یکی از برجستگی‌های قرآن، ادبی بودن عبارات آن است. قرآن در درجه والایی از فصاحت و بلاغت قرار دارد که کسی توانایی مقابله و آوردن همتایی برای آن ندارد.
یکی از نکته‌های ادبی قرآن، وجود سَجع[1] در بسیاری از آیات و سوره‌های آن است. یکی از این سوره‌ها، سوره اسراء است که همه آیات آن(جز آیه اول)، با تنوین نصب، و در صورت وقف بر آن، با الف به پایان می‌رسد و البته تمامشان نیز بر اساس قواعد ادبی می‌باشد. گرچه قرآن مانند شعر نیست، اما وجود سجع در پایان این آیات، زیبایی خاصی به آن بخشیده و خواندن و شنیدنش را دلپذیر کرده است. به کار بردن سجع به قدری مهم است که برخی از محققان استفاده از حروف و دیگر ادوات زائده را برای زیبایی کلام و ایجاد سجع و قافیه در کلام فصیح و حتی قرآن جایز دانسته‌اند.[2]
[1]. به استفاده از کلمات هم‌وزن و هم‌قافیه در نثر، سجع گفته می‌شود.
[2]. ر.ک: (کلمات زائده در قرآن کریم-27484)
