شيخ كليني(ره) از محمد بن حسن عماد روايت مي كند كه گفت: من در حضور علي بن جعفر(عموي امام رضا عليه السلام) در مدينه نشسته بودم، دو سال بود كه در مسجد رسول خدا(صلي الله عليه وآله)، نزد او رفتم و احاديثي از برادرش امام كاظم عليه السلام شنيده بود، مي فرمود و من مي نوشتم،(شاگرد او بودم) در اين هنگام ناگاه ديدم ابوجعفر(حضرت جواد عليه السلام در سنين كودكي) در مسجد رسول خدا صلوات الله عليه و آله بر او وارد شد، علي بن جعفر(با آن سن و سال) تا حضرت جواد عليه السلام را ديد، شتابان برخاست با پاي برهنه و بدون رداء، به سوي حضرت جواد عليه السلام رفت و دست او را بوسيد، و احترام شايان به او نمود، حضرت جواد عليه السلام به او فرمود: «اي عمو بنشين، خدا تو را رحمت كند».علي بن جعفر گفت: «اي آقاي من، چگونه بنشينم، با اينكه تو ايستاده اي؟».هنگامي كه علي بن جعفرعليه السلام به مجلس درس خود بازگشت، اصحاب و شاگردانش او را سرزنش كردند، و به او گفتند: «تو عموي پدر او هستي، درعين حال اين گونه در برابر او كوچكي مي كني(و دستش را مي‌بوسي)؟»علي بن جعفر گفت: ساكت باشيد، آن گاه ريش خود را به دست گرفت و گفت: اِذا كانَ الله عَزّوجَل لَم يُوهِّلْ هذا الشَيْبَهَ، و اَهَّل هذا الفَتَي، و وَضَعَهُ حَيْثُ وَضَعهُ، اُنْكر فَضْلَهُ، نَعوذُ بِاللهِ مِمّا تَقوُلوُن، بَل اَنَا لَهُ عَبْدٌ.«اگر خداوند اين ريش سفيد را شايسته(امامت) ندانست، و اين كودك را شايسته دانست و به او چنان مقامي داد، من فضيلت او را انكار كنم، پناه به خدا از سخن شما، من بنده ي اوهستم».1
روزي علي بن جعفر، در نزد حضرت جواد عليه السلام بود، در آن هنگام طبيب، براي رگ زدن نزد حضرت جواد عليه السلام آمد،علي بن جعفر برخاست و به حضرت جواد عليه السلام گفت: اي آقاي من! بگذار طبيب اول رگ مرا بشكافد، بعد رگ تو را، تا تيزي آهن ( نشتر) را قبل از تو من احساس كنم.
و هر گاه حضورت جواد عليه السلام بر مي خاست تا برود، علي بن جعفر جلوتر بر مي خاست و كفشهاي حضرت جواد عليه السلام را جفت مي كرد.
