قرآن کریم می‌فرماید: «مَنْ قَتَلَ نَفْساً بِغَیْرِ نَفْسٍ اَوْ فَسادٍ فِی الْاَرْضِ فَکَاَنَّما قَتَلَ النَّاسَ جَمیعاً وَ مَنْ اَحْیاها فَکَاَنَّما اَحْیَا النَّاسَ جَمیعا»؛[1] هر کس، انسانى را بدون ارتکاب قتل یا فساد در روى زمین بکشد، چنان است که گویى همه انسان‌ها را کشته و هر کس، انسانى را حیات بخشد، چنان است که گویى همه مردم را زنده کرده است.
امام صادق(ع) یکی از مصادیق این آیه را چنین تبیین می‌فرماید: اگر فردی بتواند دست کم، یک فرد را از راه گمراهی به راه هدایت بکشاند مانند آن است که تمام مردم را به راه راست هدایت کرده باشد.[2] بنابر این هدایت کردن یک نفر به راه توحید و دین حق، ثواب و پاداش فراوانی دارد؛ زیرا هدایت سبب حیات ابدی است، و هر کس را که خداوند حىّ و زنده نام نهد، هرگز نمرده است، هر آینه او را از سراى محنت و سختى به سراى عطا و راحت انتقال می‌دهد.
[1]. مائده، 32.
[2]. برقی، ابو جعفر احمد بن محمد بن خالد، المحاسن، محقق، مصحح، محدث، جلال الدین، ج 1، ص 231- 232، قم، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دوم، 1371ق.
