ليست شهداي دفاع مقدس (د)

احمد درويشي فرزند بهرام در تاريخ 1/4/1346 در روستاي شاه‌عبدالله از توابع استان بوشهر ديده به جهان گشود. ايام کودکي او در کوچه پس کوچه‌هاي زادگاهش سپري گشت و با رسيدن به 7 سالگي تحصيل را در دبستان روستا آغاز کرد. وي سه سال اول مقطع ابتدايي را در زادگاهش گذراند و پس از آن براي ادامه تحصيل به اهواز رفت و 2 سال باقي مانده از اين مقطع را در آن شهر گذراند. اين ايام مصادف بود با اوج‌گيري مبارزات انقلابي مردم ايران عليه رژيم ستم شاهي. احمد در سال 1358 تحصيل در سال اول راهنمايي را در مدرسه‌ي هدايت در بندر ديلم آغاز کرد. سال دوم و سوم را در روستاي عامري خواند و در سال 1362 با انتخاب رشته‌ي بهداشت محيط وارد دبيرستاني در ديلم شد.
وي در تاريخ 12/5/1364 براي نخستين بار از سوي بسيج سپاه پاسداران بندر ديلم عازم جبهه شد. او از اين پس تحصيل در مدرسه را توأم با دفاع از آب و خاک ميهنش ادامه داد و پي در پي حضور در هر دو سنگر علم و جهاد را تجربه کرد.
سال چهارم دبيرستان بود که براي حضور در دانشکده‌ي تربيت معلم ثبت نام کرده و در آزمون ورودي پذيرفته شد اما سرانجام او که شوري عاشقانه در سر داشت ماندن در دنياي فاني را تاب نياورد و در تاريخ 4/4/1367 در جزيره‌ي مجنون به شهادت رسيد. پيکر پاک سردار 21 ساله‌ي خميني کبير (ره) 12 سال بعد به زادگاهش بازگشت و در جوار امامزاده عبدالله در زادگاهش به خاک سپرده شد.

منبع:كتاب ايل ستاره صفحه 83

کربلايي احمد درويشي اهل روستاي امامزاده عبدالله از توابع استان بوشهر بود. سال 1350 بود که او در خانه‌ي محقر اما باصفاي خود تولد فرزندش حسين را جشن گرفت و به ميمنت قدوم او خداي را سپاس گفت. سال‌ها بعد حسين که کودکي هفت ساله بود راهي دبستان روستا شد و تحصيلات خود را تا سال پنجم ابتدايي در آن‌جا پي گرفت.
او سال‌هاي تحصيل در مقطع راهنمايي را با مرارت بسيار گذراند و به دليل نبودن امکانات در زادگاهش سال اول را در ديلم، سال دوم را در روستاي مالکي و سال سوم را در روستاي امام حسن تحصيل کرد. اين سختي‌ها و مشکلات از او فردي تلاشگر ساخت. خط خوش و تلاوت قرآن با صوت دلنشين از علاقمندي‌هاي او بود؛ تا آن‌جا که در مسابقات قرآن نفر دوم شد. وي تحصيل در سال اول مقطع دبيرستان را در يکي از مدارس اهواز آغاز کرد و رشته‌ي علوم تجربي را برگزيد. تعطيلات تابستاني که از راه رسيدن حسين با کسب اجازه از پدر و مادر به همراه چند تن از دوستانش عازم جبهه شد و به جزيره‌ي مجنون اعزام گرديد و اندکي بعد در روز چهارم تير ماه سال 1367 در جريان تک سنگين دشمن بعثي به آسمان بال گشود و پيکر مطهرش براي هميشه در جزيره‌ي مجنون باقي ماند تا شاهدي بر پايمردي سرباز 17 ساله‌‌ي خميني کبير (ره) باشد.

منبع:كتاب ايل ستاره صفحه 93

10 روز از فروردين‌ماه 1329 گذشته بود که "‌فرج " در روستاي مالکي استان بوشهر چشم به دنيا گشود. هر چند که نامش را فرج نهاده بودند، اما گاهي او را جعفر هم صدا مي‌زدند. فرج نتوانست به تحصيل در مدرسه بپردازد چرا که روستايشان مدرسه‌اي نداشت و به علت فقر مالي هم نمي‌توانست در شهرهاي اطراف درس بخواند؛ اما به دليل علاقه اي که به آموختن داشت، خواندن و نوشتن و روخواني قرآن‌کريم را نزد برخي ملايان روستا در مکتب ياد گرفت.
فرج پس از گذشت سال‌ها هنگامي که احساس مي‌کرد مي‌تواند مستقل باشد، ازدواج کرد و حاصل اين ازدواج 6 فرزند برومند شد. پس از پيروزي انقلاب از طرف مردم روستاي مالکي به عضويت در شوراي روستا انتخاب گرديد و با شروع جنگ تحميلي به بسيج روستايي پيوست تا عليه دشمن بجنگد.
او چندين بار به جبهه‌هاي جنوب اعزام شد. يکي از آخرين دفعاتي که فرج به جبهه اعزام شد، در قالب کارواني 45 نفره در تاريخ 17/9/1364 از بندر ديلم بود.
عمليات کربلاي 4 در چهارم دي‌ماه 1365 آغاز شد. فرج به همراه تعداد ديگري از شيرمردان شب‌شکن در اين عمليات شرکت کرد و در نخستين ساعات آغاز عمليات مجروح و در سنّ 36 سالگي شهيد شد و به دنبال عقب‌نشيني رزمندگان اسلام در محور آبادان در جزيره‌ي سهيل پيکر مطهرش غريبانه بر روي خاک ماند.
سه سال از زمان شهادت فرج مي‌گذشت و هيچ خبري از او نبود تا اين‌که سرانجام در تاريخ 15/2/1368 پيکر پاکش شناسايي و براي خاک‌سپاري به زادگاهش رجعت داده شد.
پيکر پاک فرج درويشي در ميان ديگر شهداي آن ديار، در گلزار شهداي شاه عبدالله آرميده است و ميعادگاه عاشقاني شده است که هر شب جمعه براي زيارت، گرد مزارش حلقه مي‌زنند.

منبع:كتاب ايل ستاره صفحه 77

هوا گرم بود؛ انگار مي‌خواست از آسمان آتش ببارد اما مادر احساس مي‌کرد نسيم خنکي مي‌وزد چرا که بالاخره انتظار به پايان مي‌رسيد و خيرالله در دهم مردادماه سال 1345 در روستاي مالکي استان بوشهر متولّد شد.
ابراهيم، پدر خيرالله خدا را شکر کرد و نفس راحتي کشيد، او دوباره پدر شده بود. از همان کودکي مي‌شد عشق به جهاد و مبارزه را در او ديد. بهمن سال 1357 بود که به اتفاق برادرش و ديگر دوستانشان مدارک شاهنشاهي خانه‌ي اصناف را آتش زدند.
جنگ که شروع شد، خيرالله 10 ساله بود؛ با اين که سن و سالش کم بود، اما عضو افتخاري بسيج روستاييان شد و به بسيجياني که گوني‌ها را با شن پر مي‌کردند، کمک مي‌کرد تا در کنار درب ورودي مسجد روستايشان سنگر درست کنند.
خردادماه سال 1361 امتحانات نهايي کلاس پنجم را پشت‌سر گذاشت و براي ادامه‌ي تحصيل در مدرسه‌ي راهنمايي سردشت ( زيدون ) ثبت‌نام کرد. 12 ساله بود که برادر 15 ساله‌اش به شهادت رسيد. 14 سالش که شد، ديگر از لحاظ قانوني ممانعتي براي اعزام او به جبهه وجود نداشت. سال 1364 بود که تحمّلش تمام شد و درس و مدرسه را به عشق امام خميني (ره) و مکتبش رها کرد.
سه ماه در جبهه‌ي جنوب مقابل مزدوران بعثي جنگيد و حالا که براي مرخصي آمده بود، از مادرش فقط يک چيز مي‌خواست: « غسل شهادت ». مادرش که خواسته‌ي قلبي او را مي‌دانست، مثل خليل برادر بزرگش او را غسل شهادت داد تا به آرزوي ديرينه‌اش برسد.
جزيره‌ي مينو، شاهد حضور مجدد خيرالله به عنوان تک‌تيرانداز در جبهه بود. سرانجام خيرالله با دلي آکنده از عشق به امام (ره) و ميهن،‌ در فاو در حالي که 20 ساله بود، در تاريخ 29/2/1365 به ديدار حق شتافت و حالا گلزار شهداي شاه عبدالله، ميزبان پيکري است که با آرامش‌اش گرمابخش خاک سرد آن‌جا شده است و هر پنج‌شنبه خيل مشتاقان بر مزارش حلقه مي‌زنند و التماس دعاگويان از او طلب شفاعت مي‌کنند.

منبع:كتاب ايل ستاره صفحه 45

عوض درويشي فرزند احمد در تاريخ 25/6/1345 در روستاي مظفري جنوبي از توابع استان بوشهر ديده به جهان گشود. هفت ساله بود که آموختن را در دبستان روستاي مجاور زادگاهش آغاز کرد و تحصيلات خود را تا سال سوم راهنمايي ادامه داد. در اين پايه بود که جنگ تحميلي ضرورت دفاع از آب و خاک وطن را بيش از هميشه هويدا ساخت و عوض به همراه دوستش امان‌الله براي عزيمت به جبهه داوطلب شد و قبولي در امتحانات سال سوم راهنمايي را موکول به شهريور ماه ساخت.
از آن به بعد او در کنار تحصيل در هنرستان کشاورزي در جبهه نيز حضور مي‌يافت. در هر دو سنگر علم‌آموزي و دفاع از ميهن حاضر و فعال بود و علاوه بر حضوري که در اين دو ميدان داشت هم‌کلاس‌هاي خود را نيز براي حضور در جبهه تشويق مي‌کرد.
و سرانجام در آخرين اعزام خود همراه با گروهي از دوستان که در سال سوم هنرستان با او درس مي‌خواندند به منطقه‌ي فاو اعزام شد و در تاريخ 28/11/1364 در حالي که فرماندهي يک دسته از نيروهاي رزمنده را بر عهده داشت در سن 19 سالگي در فاو به شهادت رسيد.
پيکر پاک او 14 سال بعد پس از تشييع از شلمچه تا مشهد مقدس به استان خوزستان بازگشت و در ميان بدرقه‌ي پرشکوه مردم در گلزار شهداي گناوه در کنار مزار دوست و همراه ديرينه‌اش شهيد امان‌الله ذوالفقاري براي هميشه آرام يافت.
يادش گرامي

منبع:كتاب ايل ستاره صفحه 125

خليل درويشي در دومين روز از شهريورماه سال 1347 در روستاي مالکي از توابع شهرستان ديلم ديده به جهان گشود. پدرش ابراهيم و مادرش سمنبر در تربيت او کوشيدند و با رسيدن او به 7 سالگي دستانش را در دستان معلم مهربان دبستان روستا نهادند.
خليل دانش‌آموز سال چهارم دبستان بود که مبارزات انقلابي مردم عليه رژيم پهلوي به اوج خود رسيد و او نيز با جسارت و شجاعت فراوان دل به خطر سپرد تا سرباز کوچکي براي خميني کبير (ره) باشد.
انقلاب به پيروزي رسيد و هنوز شهد شيرين اين پيروزي در کام مبارزان باقي بود که رژيم بعثي عراق طعم تلخ جنگ را براي ايرانيان دلير به ارمغان آورد. خليل 14 ساله سياه‌پوش شهادت دوست هم‌کلاسي‌اش علي درويشي شد و شوق برداشتن سلاح بر زمين افتاده‌ي آن يار سفر کرده، او را به جبهه کشانيد.
خليل در روز بيست و چهارم شهريور سال 1361 از طريق بسيج سپاه‌پاسداران بندر ديلم به منطقه‌ي عملياتي کوشک و عين‌خوش اعزام شد و در چهارمين روز از آذرماه سال 1361 در عمليات محرم در سنّ 14 سالگي به خون غلتيد.
پيکر پاکش پس از 14 سال توسط گروه تفحص شناسايي شده و در سايه‌سار گنبد امامزاده عبدا.... آرام گرفت.

منبع:كتاب ايل ستاره صفحه 229

روستاي حسن‌آباد شهرستان تربت حيدريه شاهد شکوفايي گلي معطر به عطر اولياي حق بود؛ نامش را به نام اول شهيد مظلوم "علي" نهادند. دوران کودکي علي در محيط باصفاي روستايي سپري شد. تحصيلات ابتدايي‌اش را در مدرسه‌ي روستا گذراند و همواره به عشق اين مرز و بوم، در جهت آبادي و سازندگي خاک کشورش مي‌کوشيد. در محيط روستايي گام به گام خانواده کمر همت به کار و تلاش بسته بود و هيچ‌گاه خستگي در وجودش راه نمي‌يافت. شرکت در محافل مذهبي و نماز جماعت مسجد روستا از علاقه‌مندي‌هاي علي در دوران نوجواني‌اش بود.
حضور علي در جريان فعاليت‌هاي انقلاب و پيروزي نهضت عظيم اسلامي و روشنگري در محيط روستا، چشمگير بود. حدوداً بيست و سه ساله بود که ازدواج نمود که ثمره‌ي آن دو فرزند بود. در اخلاق خانوادگي‌اش بسيار به نيکويي رفتار مي‌نمود. هيچ‌گاه وقت خود را به بيهودگي نمي‌گذراند يا کارهاي شخصي‌اش را جلو مي‌انداخت يا به دوستانش سر مي‌زد و يا راهي زيارت امام غريب مي‌شد. اهل مطالعه بود و رساله‌ي عمليه امام را بسيار مطالعه مي‌کرد. از بستگان مستمند دستگيري مي‌نمود و به خانواده‌اش نيز سفارش آن‌ها را مي‌نمود.
علي که هم‌زمان با ازدواجش از روستا به مشهد آمده بود و در خانه‌اي استيجاري زندگي مي‌کرد، با زحمت فراوان توانست خانه‌اي دست و پا کند. به حرفه‌ي ژاکت‌بافي اشتغال داشت و آن‌گاه اين حرفه بازار آن‌چناني نداشت، آن‌ها را رها کرد و در يک شرکت بافندگي مشغول به کار شد. به انجام فرايض بسيار مقيد بود و به نزديکانش نسبت به اقامه‌ي نماز و امر حجاب بسيار توصيه مي‌نمود. حضور علي در نهاد مقدس بسيج و روحيه‌ي بالاي معنوي، او را به سوي جبهه کشاند و حدوداً اواخر سال 1364 بود که سر به فرمان رهبر و مراد خويش سپرد و راهي جبهه شد.
در طول دفعات سه گانه‌ي اعزامش هر گاه مي‌خواست به منطقه برود، به همسرش چنين مي‌گفت:« براي من دعا کن که شهيد بشوم و اسير نشوم. من بايد بروم و در آن برگشتي نيست. » و اين چنين علي پس از وداعي جانسوز با دختر سه ساله‌اش راهي ديار نور شد. قبل از آن که خبر شهادتش را به همسرش بدهند، به او الهام شده بود که اين اتفاق مي‌افتد و هنوز يک ماه از آخرين بازگشتش نگذشته بود که پيکر مطهرش به خانه باز‌ آمد.
علي در سيزدهم فروردين‌ماه 1365 در جريان عمليات والفجر 8 بر اثر اصابت ترکش در سنّ 24 سالگي راهي وصال دوست شد. پيکر مطهرش در بهشت رضا (ع) مطاف کروبيان و عاشقان است.

منبع:كتاب گلبرگ هاي ياس   -  صفحه: 55

محمد سعيد درويشي فرزند حسين در سال 1338 در روستاي زيرگ از توابع شهرستان بيرجند در خانواده‌اي روحاني پا به عرصه وجود گذاشت او از همان اوان کودکي با رنج و سختي قرين بود تا کلاس چهارم ابتدايي در روستا درس خواند. سپس به دليل نبودن کلاس بالاتر، هر روز صبح پياده راهي شهر مي شد و غروب به زادگاهش بر مي‌گشت. سال پنجم را در دبستان حجت و دوره راهنمايي را در مدرسه‌ي حافظ به پايان رساند. اوج‌گيري انقلاب اسلامي، و علاقه‌ي فزاينده‌ي او به مبارزه عليه ظلم باعث شد که با درس و مدرسه فاصله بگيرد. پس از پيروزي نهضت مقدس اسلامي همواره پيشگام حرکتهاي اسلامي در بسيج و مساجد بود و از اولين افرادي بود که راهي ميدانهاي نبرد گرديد. محمدسعيد درويشي جواني مؤمن، پرهيزگار و اهل نماز شب بود به امام (ره) و انقلاب عشق مي‌ورزيد. او در جبهه با دکتر چمران آشنا شد و به عضويت گروه چريکي جنگهاي نامنظم درآمد. پس از هفت ماه مبارزه به خانه برگشت و بعد از يک هفته بار ديگر راهي جبهه ها شد.اين بار بر اثر موج انفجار مصدوم شد و چشم آسيب‌ديده اش تا لحظه‌ي شهادت بهبودي کامل نيافت.هجده ماه دوشادوش اين گروه مبارز جنگيد و تا لحظه شهادت دکتر چمران در کنار آن عارف بزرگ بود و همراه آمبولانس حامل پيکر شهيد چمران به اهواز آمد.با اينکه از سال 1360 به استخدام بنياد شهيد بيرجند درآمده بود؛ باز هم در عمليات مختلف از قبيل : فتح‌المبين،‌ بيت‌المقدس، آزادي خرمشهر، و ... شرکت کرد. در بنياد شهيد نيز خدمات صادقانه‌ي او فراموش نشدني است وي چند ساعت قبل از تشييع جنازه شهدا حاضر مي‌شد و در کنار شهدا به مناجات و نماز مي‌پرداخت.سرانجام در تاريخ بيست و ششم ديماه سال 1365 در عمليات کربلاي 5 شلمچه هنگامي که پيکر همر‌زم خود شهيد شريفي‌پناه را به پشت خاکريز منتقل مي‌کرد،‌ مورد اصابت تير دشمن قرار گرفت و در سن 27 سالگي به شهادت رسيد.پيکر مطهر شهيد پس از تشييع در گلزار شهداي بيرجند به خاک سپرده شد.

منبع:كتاب فرهنگنامه شهداي شهرستان بيرجند جلد1

محمدرضا درّي فرزند علي در سال 1321 در روستاي ماهوسک از توابع شهر مرکزي بيرجند متولد شد. تحصيلات ابتدايي را در زادگاهش به پايان رساند. سپس براي يافتن کار و ادامه تحصيل به تهران رفت. مدت ده سال در تهران بود و ضمن تحصيل، کار مي‌کرد تا مخارجش را تأمين کند. خدمت سربازي را در تهران گذراند و پس از آن جذب نيروي زميني ارتش شد. او که مردي مؤمن و خداشناس بود از مسايل موجود در ارتش نظام طاغوت رنج مي‌برد و آرزو مي‌کرد روزي براي اسلام خدمت کند. وي هميشه با روحانيت ارتباط داشت و از پيروزي انقلاب خوشحال بود. به امام عشق مي‌ورزيد و مي‌گفت من جانم را فداي امام خميني (ره) خواهم کرد. پس از حمله‌ي عراق به ايران سالها در مناطق مختلف عملياتي خدمت کرد. هنوز چند روز از رفتنش نگذشته بود که خبر شهادتش را آوردند.
محمدرضا دري در تاريخ بيست و سوم بهمن ماه سال 1360، در منطقه کرخه در سن 39 سالگي، در اثر اصابت ترکش دعوت حق را لبيک گفت و به خيل شهدا پيوست. پيکرش پس از تشييع با شکوهي در بيرجند در روستاي ماهوسک کنار قبر پدرش به خاک سپرده شد.

منبع:كتاب فرهنگنامه شهداي شهرستان بيرجندجلد1

حسين دريابار در سال 1334 روستاي عباس‌آباد از توابع استان فارس را با قدوم مهربانانه خود غرق شور و شادي کرد.حسين در حال و هواي صميمي روستا و تحت توجهات پدر و مادري درد آشنا و رنج کشيده پرورش يافت و الفباي عشق و شور و ايمان را تحت تعاليم صادقانه اين بزرگواران آموخت.وي در ششمين سال زندگي پا به پاي بچه‌هاي صميمي روستا راهي مدرسه شد و پس از سالها تلاش و کوشش موفق به اخذ مدرک ديپلم تجربي از دبيرستان کوروش مرودشت گرديد.در سال 1354 به جهت پيروي از سنت نبوي با دختري مؤمنه پيمان بست.پس از پيروزي انقلاب اسلامي و همزمان با آغاز جنگ تحميلي به جمع جان بر کفان سپاه پاسداران پيوست و تن‌پوش سبز سپاه را بر تن نمود ، در طول سالهاي دفاع مقدس در سنگرهاي مختلف از جمله جانشين مهندسي رزمي لشگر خدمت کرد.و زخمهايي از عملياتهاي بدر،‌بيت‌المقدس و والفجر بر جان پذيرفت.حسين دريابار سرانجام در هفتم بهمن ماه سال 1365 ترکش موشک کاتيوشا را به جان خريد و در شوري آسماني در سن 31 سالگي در خاک شلمچه به لقاء‌الله پيوست.

منبع:كتاب خلاصه خوبيها ج3

سال 1342 در شهرستان گنبد کاووس به دنيا آمد، پدر و مادر براي تربيت اسلامي او تلاش نمودند.
روزها و ماه‌ها از پي هم گذشت و او حکايت مردانگي و رشادت را از ميان قصه عاشورا آموخت.
دري در زمان جنگ تحميلي به ياري رزمندگان اسلام شتافت و همراه لشکر 30 پياده گرگان (ارتش) قدم به ميدان جهاد گذارد.
او مردانه در جبهه جنگيد و بعد از نبردي دلاورانه در روز شانزدهم اسفند ماه سال 1364 در سن 22 سالگي در منطقه فاو ،عمليات والفجر 8 به آرزوي ديرينه‌اش دست يافت.

منبع:روزنامه جمهوري اسلامي   -  تاریخ:  1379/7/30

در هفدهم تيرماه سال 1335 در روستاي حسن‌آباد پايين رخ از توابع شهرستان تربت حيدريه به دنيا آمد. نامش را "حسن" نهادند. محيط روستايي اقتضا مي‌کرد که پدر به کار کشاورزي بپردازد و فقر مالي خانواده مادر را وادار نموده بود که به دست خويش پنبه را نخ و از آن براي بچه‌ها لباس تهيه نمايد. کودکي کنجکاو و باهوش بود. با وجود خردسالي‌اش به پدر کمک مي‌کرد. با وجود اين که از حيث تحصيلي شاگردي ممتاز بود و همواره مورد تحسين اولياي مدرسه، اما به واسطه‌ي فقر و وضع نامناسب مالي ترک تحصيل نمود.
چند سالي را پس از رها نمودن تحصيل در خدمت پدر بود تا اين که به قصد کار به تهران رفت و در يک کارگاه ژاکت‌بافي مشغول شد. مدتي را در تهران شاگردي نمود و حدوداً سال‌هاي آغازين دهه‌ي پنجاه به مشهد آمد. اين زماني بود که خانواده‌ي او نيز از روستا به مشهد کوچ نموده بودند و در محله‌ي طلاب مشهد ساکن شده بودند. در اين ايام حسن شور و نشاط خاصي داشت؛ در جلسات مذهبي سياسي که تکشيل مي‌شد، شرکت مي‌کرد که از آن جمله کساني در محضر شهيد هاشمي‌نژاد و در مسجد امام حسن ( عليه السلام ) با حضور آيت‌الله خامنه‌اي برگزار مي‌شد را مي‌توان ذکر کرد. به بيت آيت‌الله شيرازي که از کانون‌هاي مبارزه در مشهد بود، رفت و آمد داشت و در اين راه چندين بار توسط نيروهاي رژيم دستگير شد. در تظاهرات خياباني بسيار شجاعانه عمل مي‌نمود و هيچ هراسي از توپ و تانک دژخيمان پهلوي به خود راه نمي‌داد.
در همين ايام بود که با يکي از بستگان ازدواج نمود و زندگي بسيار ساده‌اي را در جوار علي بن موسي الرضا (ع) آغاز کرد. فرش خانه‌اش را چند قاليچه‌ي دست‌باف همسرش تشکيل مي‌داد. از سال 1356 به قصد حضور بيشتر در جريانات انقلاب، پدر و مادر را که علاقه‌ي فراواني به آن‌ها داشت، ترک نمود و به همراهي خانواده‌ي خودش راهي شهر قم شد. در طول چند ماه حضورش در قم در جلسات سخنراني شخصيت‌هاي بزرگ انقلاب هم‌چون آيت‌الله مشکيني شرکت مي‌کرد و کوشش فراواني در تهيه و ارسال اعلاميه‌ها و نوارهاي حضرت امام (ره) به مشهد داشت تا اين‌که پس از شش ماه به مشهد بازگشت.
پس از پيروزي انقلاب جهت خدمت به نظام اسلامي به عضويت سپاه پاسداران درآمد. از اين زمان به بعد زمان خودسازي معنوي حسن شدت بيشتري يافت. معاشرت خود را با کساني قرار مي‌داد که از خودش بالاتر باشند. در جلسات مذهبي و هيئات شرکت مي‌نمود. اهل مشورت و هم‌نظري بود و کارهايش را عموماً با مشورت انجام مي‌داد. هميشه خنده‌رو و خوش‌اخلاق بود. با شروع جنگ تحميلي راهي جبهه شد. از بدو ورود با توجه به آشنايي قبلي‌اش با شهيد بزرگوار « شهيد برونسي » پا به پاي او در ميادين مختلف حماسه آفريد و از اين راه بارها مايه‌ي شگفتي فرماندهان خود را سبب مي‌شد. علاقه‌ي فراوان او به آموختن فنون نظامي و مديريتي جنگ از او رزمنده‌اي کوشا و موفق ساخته بود؛ چنان‌که مدتي نگذشت که به فرماندهي گردان ثارالله منصوب شد؛ سمتي که تا پايان حياتش هيچ يک از اعضاي خانواده‌اش از آن مطلع نبودند. با آن‌که تحصيلات بالايي نداشت، مي‌توانست يک جمع رزمنده را متحول کند.
در جمع رزمنده‌ها الگوي يک رزمنده‌ي موفق بود نه تنها از حيث فرماندهي که الگوي ديانت، شجاعت، اخلاق و اخلاص بود. هر وقت صداي اذان بلند مي‌شد، براي نماز آماده مي‌گشت و ديگران را هم به نماز دعوت مي‌نمود. عشق و علاقه‌ي فراواني به اهل بيت (ع) داشت و زمزمه‌هاي زيارت عاشورايش هر روز فضاي سنگر را معطر مي‌ساخت. گاه آن‌قدر نسبت به مسايل ديني رزمنده‌ها را تذکر مي‌داد که بچه‌هاي گردان سوالات شرعي‌شان را از او مي‌پرسيدند. با زيردستانش بسيار متواضعانه برخورد مي‌کرد. در طول حضور چهار ساله‌اش درجبهه، چندين بار مجروح شد. از جراحت‌هاي سبک تا مجروحيت شديدي که از او تواني باقي نگذاشته بود.
سرانجام پس از بارها شرکت در عمليات مختلف هم‌چون رمضان، والفجر 3، فتح قله‌هاي الله اکبر و ... در حالي که عشق زيارت حرم مولايش حسين بن علي (ع) را در سر داشت، در جريان عمليات بدر و در منطقه‌ي هورالعظيم در سنّ 27 سالگي به شهادت رسيد. از اسفند 1363 تا اسفند 1373 خبري از او به دست خانواده نرسيد تا اين‌که در نوزدهم اسفندماه 1373 چشمان منتظر خانواده و فرزندانش به پلاک و مشتي استخوان از پدر افتاد که سال‌ها انتظارش را مي‌کشيدند.

منبع:كتاب گلبرگ هاي ياس   -  صفحه: 14

سيدشکرالله درياباري فرزند سيدزکريا در دوم آذرماه سال 1339 در ميان خانواده‌اي مذهبي و متديّن در فيروزکوه از توابع دماوند متولّد شد. وي دوران تحصيلات خود را تا پايان مقطع اول راهنمايي با موفقيت سپري کرد و به دليل علاقه‌ي وافرش به فراگيري علوم ديني و معارف اسلامي وارد حوزه‌ي علميه شد. در مدت سه سال نسبت به کسب علوم حوزوي همت گماشت و پس از آن براي ادامه‌ي تحصيل در سطوح بالاتر علوم ديني راهي شهرستان قم شد.
زنده‌ياد درياباري از روحي بلند، ايماني قوي و اخلاقي پسنديده برخوردار بود. وي با شروع جنگ تحميلي از طريق دفتر تبليغات اسلامي حوزه‌ي علميه‌ي قم به عنوان مبلغ براي نشر فرهنگ اسلام ناب محمدي (ص) در جبهه‌هاي نبرد حق عليه باطل حضور يافت.
سرانجام در آخرين حضور حماسه‌ساز خويش در چهارم آبان‌ماه سال 1362 در منطقه‌ي عملياتي غرب کشور در سنّ 23 سالگي به ديدار يار شتافت و پيکر مطهرش در کنار ساير شهدا آرام گرفت.

منبع:كتاب پيشگامان دين و شهادت   -  تاریخ:  1385 -  صفحه: 314

قدرت الله در سال 1326 در آغوش مادر مهربانش جاي گرفت، روزهاي کودکي را در شهرستان اراک سپري کرد و مثل همه کودکان در سايه دستان نوازشگر خانواده مهربانش بزرگ شد. کمي که بزرگتر شد شغل بنايي را انتخاب نمود.
دريابيگي در زمان جنگ تحميلي لبيک گويان به صفوف مقدم رزم پيوست تا حافظ دستاوردهاي انقلاب و مرزهاي کشور اسلامي باشد.
وي سرانجام در روز چهارم خرداد ماه سال 1362 در سن 36 سالگي در پاسگاه زيد به آرزويش دست يافت.

منبع:روزنامه جمهوري اسلامي   -  تاریخ:  1381/5/7

اهل اسلامشهر بود، روز هفتم آذر ماه سال 1341 به دنيا آمد. 7 ساله بود که به مدرسه رفت و آموختن را آغاز نمود. اما خيلي زود درس و مدرسه را رها کرد و به منظور تأمين معاش خانواده به کار پرداخت.
محمود در سال‌هاي جواني به خدمت نظام وظيفه فرا خوانده شد و بعد از نبردي مردانه در ميدان جنگ به شهادت رسيد.
روز هشتم مرداد ماه سال 1361 او در 20 سالگي در سردشت بر اثر اصابت گلوله به شهادت رسيد و در گلزار شهداي بهشت زهرا (س)، به خاک سپرده شد.

منبع:كتاب حيات جاويد جلد1   -  صفحه: 332