مرد شماره یک سال های نه چندان دور تنیس ایران که یکی از4 پسر امانوئل آغاسی ، قهرمان دهه های 30 و 40 شمسی کشورمان است درباره دوره قهرمانی اش اینچنین گفت:« من علاقه ای به تنیس نداشتم و با اجبار پدرم ناچار شدم تنیس بازی کنم. به خاطر سختگیری های پدرم همیشه از تنیس بدم می آمد و نمی توانستم با خود او هم صاف باشم. او همه رویایش را در موفقیت من می دید. خواب اینکه من در یک تورنمنت مهم بتوانم 30 هزار دلار ببرم.»
او درباره امانوئل که آنجا مایکل نامیده می شود گفت:« پدرم آدم زحمتکش اما سختگیری بود . او از ایران آمده بود به آمریکا و هیچ چیز از فرهنگ اینجا نمی دانست. باید خیلی تلاش می کرد. باید روزی دو شیفت کار می کرد تا بتواند زندگی را بگرداند و همه هدفش این بود که من در تنیس که ورزشی آمریکایی بود موفق شوم . او خیلی به من سخت می گرفت. خودش هم اینجا به امید بردن جایزه های بوکس در مسابقات شرکت می کرد و چند باری دستکش طلایی را برد. او به اجبار خود من را تنیسور کرد اما فکر می کنم این کار درست نیست و من هیچ وقت این راهکار ا برای دختر و پسرم در پیش نمی گیرم.»
آندره این روزها تمام وقتش را در لاس وگاس خرج آکادمی و بنیاد آموزشی خود می کند که بیش از 600 کودک آمریکایی را تحت پوشش دارد
