اگر انسان تنها برای رضای خدا از گناهان بزرگ و کوچک - حتی یک نگاه حرام - پرهیز کند، اثر مثبتی در وجود وی پدید خواهد آمد و روایاتی وجود دارند که این موضوع را تایید میکنند، مانند:
«النَّظْرَهُ سَهْمٌ مِنْ سِهَامِ اِبْلِیسَ مَسْمُومٌ مَنْ تَرَکَهَا لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لَا لِغَیْرِهِ اَعْقَبَهُ اللهُ اِیمَاناً یَجِدُ طَعْمَه»؛[1] امام صادق(ع) فرمود: «نگاه به نامحرم تیری از تیرهای مسموم شیطان است. کسی که آنرا برای خدا ترک کند - نه برای غیر خدا- خداوند به وی ایمانی میدهد که لذت آنرا میچشد».
گفتنی است؛ این روایات بدان معنا نیست که هر فردی که گناه یا گناهانی را ترک کرده، انتظار داشته باشد که معجزات و کراماتی به او هدیه شود، بلکه بستگی به شرایط فرد و محیط و مقدار مبارزه با نفسی که شخص برای دوری از گناه انجام داده و ...، گاه اثر دوری از گناه، یک پیشرفت کوچک معنوی و یک لذت درونی و گاه کراماتی بزرگ خواهد بود و در هر حال، ترک گناه – نه در دنیا و نه در آخرت – بیاثر نخواهد بود.
[1]. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 4، ص 18 قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق.
