مدتي بود كه از شهادت حضرت علي (ع) مي گذشت معاويه در سفري به مدينه آمد مردم را در مسجد جمع كرد، و بالاي منبر رفت و با ناسزاگويي به مقام امام علي (ع) جسارت نمود. امام حسن (ع) در همان مجلس برخاست، پس از حمد و ثناي الهي فرمود: « اي مردم! خداوند هيچ پيامبري را نفرستاده مگر اين كه مجرمين را دشمن او قرار داده است چنان كه قرآن مي فرمايد:« وَ كَذلِك جَعَلْنا لِكُلّ نَبِيٍّ عَدُوّاً مِنْ الْمُجْرِمِينَ:
:« و اين چنين از مجرمان براي هر پيامبري دشمني قرار داده ايم».‹ فرقان، آيه 31›
آن گاه به معاويه رو كرد و فرمود: من پسر علي (ع) هستم و تو پسر صخر مي باشي مادر تو هند است مادر من فاطمه (س)، جدّة تو نثيله است و جدّة من خديجه است، خداوند آن كس را كه بين ما دو نفر، از نظر نسب، پست تر، و از نظر ياد خدا، غافل تر و از نظر كفر و نفاق، كافرتر و منافق تر است لعنت كند، همه حاضران فرياد زدند: آمين، آمين! معاويه ناگزير، خطبه خود را قطع كرد، با كمال سرافكندگي از بالاي منبر پائين آمد و به خانه خود رفت. در آن هنگام كه امام حسن (ع) در كوفه بود، وقتي كه معاويه بر اوضاع مسلّط شد، به كوفه آمد، جمعي از طرفدارانش به او گفتند: « حسن بن علي (ع) در نظر مردم كوفه، داراي مقام بسيار ارجمندي است، اگر او را به اجبار وارد مسجد كني، و در ملأ عام بر بالاي منبر بروي و او را در حضور مردم سرافكنده كني، كار شايسته اي نموده اي، معاويه اين پيشنهاد را نپذيرفت. آن ها اصرار كردند، سرانجام معاويه پذيرفت، براي نماز به مسجد آمد و جمعيّت در مسجد بودند، امام حسن (ع) را ناگزير به مسجد آوردند معاويه بالاي منبر رفت و بسيار هتّاكي كرد و به ساحت مقدّس حضرت علي (ع) ناسزا گفت. همان دم امام حسن (ع) برخاست و فرياد زد: اي پسر جگر خواره، آيا تو به امير مؤمنان علي (ع) ناسزا مي گويي، با اين كه پيامبر (ص) فرمود: هر كس به علي (ع) ناسزا بگويد به من ناسزا گفته، و هر كس به من ناسزا بگويد، به خدا ناسزا گفته، و كسي كه به خدا ناسزا گويد، خدا او را داخل دوزخ مي كند، به طوري كه تا ابد در دوزخ بماند. سپس امام حسن (ع) به عنوان اعتراض ، مجلس را ترك كرد.
