همان طو رکه ما به آب و غذا نیاز داریم به حرف زدن به دیگران نیز نیاز داریم. وقتی ما با دوستانمان حرف می زنیم  احساس شاد ی می کنیم و غم و غصه هایمان را از یاد می بریم.

البته بهترین دوست ما خداست. چه خوب است که گاهی هم با این دوستمان حرف بزنیم. حرف زدن با خدا هم خیلی شیرین است. به این کار دعا می گویند.

خدا هیچ وقت از شنیدن حرف های ما خسته نمی شود. اگر ما روزی صد بار هم با او حرف بزنیم باز هم به حرف هایمان گوش می دهد. 

حرف زدن با خدا ما را از ناامیدی و افسردگی نجات می دهد و شیطان را از ما دور می کند. 

ما هنگام دعا و گفتگو با خدا می تونیم خواسته هایمان را نیز با او در میان بگذاریم. اگر او خواسته ما را هم انجام ندهد، از پاداش های بهشتی اش به ما می بخشد. پس دعا و درخواست از او هیچ وقت بی فایده نیست.

حضرت محمد علاقه زیادی به دعا و گفتگو  با خدا داشت. حرف زدن با خدا برای پیامبر از حرف زدن با هر دوست و رفیقی شیرین تر است. او هر روز چندین بار با خدا حرف می زد و کم یا زیاد با او سخن  می گفت.

او می فرماید: نزد خدا هیچ کاری گرامی تر از دعا نیست.