ليست شهداي دفاع مقدس (د)

علي دانشورلايين روستازاده‌اي ساده و باصفا که در دوم ارديبهشت‌ماه سال 1341 پا به عرصه‌ي گيتي نهاد. دوران کودکي را در آغوش گرم مادر و در کانون پرمهر و بي‌رياي روستاي "کرناوه‌شيرين" سپري کرد و وجود پاکش تلفيقي شد از صفا و سادگي مردم روستا و شهامت و دليري اهالي کوهستان.
هر شام با تماشاي آسمان پرستاره‌ي روستا که گويي هر ستاره‌اش راهي است از عالم خاک به فراسوي افلاک، به خواب مي‌رفت و هر بامداد با آواي ملکوتي اذان که از مسجد روستا برمي‌خواست و فضا را عطرآگين مي‌کرد، از خواب بيدار مي‌شد و روح و جانش در آن لحظات قدسي، بيش از پيش تشنه‌ي عروج مي‌گشت.
تحصيلات خود را تا مقطع ديپلم ادامه داد و در حين تحصيل براي کمک به معاش خانواده، به کار کشاورزي و دامداري مي‌پرداخت. پس از اخذ مدرک ديپلم به خدمت مقدس سربازي رفت و بعد از طيّ دوره‌ي آموزشي به جمع غيورمردان تيپ 55 هوابرد پيوست و وارد هنگامه‌ي نبرد نور با ظلمت گرديد.
او که هر بامداد در روستا شاهد نبرد نور با ظلمت بود؛ نيک مي‌دانست که در پس هر شب تاريک، روشنايي روز در پيش است و در آن آوردگاه نيز، استيلاي ظلمت ديري نخواهد پاييد. بعد از گذشت ماه‌ها حضور در مناطق مختلف عملياتي و رشادت‌هاي فراوان، سرانجام در بيست و پنجم آبان‌ماه سال 1361 در کشاکش پيکار با خصم در اثر اصابت گلوله آرپي‌جي، جام جانش از شوق ديدار دوست لبريز شد و شربت وصل نوشيد و شهد شهادت سر کشيد و به ديار باقي شتافت.
مزار پاکش در زادگاهش "‌کرناوه‌شيرين " استان خراسان قرار دارد.

منبع:كتاب گلواژه هاي شهادت جلد 10 صفحه 105

محمد در سال 1342 در شهرستان بستان‌آباد ديده به جهان گشود و در دامان خانواده‌اي اهل ديانت و تقوي رشد کرد. کودکي بسيار آرام و سر به زير بود و قبل از ورود به دبستان، قراعت قرآن را نزد پدربزرگش فرا گرفت. هفت ساله بود که وارد دبستان شد و با علاقه‌اي وافر، مشغول درس خواندن گرديد و هميشه جزو شاگردان ممتاز مدرسه بود.
ايام فراغت محمد در مغازه و کنار پدر سپري مي‌شد و در مکتب پدر درس زندگي مي‌آموخت. وي دوران راهنمايي و دبيرستان را در مدرسه‌ي شهيد بهشتي با موفقيت پشت‌سر گذاشت و دوران تحصيل او در دبيرستان هم‌زمان با انقلاب بود و محمدنيز همراه ديگر جوانان ‌آگاه و انقلابي به جمع مردم معترض پيوست و در راهپيمايي‌ها حضوري فعال داشت و يکي از بنيان‌گزاران هسته‌ي مقاومت پايگاه مسجد اميرالمؤمنين بود.
انس با قرآن و حضور خالصانه در دعاي کميل و توسل، انجام مشتاقانه‌ي فرايض ديني و مذهبي، از او جواني ساخته بود محبوب همه. او به تعليم و تربيت علاقه‌اي وافر داشت و نقش معلم را مانند انبيا نقشي روشنگرانه مي‌دانست و عقيده داشت که هدف آموزگار بايد هدايت جامعه به سوي الله باشد و کودکان را در راه رسيدن به کمال ياري کند؛ به همين منظور وي در سال 1360 وارد مرکز تربيت معلم تبريز شد و در رشته‌ي زبان انگليسي، مشغول ادامه‌ي تحصيل گرديد و پس از فارغ‌التحصيلي در منطقه‌ي محروم هشترود به تدريس مشغول گشت.
شاگردانش از او آموختند که اگر خورشيد همت بر آرزوهاشان نتابانند، همه کال مي‌مانند. او به دانش‌آموزانش آموخت که در برابر سختي‌ها مقاومت کنند و شايد بزرگ‌ترين درس او، درس عشق بود؛ درس ايثار و جانبازي.
پس از شروع جنگ ندايي آسماني او را به سوي جبهه‌ها کشاند و محمد بام بلند عروجش را در عمليات پيروزمندانه‌ي والفجر هشت يافت و جان خويش را در طبق اخلاص نهاد و در سال 1364 در سنّ 22 سالگي به آسمانيان پيوست.
هنوز هم فاو (اروندرود ) از عطر خون او و ديگر عاشوراييان به عطر بهشت آغشته است.

منبع:كتاب آموزگاران شهادت جلد 2 صفحه 171

محمدعلي در روستاي جم استان بوشهربه دنيا آمد. روزهاي کودکي‌اش را درسايه خانواده‌اي مهربان و متدين سپري کرد و فرامين و فرائض دين اسلام را از آنان آموخت. دانيال بعد از پيروزي انقلاب به عضويت بسيج درآمد و مردانه سلاح بر دوش گرفت تا راهي خطوط مقدم جبهه گردد. وي بعد از نبردي مردانه در تاريخ 11/8/1361 هنگام عمليات محرم در عين‌خوش شهد شيرين شهادت نوشيد. مزار پاکش در گلزارشهداي جم قرار دارد.

منبع:مجله ي عرشيان شماره 23

حمداد در سال 1352 به دنيا آمد. کودکي او در روستاي سرفارياب شهر دهدشت گذشت؛ مثل همه‌ي کودکان در سنّ 7 سالگي به مدرسه رفت اما جنگ تحميلي او را که شيفته‌ي مکتب سرخ حسيني بود، به ميدان رزم کشاند.
نوجوان بود و مادر برايش هزاران آرزو داشت اما حمداد دوست داشت قاسم لشکر فرزند زهرا(س) روح الله (ره) باشد؛ لذا در سنّ 13 سالگي در تاريخ 26/10/1365 در شلمچه عمليات کربلاي 5 به شهادت رسيد.

منبع:نشريه وصال سال سوم شماره 25

علي‌اصغر در تاريخ 14/12/1345 ش در تهران چشم به جهان گشود. او از ابتداي تولّد قوي، مقاوم و هوشيار بود. در دوران طفوليت بسيار مؤدب و خوش‌رفتار و دوست‌داشتني بود. گرچه محيط طاغوت‌زده‌ي آن زمان بسيار آلوده به فساد بود، اما ما سعي داشتيم محيط خانه و مدرسه و روابط اجتماعي فرزندانمان از جمله « علي‌اصغر » سالم باشد.
او از ابتدا با محيط مذهبي منزل و جلسات مذهبي خو گرفته بود. هنوز سنّ او به سه سال تمام نرسيده بود، در اين گونه جلسات حضور مي‌يافت. بدين ترتيب او از همان آغاز در مکتب قرآن و اهل‌بيت (ع) رشد يافت. او بسيار دوست داشت که روزي طلبه شود.
هنگامي که بستگان ما براي مهماني مي‌آمدند، از علي‌اصغر مي‌خواستند که براي آن‌ها احاديث ائمه‌ي اطهار را بخواند و به همين دليل به او طلبه کوچولو مي‌گفتند. علي‌اصغر زماني که سال سوم راهنمايي را به پايان رسانيد، مايل بود براي تحصيل در علوم ديني به قم و حوزه علميه سفر کند؛ که نشد. چند ماهي از تحصيلش در هنرستان نگذشته بود که براي آموزش نظامي عازم پادگان امام حسين (ع) شد. سپس رضايت‌نامه‌اي از والدين گرفت و عازم جبهه‌ي حق عليه باطل گرديد و حدود يک ماه و هشت روز به مبارزه و دفاع از کيان اسلامي و مکتب ديني خود پرداخت تا اين‌که در تاريخ 22/1/62 در منطقه‌ي دوکوهه در سنّ 17 سالگي شهد شيرين شهادت نوشيد.

منبع:يادواره 5600 شهيددانش آموز و شهيدفهميده

منصور در روز هفدهم آبان ماه سال 1350 در خانواده‌اي از اهل ايمان متولد شد؛ کودکي او در روستاي "چاه‌حسين‌جمال" گذشت. آموختن را از سن 7 سالگي آغاز نمود. بعد از اتمام دوره‌ي ابتدايي جهت تحصيل در دوره‌ي راهنمايي به شهر خورموج رفت اما جهت تأمين معاش خود در ايام تعطيل نيز کار مي‌کرد.
اواسط سال اول راهنمايي در تاريخ 20/1/1365 به جبهه رفت و 3 ماه مردانه جنگيد. در اين زمان در يک مانور از ناحيه‌ي گوش مجروح گرديد؛ اما بدون اين‌که اظهار درد يا ناراحتي کند روانه‌ي خط مقدم شد. بار دوم در تاريخ 20/8/1365 روانه‌ي ميدان نبرد گرديد و اين‌بار چهل روز دوره‌ي آموزش غواصي را طي کرد. داوريان در جبهه براي خانواده نوشت: تا زماني‌که ريشه‌ي کفر از زمين کنده نشود و مسلمانان در امنيت و آرامش به سر نبرند، به زادگاه خود برنمي‌گردد.
داوريان سرانجام در عمليات کربلاي 4 در دي ماه سال 1365 در سن 15 سالگي پا بر عرش الهي نهاد و در تاريخ 10/10/1365 در گلزار شهداي زادگاهش به خاک سپرده شد.

منبع:كتاب سروقامتان سبز صفحه 67

آغازين روز سال 1343 شاهد تولّد علي‌رضا بود. کودکي زيبا و دوست‌داشتني که با حضورش شور و نشاط را به اهل خانه هديه داد.
علي رضا که گاهي اوقات دوستان و آشنايان او را نقي صدا مي‌زدند، در زمان جنگ تحميلي مردانه سلاح برداشت و همراه غواصان لشگر اسلام به ميدان رزم شتافت.
عمليات کربلاي 5 در سرزمين شلمچه آخرين حماسه‌ي ماندگار اوست.
مزار پاکش در گلزار پايين‌زنجان قرار دارد.

منبع:ويژه نامه يادواره غواصان دريادل_اسفند 1375 صفحه 18

جمشيد در سال 1343 ديده به جهان هستي گشود. او روزهاي کودکي و نوجواني را پشت سر گذاشت.
اخلاص و ساده زيستي از بهترين خصايص ايشان و سرمشقي خوب براي ديگر اعضاي خانواده‌اش بود. او معتقد بود براي دفاع از ارزش‌هاي والاي اسلام و انقلاب همه بايد به جبهه بروند و خود او نيز با علاقه و شوقي شديد و عزمي راسخ و گام‌هايي استوار دعوت امام را لبيک گفت و به وظيفه شرعي و ديني خود عمل کرد.
جمشيد در جبهه مردانه جنگيد و سرانجام در روز نهم آذرماه سال 1360 هنگام عمليات طريق‌القدس در سن 17 سالگي بر اثر اصابت گلوله به سينه شهد شيرين شهادت نوشيد.
پيکر پاکش را از بستان به گلزار شهداي دارشاهي بويراحمد انتقال داده و به خاک سپردند.

منبع:كتاب خاطرات نور   -  صفحه: 68

سيدحميد از سلاله‌ي سادات و از طبقه‌ي کشاورزان و زحمتکشان بود؛ او به سال 1339 در سميرم متولّد شد و پس از دوره‌ي دبستان به خاطر فقر مالي شديد خانواده به کار روي آورد و همراه تحصيل کار مي‌کرد. او کشاورزي را برگزيد و به زودي راننده‌ي تراکتور گرديد.
مقارن با پيروزي انقلاب، سيد به خدمت وظيفه رفت و دو سال تمام که در کردستان در حال خدمت بود، حتي يک تلفن يا نامه از او نيامد. با شروع جنگ قلب حميد در جبهه مي‌تپيد. به پادگان غدير اصفهان رفت و مشغول گذراندن دوره‌ي آموزش اعزام به جبهه گرديد تا در سنگرهاي دفاع از اسلام بهتر رزم نمايد. در اين روزها والدينش به اصرار همسري را انتخاب کردند. حتي آنان سند ازدواج را در پادگان به حميد رساندند تا امضا نمايد و او براي ازدواج نيز حاضر نشد آموزش اعزام به جبهه را ترک گويد.
حدود يک ماه پس از ازدواج، داودي به جبهه رفت و تا پايان عمر کوتاهش اکثراً در جبهه بود؛ هر چند ماه يک بار به مرخصي کوتاه مدت چند روزه مي‌آمد گاه خبر سلامتش را همشهريان و دوستان فرمانده‌اش در لشکر 14 امام حسين تلفني به خانواده‌اش مي‌دادند. سيدحميد جبهه را خانه‌ي خود مي‌دانست و مي‌گفت: « در جبهه راحت‌ترم. » آن‌قدر دير به دير به خانه مي‌آمد که بچه‌هايش احساس غربت مي‌کردند! در طول مدت زندگاني مشترک که حاصل آن دو دختر است، فقط يک سال ايام نوروز سميرم بود؛ آن هم در بيمارستان به واسطه‌ي مجروحيت.
در ماه‌هاي محرم و صفر اين عاشق دلسوخته‌ي امام حسين (ع) حال و هواي ديگري داشت؛ دسته‌هاي سينه‌زني و زنجيرزني به راه مي‌انداخت و براي مولايش امام حسين (ع) عزاداري مي‌کرد گرچه در تمام ايام سال او عزادار حسين بود.
داودي در عمليات‌هاي کربلاي دو، چهار و پنج فرماندهي گردان را عهده‌دار بود و سرانجام اين سرباز امام حسين (ع) در عمليات کربلاي پنج در سال 1365 در حالي که 26 سال از عمر پربرکتش مي‌گذشت، همانند امام حسين (ع) سر از تنش جدا شد و در حالي که فريادهاي يا حسين از سر و تن جدا جدا به آسمان بلند بود، به پيش مولايش امام حسين (ع) شتافت و به آرزويش که همانند امام حسين (ع) شهيد شدن بود، رسيد.

منبع:كتاب ناظران وجه الله   -  صفحه: 104

شهيد داوودي از جمله شهيداني بود که عاشق امام زمان (عج) و امام خميني (ره) بود و بعد از پيروزي انقلاب با همکاري دوستانش در مساجد فعاليت چشمگيري داشت و دانش‌آموزان را تشويق به شرکت در مراسم مذهبي و بسيج مي‌کرد ايشان سرانجام در تاريخ 14/7/61 در سن 24 سالگي به درجه رفيع شهادت نايل گرديد.

منبع:كتاب يادياران

عبدالله در پاييز 1336 به دنيا آمد، محيط مذهبي و امن خانواده در تربيت اسلامي نقش به سزايي ايفا كرد. تا آن‌جا كه وقتي بزرگ شد، هيچ كاري را علي‌رغم رضاي الهي انجام نداد. عبدالله ورزشكاري زبده و فعال بود از كودكي در مجالس مذهبي وعزاداري امام حسين (ع) شركت مي‌كرد. آموختن علم را در سن 7 سالگي آغاز كرد و تا اخذ مدرك ديپلم ادامه داد. عبدالله با اولين كاروان اعزامي به جبهه عازم مناطق نبرد حق عليه باطل گرديد و در واحد 106 تيپ ذوالفقار به انجام وظيفه پرداخت.
وي اغلب اوقات خود را صرف آموزش ورزش به نوجوانان مي‌كرد و به عنوان يك مربي دلسوز خدمات ورزشي و تربيتي بسياري در آموزش و پرورش انجام داد.
اندك زماني بعد به استخدام شركت مخابرات درآمد و به عنوان تكنسين طراحي مهندسي در اداره‌ي كل طرح و مهندسي مشغول انجام وظيفه شد اما جنگ باعث شد، هراز گاهي در جبهه‌هاي فكه، فاو و مهران با دشمنان اسلام مبارزه نمايد.
هميشه با وضو بود و مدام در حال قراعت كلام الله مجيد و اقامه‌ي نماز؛ دلش براي حضور در ميدان جنگ مي‌تپيد تا آن‌جا كه در يكي از نامه‌هايش نوشت: ديگر از عطيه (دخترش) چيزي براي من ننويسيد چرا كه ياد او در دل من وسوسه‌ي بازگشت را برمي‌انگيزد. سعي داشت حتي هنگام حضور در خانه كمتر به فرزندش محبت كند تا بتواند از او دل بركند.
تابستان سال 1365 مأموريتش در جبهه تمام شد اما ماند تا دشمن را از خاك پاك ايران دورسازد. با هر گلوله‌ي آتشين كه به سوي صداميان پرتاب مي‌كرد، آيه‌ي « و ما رميت اذ رميت و لكن الله رمي» مي‌خواند، سرانجام در هجدهم تيرماه سال 1365 در جبهه‌ي مهران بعد از آخرين شليك آرپي‌جي خود كه منبع آب عراقي‌ها را منفجر كرد گلوله‌اي سربي به سرش اصابت نمود و از همان زمان به بي‌هوشي عميقي فرو رفت و بعد از 10 روز در مورخ 28/4/1365 هم‌زمان با ميلاد امام رضا (ع) در روز چهارمين سالگرد ازدواجش در بيمارستان امام خميني در سنّ 29 سالگي به شهادت رسيد.
از او يك فرزند به يادگار ماند.

منبع:كتاب منظومه ي ملكوت جلد 1 صفحه 159

محمد داوودي در چهارمين روز از تيرماه سال 1349 در روستاي عامري از توابع بندر ديلم ديده به جهان گشود. پدرش "درويش" کشاورز بود و روزي خود و خانواده‌اش را از دستان پرسخاوت آفتاب و دامان گسترده‌ي زمين مي‌گرفت.
محمد با رسيدن به هفت سالگي راهي دبستان شد و تحصيلات خود را تا پايان مقطع راهنمايي ادامه داد. در سال 1364 به جاي رفتن به دبيرستان، ورود به دانشگاه جبهه را برگزيد و دانش‌آموز مکتب شهادت شد. او بارها از طريق بسيج به جبهه اعزام شد و در عمليات خيبر، والفجر 8 و کربلاي 4 و 5 حضوري دليرانه داشت و مجموعاً 21 ماه در جبهه حماسه آفريد.
و سرانجام در آستانه‌ي 18 سالگي در سالروز تولدش در تاريخ 4/4/1367 بر اثر اصابت ترکش به سر و پايش از جزيره‌ي مجنون به آسمان پر گشود و رفت تا در آخرين روزهاي دفاع مقدس از خيل شهيدان عقب نماند.
پيکر پاک او را در گلزار شهداي روستاي عامري به خاک سپردند.

منبع:كتاب ايل ستاره صفحه 195

حسن در سال 1344 در مشهد ديده به جهان هستي گشود. روزهاي کودکي را با شادي و نشاط سپري کرد و در سايه زحمات بي‌دريغ خانواده مهربان و صبورش بزرگ شد.
حسن در سال‌هاي جواني به فرمان امام (ره) لبيک گفت و به منظور دفاع از کيان ايران اسلامي عازم خطوط مقدم رزم گشت.
داوودي از مشهد به جنوب کشور رفت و بعد از نبردي مردانه در تاريخ 8/11/1365 در سن 21 سالگي در حاج عمران به شهادت رسيد.

منبع:روزنامه قدس  

سال 1335 به دنيا آمد؛ نامش را "مظفر" نهادند و از خداوند سلامت و سعادت او را خواستار شدند.
روزهاي کودکي‌اش در روستاي " حسين‌آباد رستم " شهرستان ممسني سپري گشت. مظفر در سنّ 7 سالگي پا بر برگ‌هاي خزان‌زده گذاشت و راهي مدرسه شد. با اتمام دوره‌ي ابتدايي به علت نبود مدرسه از ادامه‌ي تحصيل انصراف داد.
سال‌ها گذشت و او در سال 1352 همراه و همسفر خود را يافت و پروردگار به پاس اين ازدواج فرخنده 5 فرزند هديه داد. سال 1359 به منظور طي دوره‌ي احتياط به پايگاه دريايي بوشهر معرفي گرديد و راهي خرمشهر شد. سال 1360 به غرب کشور انتقال يافت و تا سال 1364 در جبهه‌هاي بسياري حماسه آفريد.
وي سرانجام در صبحگاه روز هجدهم شهريورماه سال 1364 در تپه‌ي ظاهر در غرب اشنويه زماني که فرماندهي گروهان را بر عهده داشت، در سنّ 29 سالگي جان به جان‌آفرين تسليم کرد.

منبع:كتاب ستاره هاي زميني   -  صفحه: 103