (ع) و حضرت معصومه (س) را همه مي‌دانستند. او سعي مي‌كرد سالي يك بار حتماً‌ به زيارت امام (ع) همت مي‌گمارد.
اعتقاد و علاقه‌ي خاص علي به مسجد جمكران نيز از همين محبتش به اهل‌بيت سرچشمه مي‌گرفت. سفارشات اين پدر مهربان را در مورد تحصيل علم، تقوي، حجاب و نماز اول وقت و تلاوت قرآن فرزندانش به ياد دارند. رعايت نمودن مسايل شرعي از بارزترين صفات علي بود. او با طيب خاطر خمس و زكات مالش را مي‌پرداخت و در كارهاي خير از سابقين شمرده مي‌شد. به امام خميني (ره) عشق مي‌ورزيد و توانست يك بار به ديدار امام نايل آيد. وي از معتقدان ولايت‌فقيه بود.
علي در آذرماه سال 1362 از طريق بسيج جهت آموزش نظامي به كاشمر اعزام شد وي پس از پايان دوره به مناطق جنگي جنوب اعزام گرديد. وي در ششم اسفندماه سال 1362 در عمليات خيبر منطقه‌ي عملياتي جزيره‌ي مجنون بر اثر اصابت گلوله در سنّ 40 سالگي به آرزوي ديرينه‌اش كه شهادت در راه خدا بود، رسيد.
پيكر پاك و مطهرش پس از 12 سال در سال 1374 شناسايي شد و پس از تشييع در گلزار روستاي سيدمراد به خاك سپرده شد.

منبع:كتاب فرهنگنامه شهداي شهرستاي بيرجند جلد2   -  صفحه: 700

عبدالرّضا در اولين روز سال 1343 ديده بر جهان هستي گشود؛ كودكي او در كازرون سپري شد اما به علّت بيماري قلبي از سن 5 سالگي مدام تحت نظر پزشكان بود. تا آن‌جا كه اطبا از معالجه‌اش قطع اميد كردند و مادر به ناچار دست به دامان سيد و سالار شهيدان (ع) و علمدار كربلا (ع) گشت. صبح روز بعد حال عبدالرّضا بهتر شد، گرچه باز هم مي‌بايست تحت نظر پزشكان باشد ولي وضع جسمي و روحي مساعدي داشت.
معزّي مثل همه‌ي كودكان ديگر به مدرسه رفت؛ دانش‌آموز بود، كه در جرگه‌ي تظاهركنندگان ضدّ رژيم قرار گرفت. سال سوم دبيرستان نيز لباس رزم پوشيد و به ميدان نبرد حق عليه باطل شتافت. سرباز نيروي زميني ارتش بود. مردانه جنگيد و عاشقانه پر كشيد.
روز هفدهم خرداد ماه سال 1363 روز عروج بود. معزّي در سن 20 سالگي از خاك اروند به آسمان بيكران شهادت بال گشود. او را به بيمارستان انتقال دادند و اما بر اثر اصابت گلوله به سر، بازو و كمر به شهادت رسيد و در گلزار شهداي بوشهر به خاک سپرده شد.

منبع:كتاب پل استوار صفحه 177

جابر کودکي پاک و مهربان از شهرستان دهدشت استان کهگيلويه و بوير احمد بود که در سال 1348 به دنيا آمد. شوق زيادي براي آموختن علم داشت، اما آغاز جنگ او را به صف تظاهرکنندگان کشاند و او در سنين نوجواني سرباز کوچک لشکر روح الله شد. با شروع جنگ، جابر سنگر مدرسه را رها کرد و راهي ميدان نبرد گشت و سرانجام در عمليات خيبر در منطقه‌ي طلائيه در تاريخ 12/12/1362 در سن 14 سالگي به شهادت رسيد. پيکر پاکش هيچ‌گاه به وطن بازگشت.

منبع:نشريه وصال سال سوم شماره 25 صفحه 9

شهيد ابراهيم علي معصومي، در سال 1337، در روستاي «شاهجرين» از توابع همدان، در خانواده‌اي متدين چشم به جهان گشود. پدر و مادرش او را پيش از مدرسه به مكتب فرستادند تا قرآن و علوم اسلامي را فرا گيرد. وي با توانايي و زكاوت فراوان توانست در امتحانات اول و دوم دبستان همزمان شركت كرده و با نمرات عالي، به كلاس سوم راه يابد كه در طي چهار سال تحصيل، تا پايه دوم راهنمايي را با موفقيت، به پايان رساند اما به دليل مشكلات اقتصادي و دوري راه از ادامه تحصيل بازمانده و در جستجوي حرفه، روانه تهران گشت و در يك كارگاه خياطي مشغول به كار شد. از آنجايي كه اعتقادات مذهبي در سراسر وجود او ريشه اي گسترده داشت، در آغاز فعاليتهاي مردمي به رهبري امام (ره)، به گروه مبارزان پيوست و در پخش اعلاميه‌ها و نوشته‌هاي امام (ره)، از هر فرصتي براي افشاي ماهيت رژيم، بهره مي‌برد. ابراهيم‌علي كه علاقه فراواني به كار و تلاش در مكتب اسلام و انقلاب داشت با پيروزي انقلاب اسلامي، در سال 1359 به عضويت رسمي سپاه پاسداران همدان درآمد و در شروع جنگ تحميلي به منطقه «سر پل ذهاب» رفت. پس از اشتغال يك ساله در سپاه شهر همدان، با وجود مشكلات مختلف، به تهران منتقل شده و در پادگان وليعصر (عج) مستقر گشت. در همان زمان به صورت داوطلبانه، در جبهه‌هاي كردستان حضور يافت و در محور «مريوان» به مقابله با دشمن پرداخت. براي مدتي مسئوليت حفاظت از بيت امام، به وي واگذار گرديد و در پايان اين مأموريت در عمليات «فتح المبين» حماسه آفريد. سپس به همراه گروه اعزامي به لبنان، به اين كشور اعزام شد و با ايفاي وظيفه، به ميهن بازگشت و به عنوان فرمانده گردان پذيرفته شد. فرماندهان به خاطر مسئوليتش از رفتن وي به خط مقدم جلوگيري كردند و او در يك فرصت مناسب، براي هدايت و ياري نيروها، به خط مقدم رفت و تعداد زيادي از نيروهاي عراقي را به هلاكت رساند. ابراهيم علي در حاليكه فرماندهي گردان كميل را بر عهده داشت در «منطقه پنجوين» ابراهيم گونه جنگيد و از آنجايي كه ماموريت زميني او پايان يافته بود با اصابت گلوله سلاح 106در عمليات والفجر 4 در تاريخ 17/8/1362، آخرين مأموريت الهي او در سن 25 سالگي، براي هميشه به ثبت رسيد. از او سه فرزند به يادگار ماند.

منبع:كتاب بي‌كرانه‌ها

هفتم آبان‌ماه سال 1342 کودکي پاک و معصوم قدم به عرصه‌ي گيتي نهاد که نامش را «جعفر» نهادند. او در شهرستان اسدآباد استان همدان بزرگ شد و در ميان مردم صميمي زادگاهش با داستان زندگي ائمه (ع) و فرهنگ و سيره‌ي عاشوراييان آشنا گشت؛ لذا در زمان جنگ تحميلي نداي امام امت (ره) را لبيک گفت.
معصومي در جبهه‌هاي نبرد حق عليه باطل مردانه جنگيد و سرانجام در بيست و چهارمين روز از بهمن‌ماه سال 1364 در سنّ 22 سالگي در عراق به شهادت رسيد.

منبع:ماهنامه جاودانه ها   -  تاریخ:  1387/11

هفتم آبان‌ماه سال 1342 کودکي پاک و معصوم قدم به عرصه‌ي گيتي نهاد که نامش را «جعفر» نهادند. او در شهرستان اسدآباد استان همدان بزرگ شد و در ميان مردم صميمي زادگاهش با داستان زندگي ائمه (ع) و فرهنگ و سيره‌ي عاشوراييان آشنا گشت؛ لذا در زمان جنگ تحميلي نداي امام امت (ره) را لبيک گفت.
معصومي در جبهه‌هاي نبرد حق عليه باطل مردانه جنگيد و سرانجام در بيست و چهارمين روز از بهمن‌ماه سال 1364 در سنّ 22 سالگي در عراق به شهادت رسيد.

منبع:ماهنامه جاودانه ها   -  تاریخ:  1387/11

سال 1345 محمد در روستاي آهنگري از توابع ممسني پا به عرصه‌ي هستي نهاد.
هنوز كودكي بيش نبود، پدر او را به مجالس ذكر اهل بيت (ع) برد تا با مباني و تعاليم اسلامي آشنا شود. آن روزها پدر وضع مالي مناسبي نداشت و آن‌ها با فقر دست به گريبان بودند. محمد دانش‌آموز مدرسه بود كه به همراه خانواده‌اش به شهر نورآباد مهاجرت كرد و اين واقعه هم‌زمان با اوج‌گيري مبارزات مردمي عليه رژيم شاهنشاهي بود.
با آغاز جنگ، محمد 14 ساله هر روز به بسيج مراجعه مي‌كرد اما به علت صغر سن او را اعزام نمي‌كردند. از اين روز يكي از اقوام را واسطه كرد كه در جبهه‌هاي جنگ تحميلي بود، تا او را نيز همراه خود ببرد. ولي باز هم نتوانست خود را در صفوف رزمندگان جا بدهد. بالاخره در سال 1361 لباس خاكيان افلاكي را به تن كرد و به جبهه‌ي غرب رفت و با سمت معاون گردان و مسئول گروهان پشتيباني گردان چهارم تيپ انصار الرسول الرسول برگزيده شد.
معصومي سرانجام در آبان‌ماه سال 1365 در سنّ 20 سالگي در شب عمليات، هنگام بازگشت به مواضع نيروهاي ايران بر اثر اصابت تركش توپ با پيكر خونين به لقاء يار شتافت.

منبع:كتاب ستاره هاي زميني   -  صفحه: 255

سال 1347، سال تولد حسين بود، کودکي پاک و آسماني که در جمع خانواده‌اي مهربان قدم گذارد.روح ايمان از همان آغاز در وجودش ريشه دواند و باعث شد جزء پيروان سيره‌ي نبي‌اکرم (ص) گردد.تلاش بي‌حد او براي اجراي فرامين الهي او را از خط و گناه دور نمود.حسين در طول دوران تحصيل به عنوان دانش‌آموزي نمونه به دوستانش معرفي گشت و همه به ديده احترام با او برخورد مي کردند در سالهاي جواني به شوق هدايت نسل فرداي ايران اسلامي در دانشکده تربيت معلم تحصيل نمود و به تدريس در مدارس پرداخت. سنجاني با آغاز حمله رژيم بعث حفاظت از کيان نظام جمهوري اسلامي را ارجح دانست و در رکاب ياوران روح‌الله (ره) به جبهه هاي جنوب رفت سرانجام اين شاهد بزمگاه عشق الهي در سال 1366 در سن 19 سالگي در شلمچه به ديدار دوست شتافت.

منبع:كتاب ياديادآوران