«آسمانی شدن» در مقابل «زمینی شدن» است؛ منظور از زمینی شدن، پیروی از هوا و هوس و به دنبال لذات مادی بودن است و مقصود از آسمانی شدن ترک هوا و هوس و لذات مادی است. البته این دو مفهوم دارای مراتب است؛ باید مراقب افراط و تفریط در این زمینه بود.
حد متعادل این است که اولاً: انسان از لذات مادی در حد معقول استفاده کند؛ یعنی از افراط و تفریط در این زمینه اجتناب کند. ثانیاً: از لذات حرام پرهیز نماید. ثالثاً: اینکه دلبستگی به آن نداشته باشد و آنرا هدف خود قرار ندهد.[1]
به تعبیر مولوی:
چون اویس از خویش فانی گشته بود
آن زمینی آسمانی گشته بود.[2]
[1]. برای اطلاع بیشتر رجوع شود به پاسخهای: 123(انواع معنویت گرایى (حقیقى و احساسى)؛ 1301(معنویت در اسلام و مسیحیت)؛ 22814(مراحل سیر و سلوک)؛ 9043(مطالعه و سیر و سلوک عرفانی) و 12230(خلسه در عرفان).
[2]. مولوی، مثنوی معنوی، دفتر چهارم.
