یزید بن ثبیط عبدی، عبد قیس بصری و پسرانش عبدالله و عبیدالله
یزید، از شیعیان و از یاران ابوالاسود و میان قبیله خود، شخصیتی مورد احترام بود.
ابوجعفر طبری می گوید: ماریه دخت منقذ عبدی، اظهار تشیع می کرد و خانه او مرکز تجمع و گردهمایی شیعیان بود که در آن به بحث و گفتگو می پرداختند. خبر آمدن امام حسین علیه السلام به سمت عراق و نامه نگاری مردم آن سامان با آن حضرت، به ابن زیاد رسید، از این رو، به فرمانروای خود فرمان داد بر کلیه راه ها دیده بان بگمارد و گذرگاه ها را ببندد.
یزید بن ثبیط(364) که دارای ده فرزند پسر بود - تصمیم گرفت به سوی امام حسین علیه السلام بشتابد و پسرانش را برای این کار فرا خواند و بدان ها گفت: کدام یک از شما حاضر است قبل از دیگران با من می آید؟ دو تن از پسرانش به نام های عبدالله و عبیدالله داوطلب شدند. یزید در خانه ماریه در جمع یاران خود گفت: من تصمیم گرفته ام از شهر بیرون روم و اینک راهی هستم، چه کسی با من می آید؟ یارانش به او گفتند: ما از ماموران ابن زیاد بیم و هراس داریم.
یزید گفت: به خدا سوگند! اگر سم اسبانم به زمین های سخت برسد، از تعقیب کسی پروا ندارم و سپس رهسپار گردیدند و عامر و غلامش و سیف بن مالک و ادهم بن امیه وی را همراهی کردند و در بیابان خشک و بی آب و علف راه پیمودند تا در منطقه ابطح مکه، به امام علیه السلام رسیدند، در محل اتراق خود استراحت کرده، سپس یزید به سراپرده حسین علیه السلام رفت. خبر آمدن وی به امام حسین علیه السلام رسید، حضرت به دیدار وی آمد تا به محل اقامت او رسید، به امام عرض شد: یزید برای دیدار شما به خیمه های شما آمده است. حضرت در محل اقامت یزید به انتظار وی نشست، از سویی یزید به منزلگاه امام که رسید، حضرت را در سراپرده ندید، شنید آن بزرگوار به محل اقامت او آمده، به سرعت در پی او بازگشت، وقتی امام را در محل اقامت خود مشاهده کرد، این آیه شریفه را تلاوت کرد: قُل بِفَضلِ اللهَ وَ بِرَحمَتِهِ فَبِذَلِکَ فَلیَفرَحُوا؛
((بگو به فضل و رحمت الهی باید خوشحال شوند)).
سپس عرض کرد: السلام علیک یابن رسول الله! و آن گاه بر او درود فرستاد و نزدش نشست و آن بزرگوار را از تصمیم خود آگاه ساخت. امام علیه السلام در حق او دعای خیر فرمود و سپس یزید منزلگاه خود را به نزدیکی سراپرده امام علیه السلام منتقل ساخت و همواره ملازم رکابش بود تا این که در کربلا و در جنگ تن به تن در برابر دیدگان حسین علیه السلام به فیض شهادت نایل آمد و به گفته سروی: پسرانش در نخستین حمله به شهادت رسیدند
عامر بن یزید در مصیبت پدرو برادران خود اشعاری سروده که ابوالعباس حمیری و دیگر تاریخ نگاران نیز آن ها را یاد آور شده اند:
یا فرو قومی فاندبی - خیر البریة فی القبور
وابکی الشهید بعبرة - من فیض دمع ذی درور
وارث الحسین مع التفجع - و التأوّه و الزفیر
قتلوا الحرام من الائمة - فی الحرام من الشهور
و ابکی یزید مجدّلاً - و ابنیه فی حر الهجیر
متزملین دماؤهم - تجری علی لبب النحور
یا لهف نفسی لم تفز - معهم بجنات و حور
یعنی: ای فرو! به پا خیز و برای آن بهترین آفریده ها [حسین ] که در قبر آرمیده، آه و ناله آغاز کن. برای آن شهید گریه کن؛ گریه ای که اشکش از سرچشمه دیدگان چون سیلاب از رخسار جاری شود. بر حسین مرثیه سرایی کن، مرثیه ای همراه با آه و افغان. چرا که این امام محترم را در ماه محترم به شهادت رساندند. بر ابن ثبیط عبدی به خون آغشته و برای دو پسرش که در گرمای سوزان آفتاب به روی خاک افتادند، گریه کن. بر آغشته گانی که با جامه خون، خویشتن را پوشانیده اند، از بدن آن ها خون حمایل وار بر سینه و گردن جاری است. دریغا بر خودم! که به همراه آنان به بهشت و حوریان دست نیافتم.
عامر بن مسلم عبدی بصری و غلامش سالم
عامر، از شیعیان بصره بود و به اتفاق غلامش سالم، برای دیدار با حسین علیه السلام به یزید بن ثبیط پیوستند، زمانی به کربلا رسیدند که جنگ درگیر شده بود، آن دو به مبارزه پرداختند و در رکاب امام حسین علیه السلام به شرف شهادت نایل آمدند و در اشعار فضل بن عباس بن ربیعه که به تازگی گذشت، از وی یاد شده است.
بنابه نقل مناقب و حدائق، این دو بزرگوار در نخستین حمله دشمن به شهادت رسیدند.
***عامر بن مسلم عبدی بصری که بود؟؟***
پاسخ در همین تاپیک ارسال شود.
